Nils Vellinga schreef op zondag 6 december 2009, 20:50:
> Equibooster schreef op zondag 6 december 2009, 19:42:
>
>> het spijtige aan paardencoaching is, dat de opleidingen
> iemand grof geld mee opstrijkt. Het zijn geen filantropen, de
> meesten zijn financieeltropen
vrees ik.
>
> Nils en Olly
hoi Nils & Olly,
als we dan toch even de financiële toer opgaan:
de opleiding zelf kost 1700 euro + btw. ik moet het vliegtuig nemen naar Hamburg, dan de trein naar Klein Nienhagen (helemaal boven in Duitsland), daarna bus of taxi, dien ik nog uit te vissen, naar de locatie zelf. Tel ook je hotel en maaltijden ter plaatse.
de mensen die de opleiding geven, zitten met een vaste kost aan infrastructuur: binnenrijpiste, leslokaal, lesmateriaal. daarnaast zitten ze met de vaste onderhoudskosten van de paarden. daarnaast hebben ze net als ik tienduizenden euro's besteed aan opleidingen in binnen- en buitenland. dan heb ik het nog niet over de TIJD die ze besteden aan hun eigen gevolgde opleidingen, hun tijd om de paarden te verzorgen, hun infrastructuur netjes te houden, de tijd die ze besteden om de cursus voor te bereiden en hun lestijd op zaterdag en zondag. dat is allemaal tijd die ergens betaald mee moet worden. niemand werkt gratis, toch?
als je al deze kosten optelt, is 1700 euro relatief goedkoop.
als ik kijk naar mezelf - ik heb er geen probleem mee om deze info met jullie te delen, als het voor jullie zo belangrijk is om andermans rekening te maken - dan kom ik uit aan de volgende bedragen:
- opleidingen en alle ermee gepaard gaande vervoers- en verblijfskosten de voorbije 5 jaar: zo'n 30.000 euro
- aankoopkosten, onderhoudskosten, dierenartskosten van de paarden de voorbije 5 jaar: zo'n 80.000 euro
- aankoop paardenvrachtwagen: 20.000 euro
- huurgelden van infrastructuur om paardencoaching in een rustige, private omgeving mogelijk te maken (kan je niet doen in een manège waar andere mensen rondlopen) en de inrichtingskosten van deze infrastructuur de voorbije 5 jaar: zo'n 40.000 euro (ben inmiddels aan 3de locatie toe)
- uitgaven aan promotie, zoals website, gratis events organiseren, informatiemateriaal, persrelaties, e.a. om paardencoaching bekend te maken bij het grote publiek en dit enkel in 2009: zo'n 40.000 euro
dit zijn zowat de belangrijkste kostenposten, los van alle andere, kleinere kostenposten zoals benzine, telefoonrekeningen, postkosten, enz.. dat brengt de investeringen tot op vandaag op een bedrag van 210.000 euro.
als je er vervolgens rekening mee houdt, dat ik in 2009, zonder de voorbije jaren mee te tellen, gemiddeld 10 uur per dag werk aan Equiboost (blog, website updates, organisatie van events, gratis sessies voor mensen en pers, administratie, beantwoorden van vragen en mails, samenzitten met mensen, samenwerkingen bespreken, tijd voor opleidingen en literatuur en bijstuderen, enz.) en dit 7 dagen op 7, kom je op een onbetaalde tijdsbesteding van 3.650 uur. dan zit de tijd die ik besteed om de paarden te verzorgen hier nog niet bij, voor alle duidelijkheid.
als je weet dat ik voor mijn werk als PR consultant 120 euro / uur kan verdienen - ik heb nl. een PR kantoor dat ik jaar na jaar afgebouwd heb om zodoende meer tijd vrij te maken voor paardencoaching - kan je eigenlijk stellen dat ik 3.650 uur x 120 euro = 438.000 euro mislopen ben in 2009 door deze tijd niet te besteden aan mijn werk, maar aan de uitbouw van Equiboost. dan heb ik het nog niet over de tijd die ik de voorgaande jaren besteedde aan paardencoaching.
technisch gezien zou mijn investering op heden dus 648.000 euro bedragen - nog steeds zonder alle kostenposten en tijdsbesteding in rekening te brengen. dit is dus bijzonder ruw geschat.
nou, met dat bedrag had ik al een mooie woning met wat weides en paardenstalling kunnen kopen denk ik - helemaal voor mezelf en voor m'n paardjes.
ga ik deze investering ooit kunnen terugverdienen?
dat weet ik niet.
daar gaat het voor mij ook niet over.
wat telt is, dat je als mens iets doet waar je je goed bij voelt. dat je iets doet waarin je gelooft. dat je iets doet waar goeds kan uit voortkomen - het liefste voor zoveel mogelijk mensen. goeds zowel voor mens als voor paard.
misschien denk je nu wel: o dat is zo'n rijkeluiskindje met zat veel poen, dat het zich kan permitteren om even filantropisch geloof ik was het, te gaan doen.
het spijt me, maar ik dien jullie opnieuw te ontgoochelen. mijn moeder werkt in een bejaardentehuis en is tot haar 14de naar school geweest. ze ontziet zichzelf veel om mijn kleine broer te laten studeren op kot. mijn vader werkte in een fabriek en is tot zijn 14de naar school geweest. ze hebben altijd flink geschipperd om hun 3 kinderen naar school te laten gaan. mijn vader is 2 jaar geleden overleden aan kanker. het spaargeld van mijn ouders is opgegaan aan de kankerbehandeling. hij had veel dromen maar kreeg de tijd niet om ze waar te maken.
ikzelf had het geluk op kosten van mijn ouders een universitaire opleiding te volgen. nadien volgde ik nog 4 bijkomende universitaire opleidingen bij, die ik zelf betaalde, terwijl ik als student part time ging werken.
ik werkte 12 uur per dag voor een PR kantoor waar ik een loon aan overhield dat me toeliet om net rond te komen. ik kon niet sparen. ik besloot om zelf een PR kantoor op te richten, en alle inkomsten daaruit besteedde ik aan 'paardencoach worden'.
waarom ik dat doe, begrijp ik zelf ook niet. puur rationeel gezien was ik - op financieel vlak althans - beter af geweest om bij PR te blijven en 'poen te scheppen'. PR is een hele leuke en boeiende job. je verdient goed je brood en je komt met tal van interessante mensen en journalisten in contact. ik heb het altijd graag gedaan en kon er goed van leven.
maar wat is mijn toegevoegde waarde als mens dan? op welke manier lever ik dan een bijdrage aan de maatschappij? ik heb een paar jaar gratis PR gedaan voor dierenrechtenorganisaties. maar het was niet genoeg. ik wilde meer doen.
paardencoaching vormde voor mij het ideale antwoord.
goed doen voor de mensen, goed doen voor de paarden, en hopelijk, naar de toekomst toe, er ook van kunnen leven.
sommige mensen zitten zo in elkaar. andere mensen zitten anders in elkaar.
mijn moeder is een zenuwinzinking nabij. "hoe kan ik toch zo stom zijn". "hoe kan je nu al je talent vergooien aan zo'n onzin als paardencoaching". "je zal eindigen in de goot met al je gekke ideeën". "je hebt zo hard gewerkt om te komen waar je nu staat en je gooit het allemaal overboord voor zoiets stoms, hou toch gewoon je paarden als hobby en klaar".
misschien heeft ze wel gelijk. misschien is dat wat me te wachten staat.
nog enkele maanden, als mijn laatste restje spaargeld op is, terug gaan bedelen om een job bij een bedrijf. terug naar af. het kan.
maar misschien kan het ook anders. ik weet het niet. de toekomst zal het uitwijzen.
mijn droom is, om een centrum op te richten, waar paardnatuurlijk en horse assisted education centraal staan.
een utopie? misschien. mogelijk.
maar als ik het niet probeer, zal ik het nooit te weten komen.
ik leef nu mijn droom, en misschien blijft het bij een droom, maar zolang ik kan, zal ik mijn droom leven. zodat ik op het einde van de rit nergens spijt over hoef te hebben.
paardencoaching werkt. het is een kwestie van tijd voor 'de mensen' dat inzien. in 2020 zal een paardencoach de normaalste zaak van de wereld zijn. nu is het nog iets geks. ik hoop dat ik dan nog steeds paardencoach ben. en niet terug achter een pc in een muf kantoor zit te werken.
waar het wel over gaat is,
Warboel
