joop schreef op donderdag 22 oktober 2009, 12:41:


Er is nog wel wat te verbeteren inderdaad, de zijkant flairt nog wat en de stralen steken wat boven de hoefwand uit, waardoor ik vaker de grasberm op ga zoeken de komende ritten. De slijtage een beetje sturen is nodig. Verder heb ik niet te klagen, ze heeft sterke hoeven.

Groet, Michiel

Michiel schreef op donderdag 22 oktober 2009, 13:30:


Grasberm opzoeken? ik denk dat je je paard een groter plezier doet als je even de tang pakt en de hoeven bijknipt. Jij hebt niet te klagen over de hoeven maar Luna wel!

Els Kleverlaan schreef op donderdag 22 oktober 2009, 10:49:


Dat is best goed nieuws Els. Je ziet in elk geval al resultaat en daar zit ik nu nog even op te wachten. Dat van het gras afhouden, misschien wel een leven lang.. dat vind ik ook erg moeilijk! Ik denk dat er bij jezelf een knopje om moet. Pebbles lijkt het in elk geval nu niet meer zo erg te vinden dat Enya overdag aan de andere kant van het hek staat te grazen en zij niet mag. De eerste dagen had ze daar nogal wat stress van. Hoe gaat Willem daar mee om?

Daarom durf ik nu ook nog niet zo goed te stellen dat magnesium niet helpt bij deze pony, want in de tijd dat ze de eerste 2 kg magnesium kreeg stond ze nog beperkt op het gras met een graaskorf. Nu dus niet meer. Ik heb dus nog wel hoop dat het gaat aanslaan, maar het is nog te vroeg om daar iets over te kunnen zeggen, ze staat nu 7 dagen op het 'dieet' van gespoeld hooi, daarvoor een week met ongespoeld hooi. Nog even geduld hebben dus. Ik ben benieuwd hoe lang het duurt eer het 'op eieren lopen' minder wordt. Ze heeft geen acute fase gehad (niet willen lopen), maar dit slechte lopen sluimert al heel lang (zo ongeveer al een half jaar met betere en mindere dagen) en ik verwacht eigenlijk niet zo heel snel een verandering, maar wie weet!?

Koen Theys schreef op donderdag 22 oktober 2009, 10:00:

van lennep schreef op donderdag 22 oktober 2009, 11:35:


Mooi verwoord Esther.
Esther en ik hadden het gisteren oa over hoe die foto('s) van Eddy zo verschillend worden beoordeeld en hoe men met andere ogen naar iets kan kijken. Ik zit 25 jaar in de paarden (heb er nog steeds geen verstand van), heb nooit zelf gereden (nou ja, een beetje gehobbeld) maar heb wel de kinderen altijd begeleid van dat ze heel klein waren tot aan hun volwassenheid. Veel wedstrijden meegemaakt (dressuur en springen), me er altijd over verwonderd dat juryleden zo verschillend naar een wedstrijd kijken en dus ook jureren. Mijn oudste heeft ooit eens voor 20 juryleden gereden, het was een opfriscursus, en wij en ook de hoofdjury vielen van hun stoel van de verschillende meningen en cijfers die ze voor elk onderdeel van de proef gaven.Er zat zoveel verschil in de waarderingen die ze gaven dat ik daarna nooit meer een jurysport serieus heb genomen.

Als ik zoveel verschillende uitleggen lees over Eddy zijn manier van rijden en de houding van zijn paard dan geloof ik echt dat ieder het op zijn eigen manier interpreteert afhankelijk van wie en hoe je vroeger bent opgeleid.

Wat maakt het uit dat het niet helemaal aan onze eigen verwachting voldoet, ik vind het in ieder geval 100 % beter dan ''onze eigen'' Anky en consorten.

groetjes Rita

Marlies Sanders schreef op donderdag 22 oktober 2009, 11:41:


Moedeloos wordt je er van he .Het lijkt wel of het nooit goed genoeg kan zijn.
Ik denk geregeld , moet ik het uberhaupt wel proberen?... maar goed , heb ze nou eenmaal staan hier
Ik neem mij voor om goed te luisteren , en dan zien we wel waar we uit komen toch?!

Ik blijf me elke keer weer verbazen over de lesgevers , die eerst heel correct een theoretisch verhaal ophangen voor dat je een oefening moet doen , en dan vervolgens lopen te ''klagen'' over het feit dat ik me niet kan ontspannen , en meer op mijn gevoel bezig moet zijn , maar wat er uitgelegd wordt , moet wel correct worden uitgevoerd!
Dat maakt mij nou echt moedeloos......
Als ik het denken loslaat , dan kan ik echt geen goede oefening laten zien.

Ik heb nu een les gehad , en die dame laat mij ervaren wat er fout gaat , bv ik moest teveel druk op de schouder van het paard uitoefenen. Dat voelde niet goed.
Dat kon nooit de bedoeling zijn , en dat ervoer ik zelf. Het was de bedoeling dat ik die schouder begrensde , en niet weg moest duwen.
En toen kreeg ik de uitleg wat er nou eigenlijk fout ging.
Ik ben zo benieuwd hoe zich dit verder ontwikkeld , en heb gewoon zin in mijn volgende les.

Marlies , niet de moed opgeven hoor!
We keutelen gewoon lekker verder , en misschien , ooit is er sprake van goed en mooi rijden , maar tot die tijd is er altijd nog het leuk samen bezig zijn , en dat Kan nooit verkeerd wezen!

Gr Esther