Maria Delavega schreef op zondag 6 december 2009, 2:58:
> Even dit: Anja, ik dacht om niet te reageren, maar je woorden
> blijven hangen...enkele maanden terug kreeg ik telkens ik
> twijfelde zo'n woorden te horen. Net exact dezelfde woorden,
> telkens opnieuw...ik werd knettergek van die mental-couch praat.
>
Mijn reactie was in het algemeen, Maria, niet persoonlijk. Ik ben niet zo van de mental-coach praatjes, die heb ik in het verleden (beroepsmatig) te vaak gehoord en zijn in mijn ogen vaak oppervlakkige one liners!
Waar ik echt in geloof is, als er geen morgen meer is, kun je er dan vrede mee hebben? Of heb je het gevoel dat je nog niet bent wat je zou willen zijn? Ik zou er nu vrede mee kunnen hebben. Niet dat ik zwaar depressief zit te wachten tot het geen morgen meer wordt voor mij. Helemaal niet zelfs, ik hoop dat er voor mij nog heel veel dagen een morgen is. Maar zo niet, dan is dat oké. Ik ben wie ik ben en doe wat ik doe. Voor jouw beeldvorming, ik ben van chique bankdame nu een vrouw die ook mannenwerk doet, wij werken in de metaal en staan dag in, dag uit ramen uit zwaar aluminium te maken. Zwaar werk, maar eerlijk en heerlijk werk. Want ik ben vrij; vrij in mijn hoofd én vrij in mijn lijf. En echt, dat is wel eens anders geweest. Vandaar dat ik schreef dat geluk en tevredenheid vooral in jezelf zitten. Sommige mensen herkennen het niet, ook al zou het voor de deur staan en aanbellen! Niet dromen, maar handelen ... jij weet als geen ander wat je kunt én wat je wilt. Gewoon doen!
Warboel
