eddy DRUPPEL schreef op woensdag 4 november 2009, 10:19:


Dan neem jij toch de rol van leidinggever, niet? Niet zoals een hengst dat zou doen, maar zoals een mens dat zou doen.
Ik zeg niet dat ik het zou oplossen met clicker, join up of whatever.
Omdat ik dat moeilijk vind vanachter een PC. Elk paard is anders, net zoals elke eigenaar en elk moment dat is. Ik ben er hier thuis met eentje ook nog niet volledig uit, hoe ik le moment supreme dat er aan staat te komen ga incasseren ... Maar het heeft geen zin om nu al met voorbedachte raden klaar te staan, moest het er eens van komen. Zien we dan wel. Ondertussen heb ik niet constant ogen in mijn rug, onzekerheden, gevoel dat ik me bewijzen moet (integendeel!), ... ik doe gewoon mijn ding en heeft hij daar nou toevallig een probleem mee dan is dat zo, maar ik ga niet mee in zulke spelletjes. Ik ga geen tumult maken en mijn zwakheden tentoonstellen. Doet Rock ook niet.
Iets anders ... wat ik vaak hoor van mensen met échte pismerries is dat ze dikwijls zeer gunstige resultaten bekomen met hormonale therapie. Maar daar moet je voorstander van kunnen zijn.

Martina schreef op woensdag 4 november 2009, 9:33:



Op Paardnatuurlijk. De genoemde berichten staan op Hoefnatuurlijk forum.

Nadine Claessen schreef op dinsdag 3 november 2009, 22:09:


er zijn al een heleboel interessante en goede aanwijzingen voorbij gekomen. Na wat er gebeurd is moet je natuurlijk uiterst voorzichtig zijn. Ik zou in ieder geval eerst goed de tijd nemen alles te evalueren. De joinups leken een remedie maar hebben het in feite alleen maar erger gemaakt. Zo blijkt een snelle beslissing weer eens tot catasrofe te lijden. Niemand kan een instant oplossing bieden maar mijn raad is: neem veel tijd, en heb geduld. Zorg dat je een plan hebt waardoor je zonder angst en risico de merrie kan benaderen, bv met extra verplaatsbaar hek, wees inventief. Je moet niet de dominantie positie zoeken maar het vertrouwen opnieuw zien te krijgen, in jezelf en in het feit dat je deze merrie toch nog voor je kan winnen. Niet te veel in 1 keer willen, kleine stapjes waarderen. Niet te lang doorgaan, op positieve momenten stoppen. Beter op een veilige plek observeren dan actie ondernemen. Vaak komt de oplossing dan vanzelf dichterbij.

joop schreef op woensdag 4 november 2009, 11:09:


tot catastrofe lijden? leiden, het is wel een gepaste verschrijving.

Merel Stoffers schreef op woensdag 4 november 2009, 0:14:


Kan me voorstellen dat je je voor l*l voelde zitten als je probeerde LUCHT IN JE NAAM TE SCHRIJVEN met je vinger.
Kun je dat even voordoen alsjeblieft

van lennep schreef op woensdag 4 november 2009, 9:03:


Hallo Nadine,
k Ben met bovenstaande reacties eens, maar heb nog een vraag: maakt het uit wanneer je haar komt halen?
Mijn paard gaat heel gemakkelijk mee als ze haar maag lekker vol heeft. Maar als ze zin in eten heeft probeert ze er onderuit te piepen. Niet op zo'n manier als jouw merrie, maar ze laat wel merken (oren in de nek en weglopen) dat ze geen zin heeft.
Speelt zoiets bij jouw paard ook? Dat de omstandigheden in de wei (qua voeding of gezelschap van andere paarden) wisselen?
Want in dat geval zou ik beginnen met trainen op momenten dat ze er weinig probleem mee heeft om meegenomen te worden uit de wei. En vandaar uit verder opbouwen naar steeds moeilijker momenten.
Groet en veel sterkte!,
Coralie