Merel Stoffers schreef op vrijdag 18 december 2009, 22:37:


Ik denk dat lesgeven vooral gaat om overbrengen van. Zelf iets kunnen is 1 ding, het gaat erom dat je aan anderen duidelijk kan maken hoe ze iets kunnen doen/oplossen/oppakken.
Lesgeven gaat om overbrengingskracht, duidelijkheid, creatieviteit, respect voor je leerling en plezier in iets opbouwen. Daarvoor hoef je zelf geen hoog afgestudeerd niveau te hebben. Als je maar weet wie je doelgroep is, wie de mensen zijn aan wie jij iets toe kunt voegen.

Groeten Karin

Merel Stoffers schreef op vrijdag 18 december 2009, 22:37:


Ik ben het met idereen wel zo'n beetje eens dat als je de passie hebt en mensen graag iets wil leren en helpen, je gewoon moet beginnen en dan zie je wel waar het uit komt! ik denk dat het belangrijkste is dat je blijft open staan voor ander dingen, je ogen open houden en als iets niet lukt of werkt bij deze combi paard ruiter dat je blijft zoeken tot iets wel voor hun werkt! je merkt toch vaak dat instructeurs in dat hokje blijven en steeds maar het zelfde kunstje uitvoeren zeg maar, ja niet iedereen past dezelfde schoen ik denk zelf dat dat een hele belangrijke eigenschap is! en daarbij je ontwikkeld jezelf (als het goed is) steeds verder en je groeid dan ook ols instructeur, maar je moet ergens beginnen! dus ik zou zeggen als al je moed verzameld hebt en je hebt een bepaalde visie die je graag zou willen overbrengen waarom niet! janna is toch ook aardig bezig

Grappig dat je dit vraagt en de reacties er op .
Ik heb een tijdje les gegeven en ben er door omstandigheden mee gestopt.
Nu het over niveau ed gaat wil ik er een annekdote over vertellen.

Ik kende iemand en die had een vriend die mee deed aan de slectie voor de parolympics paardrijden, zat in het Belgische dressuurteam. Had een zeer goed zeer duur paard gekocht, had vroeger zelf Z gereden voor het ongeval, had les van de besten maar het paard bleef gespannen.
Hij had een stijf been (knie geblokkeerd) waar hij ook geen gevoel in had en een arm die half verlamd was en ook zonder veel gevoel, maar wel min of meer bruikbaar.
Ik zou zelf nooit op dat paard stappen, veels te groot en te ruim van bewegingen voor mij en ik rijdt ook bijlange geen Z of zelfs maar M of zo. Maar toch heb ik die kerel 3 keer les gegeven, gebaseerd op Centered Riding.
Ik "zie" waar mensen vasthouden, hoe ze ademen, waar al of niet spanning zit en waar en hoe dat effect op het paard heeft. En met wat meer vanuit centrum rijden en op ademhaling letten en minder willen doen liep dat paard veel losser.
Het grappige was dat de week daarna hij les had van de teambegeleider en die was stomverbaasd.
Ze zijn toen naar Engeland gegaan voor de volgende stap maar het paard heeft daar helaas koliek gekregen, is geopereerd maar jammer genoeg niet meer terug tot op zijn oude niveau gekomen.

Dus in mijn ogen moet je vooral leren kijken, leren verwoorden wat je ziet en weten hoe je het oplost en kan verbeteren en dit alles op een correcte manier kunnen overbrengen.
Leeftijd: ik heb van 2 mensen nu en dan les, ze zijn allebei (veel) jonger dan ik ben .
Uiteraard moet je kunnen rijden en grondwerk doen ed als je daar les in geeft en weten hoe alles voelt. Maar "de beste" moet je echt niet zijn .

Op het moment dat je een mens of paard of, nog beter, de combinatie, verder kan helpen groeien ben je goed genoeg. Kan je dit niet dan voldoe je niet. Zo simpel .

Ilona Kooistra schreef op vrijdag 18 december 2009, 23:35:


Ik ben het hier eigenlijk wel mee eens. Je lesgeven moet afgestemd zijn op je doelgroep. En dat heeft inderdaad niets met leeftijd te maken,maar eerder met vaaridgheden, kennis, ...
Er zullen trouwens altijd mensen zijn die het beter kunnen en ik denk dat als lesgever het belangrijk is je altijd te blijven bijscholen, je kennen en kunnen verder te ontplooien. Er zijn zoveel mensen waar we iets van kunne leren, al is het maar hoe het niet moet.
Dus ik denk dat openheid ook een belangrijke factor is!
Daarbij komt nog dat sommige mensen nu eenmaal niet goed kunnen lesgeven. Heel bekwaam zijn met paarden en fantastisch mooie dingen doen, maar het gewoon niet zo goed kunnen overbrengen. Omdat paarden trainen toch heel vaak te maken heeft met een gevoel. Je moet het soms gewoon voelen. Tja, en hoe leg je dat uit.
Trouwens al doende leert men. Lesgeven is een kunst op zich. Trouwens ik denk ook niet dat je alles perfect moet beheersen om les te kunnen geven. Dat is trouwens utopie, niemand kan alles.

Ilona Kooistra schreef op vrijdag 18 december 2009, 22:29:


Eens kijken wanneer ik dat zo onder de knie krijg. Lijkt me wel zo prettig..
Ik heb vandaag een paar uur slaap ingehaald iig.

Ilona Kooistra schreef op vrijdag 18 december 2009, 23:35:


Waarom nu altijd beginnen met beginners. Bij die groep is het zo belangrijk dat je vanaf het begin de juiste vaardigheden aangeleerd krijgt, daar moet geen beginnend instructeur/instructrice op gezet worden. Wél een ervaren en goed getraind oog!
Ik werd vroeger graag tussen de leeuwen gegooid (ik heb het nu niet over paarden en lesgeven hé ). Mensen die nog niet zoveel kennis hebben op welk terrein ook nemen vaak klakkeloos aan wat je zegt, mijns inziens geen uitdaging en zeker geen manier om jezelf te toetsen of je je vak verstaat. Duik tussen de vakbroeders en -zusters en geef die les of draag je kennis over en vraag om feedback. Dan leer je en dan krijg je zelfvertrouwen!

O ja ... nog een tip van een beginnende ruiter ... zorg dat je je instructeur/instructrice zelf ziet rijden. Ik heb twee, op dit forumschijvende, lesgevers zelf op een paard mogen aanschouwen, die schuwen ook niet om het van je over te nemen of je iets voor te doen ... héél in het begin heb ik dat ooit ook eens gezien, daarna nooit meer. Alleen maar op een krukje in de bak een beetje aanwijzingen geven. De echten doe het je voor!

clarissa ruijgrok schreef op zaterdag 19 december 2009, 0:01:


Hier is ook het beestenspul met wintervakantie, alleen af en toe een shet voor de slee. Ik wilde nog gaan rijden, maar gezien het vuurwerk en het weer, nee laat maar zitten. Eigenlijk het hele jaar al door kunnen rijden, nu maar even niet. Op de markt heb ik -20 C kniekousen gehaald plus nog de -30C winterboots, geen koude voeten meer haha.
Baal er wel van de honden last van de voeten hebben, vanmorgen wilden we een lekkere wandeling maken, had al uierzalf tussen de voetjes gedaan, maar de oudste verkrampte in de sneeuw, teruggedaan in de auto. De rest ging wel, af en toe liepen ze te hinken. Terwijl we juist niet over de pekel gaan, zo uit de auto het losloopgebied in. Groetjes Ingrid

Spirithorses schreef op vrijdag 18 december 2009, 9:15:


Wat een verhaal over die hit stal, dat kan toch niet de bedoeling zijn? Is er een tekort aan voerstations dan of zo? Ik hoop dat je snel een goed plekje gaat vinden, groetjes Ingrid

Anja Seijn schreef op zaterdag 19 december 2009, 11:31:


Daar kan ik me inderdaad ook wel in vinden! Vroeger ging ik altijd samen met een vriendin naar onze paardjes. We reden toen op hetzelfde niveau maar we gaven elkaar regelmatig "les". Zo kan de een leren lesgeven en de ander stak er ook altijd wat van op, aangezien je "vanaf de grond" toch altijd weer andere dingen ziet dan er op. Je kan elkaar zo een heel eind verder helpen.

Verder denk ik dat zodra je iemand iets nieuws kan leren, al is het maar een ding waar je diegene mee vooruit helpt, je iemand "les" kan geven. Dat hoeft dan niet op professioneel vlak te zijn. Gewoon beginnen met de mensen in je omgeving een stapje vooruit te helpen.

Wat ik zelf vaak doe(niet dat ik les geef, maar gewoon als oefening voor mezelf) is kijken naar hoe andere mensen bezig zijn met hun dieren en dan gewoon voor mezelf bedenken wat ik vind dat ze goed doen en welke punten ze zouden kunnen verbeteren en hoe ik dat zou verbeteren. Als je dan merkt dat je regelmatig wel wat nuttigs toe te voegen hebt, zou je, naar mijn idee, kunnen overwegen om les te gaan geven.

MartineVelde schreef op zaterdag 19 december 2009, 13:57:


Het verschilt per mens wat men zoekt in een trainer. Wat een trainer te bieden heeft, moet ook maar net aansluiten bij wat de mens zoekt.
Ik knap bv enorm af op trainers die op zichzelf kicken, aangezien de trainer zichzelf centraal stelt ipv de ruiter-paard-combinatie die verder geholpen dient te worden. Anderen zijn juist gecharmeerd van zo duidelijk geëtaleerd zelfvertrouwen en ontlenen er moed aan.
Persoonlijkheden moeten ook matchen.
Voorwaarde vind ik dat de trainer zijn klassiekers kent en niet star is in zijn mening, zijn kennis blijft toetsen en uitbreiden.

Christel Provaas schreef op vrijdag 18 december 2009, 16:22:


Het is een stuk dat nogal gebaseerd is op de artikelen van onze website. Alleen wordt hier ook weer de veelvoorkomende fout gemaakt dat insulineresistentie zou ontstaan door een magnesiumtekort. Een heel blah-blah over dat er "tegenwoordig" minder magnesium in de grond, voedsel, etc. zou zitten maar dat is niet zo.

De reden dat er magnesium wordt gegeven bij insulineresistentie is dat bij een zekere "overdosis" de cellen gevoeliger worden voor insuline.
Dat magnesium effect heeft komt dus niet door het oplossen van een "tekort".

De werkelijke reden waarom insulineresistentie ontstaat is het jarenlang consumeren van te grote hoeveelheden koolhydraten, net als bij mensen.

Frans

"If your only tool is a hammer, you tend to see every problem as a nail.