Maria Delavega schreef op dinsdag 15 december 2009, 12:45:
> De natuur 'zoekt' haar evenwicht om te groeien en dat
> evenwicht geeft ze door aan de paarden die daarvan eten.
De natuur zoekt geen evenwicht, een bepaalde grondsoort is altijd ideaal voor een bepaalde plant, die dan ijverig gaat groeien en de rest verdringt.
Ook de huidige paardenweide is altijd wel bijzonder geschikt voor een bepaalde plant, en dat is niet per definitie gras. Dat kan varieren van kruiskruid tot zuring.
Met bemesten veranderen we alleen maar de geschiktheid van de grond van de ene plantensoort naar een andere.
> Sterke paarden met goeie imuuniteit kunnen dit misschien aan,
> maar paarden met gevoelig gestel krijgen problemen.
Het grootste probleem wat onze weides hebben is dat er TEVEEL staat. Met iedere hap heb je gelijk een mondvol, terwijl de paarden in de natuur moeten zoeken naar hun voedsel. Het is vooral een welvaartsprobleem. We krijgen dikke mensen, mensen met diabetes. Het probleem zit hem niet in tekorten, maar in de voortdurende overdaad aan voedsel die we hebben terwijl we van nature schraal gehouden moeten worden. Bij paarden is het niet anders; we zetten sobere rassen op een overvolle weide, en vervolgens zijn we ook nog eens bang dat ze tekorten oplopen!
> Ik zie het alsof het lichaam werkt met behoeftes in code-vorm.
> Als die code overeenkomt met dat plantje die ze vinden in de
> natuur met hun behoefte, dan eten ze dat op.
Helaas klopt dat idee niet. Paarden eten alles wat ze kunnen vinden, en ze eten net zo gemakkelijk ongezonde dingen (zoals geconcentreerde granen) als mensen (geconcentreerde suikers).
De natuur heeft ingeprogrammeerd dat het goed is om regelmatig te wisselen van voedingsbron, domweg omdat dit een betere garantie geeft tegen zowel tekorten als tegen vergiftiging. Daarom ook is (letterlijk!) het gras aan de andere kant van de draad lekkerder. Niet omdat daar toevalig iets in zit wat ze nodig hebben, maar omdat het voldoet aan het instinct om zo nu en dan te proberen om weer eens wat anders te eten. Het is een veilige strategie.
Er is totaal geen sprake van dat paarden bewust op zoek zijn naar iets dat goed voor ze is. Een
hoefbevangen paard zal gretig een met melasse doordrongen granenkoek aanvaarden. Of een lekkere zoete appel snoepen. Terwijl het hem nog zieker maakt.
Dat paarden graag eens iets snoepen wordt vaak gezien als een teken dat er een tekort is, maar dat is dit niet. Het is evenmin een teken dat een kind een tekort heeft aan iets als het om een ijsje staat te jengelen. In beide gevallen gaat het om "snoepen", het eten van iets anders, rijk aan koolhydraten (want die zijn in natuurlijke omstandigheden schaars). De smaak van zowel paarden als mensen is niet aangepast aan de hedendaagse welvaart. En is als zodanig dan ook niet geschikt om te beoordelen welk voedsel geschikt is.
Frans
"If your only tool is a hammer, you tend to see every problem as a nail."
Warboel
