Marlies Sanders schreef op vrijdag 9 oktober 2009, 15:49:
> nou Jolanda dan kunnen we elkaar een handje geven....
> Ook die van mij zijn echt niet van de bange, lopen graag voorop
> , ze kennen alle knopjes en weten hoe het hoort .
> Ik hoor ook zo vaak dat t ras Haflinger twee soorten karakters
> heeft , de ene haflinger is altijd braaf en de andere heeft een
> kop met een grote plaat ervoor die doet gewoon wat die wil...
> Groet Marlies
Fijn om te horen dat ik niet de enige ben met zo'n probleem. Het is gewoon zoeken naar mogelijkheden die je in je bereik hebt. Ik heb ook vanalles geprobeerd en aardig wat geld gespendeerd aan lessen en diverse hoofdstellen e.d. Heb zelfs een paardengedragsdeskundige naar hem laten kijken, en geprobeerd om mensen te vinden die binnen betaalbare bedragen naar hem willen komen kijken en les geven. Maar die zitten allemaal erg ver weg, en dat kan ik momenteel niet betalen. In de rijbak doet hij dat uiteraard niet, dus daar kan een instructeur mij op dat moment niet mee helpen.
Ruiters die hem aan de kletter hebben zien gaan, gaan er voor geen goud opzitten, en wilden zelfs niet meer met mij buitenritten maken omdat hun paarden in paniek raakten door mijn paard. Mijn vriend kreeg er zelfs moeite mee als ik alleen met mijn paard het bos in ging. Wat dat betreft gaat mijn eigen veiligheid (en die van anderen) toch echt wel voor.
Ik voel mijn paard erg goed aan, weet precies wanneer hij zich ergens druk over maakt of in wat voor bui hij is. Ik weet ook precies wanneer hij probeert ervandoor te gaan en dat kan ik nu met stang onder controle houden. Sinds ik die stang heb is het hem niet meer gelukt, en dat zegt toch ook iets vind ik. Niet dat het de beste oplossing is, zeker niet, maar daartegenover staat wel dat hij het al 3 jaar niet meer gedaan heeft, dat we al 3 jaar allebei ongeschonden en veilig thuiskomen, en dat ik sindsdien weer lekker het bos in kan met hem, en met andere paarden en ruiters. Mijn teugels hangen in grote bogen, hij loopt lekker met zijn hoofd vrij, kan lekker om zich heen kijken en heeft altijd zijn oortjes naar voren. Die stang gebruik ik echt als nood, voor de rest alleen mijn lichaam en stem. Dat is voor mij op dit moment waardevoller dan waarmee ik hem in het bos rijdt. Als hij er geen plezier meer in heeft wordt het een ander verhaal, maar dat is nu helemaal niet het geval.
Ik heb inderdaad vaker gehoord dat hafliners 2 kanten hebben. Een vriendin van mij heeft er eentje, met een aardige gebruiksaanwijzing. Zij kan er een heel eind mee lezen en schrijven maar vreemden gooit hij er zo af. Maar ik vind ze wel erg leuk om te zien
.
Groetjes Jolanda
Warboel
