Ans Jondral schreef :


Als je het al over verkopen zou hebben; inderdaad, de markt is erg beperkt voor zo'n dier. Als het aan het paard ligt natuurlijk.
Het kan ook de combinatie zijn, persoonlijke dingen van de eigenaar die overgedragen worden op het paard, het paard zelf dat bij die eigenaar en op die plek niet goed tot z'n recht komt etc.

Wij hebben hier al paarden zien opbloeien die voorheen echt niet de makkelijkste waren. Het lang lang niet altijd aan die paarden. Maar ik durf dan ook te stellen dat wij hiervoor wel wat in huis hebben.
En, eerlijk is eerlijk, er zijn ook 'gevallen' waarbij het ook ons niet lukte, denk aan Mazir. Maar dat was een totaal verknipt paard.

Groet, Pien

Cindy Helms schreef op maandag 14 december 2009, 10:34:


Ik ben het met je eens. Het is aan Katelijne wat zij er nu mee wil....

Groet, Pien

Heb er hier al wat over gelezen maar vraag me af of iemand hier meer informatie over heeft?
Op het internet vind ik niet echt iets .
Het zou ontzettend goed werken om kool (witte, groene, rode - , broccoli ed) aan Ir paarden te geven?
Ik zit een beetje met mijn handen in het haar betreffende Carmen: ze is erg dik, heeft een mega harde en dikke nek, gelukkig zijn haar hoeven nog altijd in goede conditie.
Ze eet niet veel: overdag op stuk wei waar gemillimeterd gras staat met één schijf hooi. 's Avonds één hand grasbrok door drie handen zemelen (voor haar darmen want ze laat natte spuitscheten, haar mest is meestal wel acceptabel tot soms goed) Ze heeft van dit laatste last sind ik hooi geef.
's nachts met graaskorf de wei op samen met Player. Toch is ze erg dik en haar nek....brrrr, had gedacht dat die zou minderen nu maar niets is minder waar. Magnesium deed niets (heb een kilo opgevoerd) ze piste alles weer uit, denk ik, gezien naar de brandplekken in de wei van haar urine. Dat is nu weer over.
Dus...kool geven? Hoeveel? Wat met de natte scheten? Haar achterbenen regelmatig plakken vol mest hiervan.

jennet schreef op maandag 14 december 2009, 11:40:


Het raakt een beetje off-topic, maar wou hier even op inpikken. (Katelijne heeft er niets aan, haar wens ik een goede begeleiding, veel sterkte en lef. Haar keuze is gemaakt : ze wil er voor gaan)
Ik zit zelf ongeveer in hetzelfde schuitje.... kortweg: mijn vertrouwen is zo erg geschonden, dat ik enkel nog op mijn paard ga zitten omdat ik vind dat dat MOET. Ik heb er geen plezier meer in, en dit is een vicieuze cirkel.
Uit mijn ervaring met honden, heb ik geleerd dat eens het vertrouwen tussen dier en baas weg is, dat het dan meestal finaal om zeep is.
Mijn persoonlijke grens, zowel in zelfvertrouwen, kunde (of onkunde) en vooral ook (niet onbelangrijk he mensen, over dit detail spreken jullie bijna niet) in budget om nog verdere hulp/begeleiding/training te kunnen betalen, is eigenlijk bereikt.
Het enige wat ik (tegenover dit paardje) nog overheb is schuldgevoel. het paard zelf is daar niks mee. Ik droom ook van een leuke, vooral ontspannen buitenrit..... die ik dan af en toe (gelukkig) wel maak met het paardje van mijn vriend.
Ik ben elke dag 2 keer tussen onze paarden op de wei, niets maakt mij gelukkiger..... soms moet ik mezelf eraan herinneren dat ik met paarden houden ben begonnen omdat ik graag paardRIJD. wat het laatste jaar een rariteit geworden is.....
In mezelf weet ik wat ik moet doen, lig enkel nog in de knoop met mn emoties én het feit dat een nieuwe thuis vinden ook niet simpel is.... ik twijfel nog om hier een advertentie te zetten, omdat ik niet veel zin heb in kwetsende reacties.
Katrien

Katrien Imbrechts schreef op maandag 14 december 2009, 11:56:

Katrien Imbrechts schreef op maandag 14 december 2009, 11:58:

haha, mijn bijdrage is gecensureerd ! het zal wel aan mij liggen, maar de tekst staat er niet. ik reageer later nog wel eens, nu geen tijd meer om het allemaal nog eens neer te schrijven.

Katrien

Katrien Imbrechts schreef op maandag 14 december 2009, 11:59:


Hihihi ik zie het, niet schelden hier he:) Grapjeeeee

jennet schreef :

Nu weet ik effe niet of Jennet ook Katelijne is ?

Ik vind het heel nobel en prachtig dat eigenaren zoveel denken aan hun paard er er zoveel voor over hebben. Toch maakt dat niet altijd gelukkiger want je offert zoveel van jezelf op hiervoor. Je bent er zelf ook nog.

Ook voor het paard werkt het uiteindelijk niet altijd zoals jij dat voor ogen had want '; het beste' voor je paard is niet altijd het beste want het is weer vanuit ons menszijn geredeneerd.

Laat ik een voorbeeld geven van een paard dat hier in pension was.
Zéér betrokken eigenaresse, helaas zat eigenaresse vol met eigen oude dingen-uit-het-verleden. Dat was de reden dat zij dit paard had aangeschaft. Eigenaresse hunkerde naar liefde en zocht dat bij het paard, projecteerde haar eigen emotionele onvermogens op het paard.

Maar paard wist daar geen weg mee, keerde zich af van eigenaresse, gedroeg zich als een diva omdat ze daarvoor alle ruimte kreeg en ze toch al een sterker karakter had dan eigenaresse zelf. Met als gevolg dat paard-lief niet te berijden was, haar telkens letterlijk ondersteboven liep door 'geen leiding'. Wij hebben het paard en eigenaresse een tijd getraind; leuk paard dat graag werkt en enorm van uitdaging houdt. Paard had een stabiele plek in de groep en leek op haar plaats, hoewel ze zich de tering verveelde van het niets-doen.
Eigenaresse was niet te vermurwen een bijrijder te zoeken, zelf te gaan rijden, meer uit dat paard te halen, haar méér te bieden omdat ze bleef hangen in haar eigen emotionele stuk en het paard voor zichzelf wilde houden (dat laatste zei ze ook letterlijk).

Met als gevolg dat ze het paard heeft weggehaald, haar geïsoleerd heeft en haar op een weitje alleen gezet heeft en haar (zo zien wij dat) en haar afhankelijk gemaakt heeft van haar aandacht en zogenaamde allesoverheersende 'liefde'. Het paard is nu agressief, valt anderen aan, niemand durft langs haar, ze is totaal gefrustreerd en laat niet met zich werken. Met een eigenaar die dit nog steeds niet ziet maar nog steeds blijft hangen in haar ouchiekouzie getuttel.

Voor mij is dit verkapte dierenmishandeling!

Groet, Pien