Zondag zijn we met z'n vieren op pad geweest. Ik heb een stukje gereden op Lily en verder gewandeld, mijn vriend Klaas wandelde mee met Kim. De boeren waren hard in de weer om mais binnen te halen, om de paar minuten kwamen trekkers met grote aanhangers langs, die geen vaart minderden. Lily interesseerde het geen fluit, Kim nog minder. Beide dames genoten van de tocht, Lily stapte rustig door, Kim trippelde enthousiast mee en liep met Klaas zelfs af en toe voorop.
Een groot deel van de weg langs het sportveld tussen stapelmoorerheide en stapelmoor hebben we gedraafd. Ik op Lily, Klaas rende achter ons aan met Kim, tot groot vermaak van enkele ons tegemoet komende fietsers. Kim draaft nu de meeste tijd op een normale manier mee, past haar snelheid aan Klaas aan en probeert hem ook nauwelijks nog tot een spelletje te verleiden. Een keer hoorde ik wat alarmerende geluiden, Kim was ineens enthousiast aan het bokken en ging er vervolgens in gallop vandoor. Klaas kon haar nog net op een volte trekken. Lily registreerde het gebeuren met haar oren, maar draafde rustig door. Klaas en Kim draafden algauw weer achter ons aan en haalden ons op een gegeven moment zelfs in.
Bij Dieler Alpen aangekomen, ging het minder vlot. Het lag er bezaaid met appels en het rook er gewoon zoet. Bij Lily niet zo'n probleem, na een streng "Lily, doorlopen" bleef het beperkt tot smachten. Kim daarentegen ging gewoon op slot en bleef koppig midden op de weg voor een appel staan.
Klaas kon haar toch overtuigen door te lopen, Kim stond het duidelijk niet aan.
Thuis aangekomen had Kim het lampje uit. Zo veel had ze nog nooit gedraafd. Ik heb haar hoefjes even bijgewerkt, ze had een stukje weggebroken. Wat fijn als een paardje geen bekapverleden heeft: Kim haar hoeven kan ik zonder problemen op pakken, op mijn knie leggen, rond raspen, ze kijkt de hele tijd geinteresseerd om en vindt alles geweldig. Een groot verschil met Lily, al hebben we veel bereikt. Wat een keer op een verkeerde manier bekappen teweeg kan brengen......
Lily zoekt de laatste tijd steeds meer contact. Ze stond in het begin van een afstand te kijken hoe Kim naar me toe rent om geknuffeld te worden. Kim propt graag haar hoofd onder mijn arm of drukt haar neus tegen mijn buik. Lily staat dan op een paar meter afstand te kijken en vreselijk te smachten. Gisteren drukte ze ineens haar neus tegen mijn wang en schrok er zelf ontzettend van. Ze gooide snuivend haar hoofd in de lucht, deed een stapje achteruit en bleef vervolgens met hangend hoofd staan, om een afranseling in ontvangst te nemen. Bij de vorige eigenaar werd ze als een ding behandeld en kreeg ze een mep als ze mensen aanraakte. Ik knielde naast haar hoofd en aaide haar neus - ik heb nog nooit zo'n uitdrukking van hulpeloosheid en bijna verlegenheid gezien bij een paard. Ze legde haar hoofd zuchtend tegen me aan en trok zich na een tijdje voorzichtig terug. Als ik haar aan het borstelen ben, legt ze tegenwoordig vaak haar neus tegen mijn been en doet haar ogen dicht.
Indy wordt steeds meer tot een mooie herinnering - de pijn verdwijnt steeds meer, de fijne dingen overheersen. Ik ben erg blij met mijn twee dames, maar Indy houdt altijd een speciaal plekje in mijn hart.
Groeten,
Monique
Warboel
