Ilona Kooistra schreef op vrijdag 18 december 2009, 23:35:


Waarom nu altijd beginnen met beginners. Bij die groep is het zo belangrijk dat je vanaf het begin de juiste vaardigheden aangeleerd krijgt, daar moet geen beginnend instructeur/instructrice op gezet worden. Wél een ervaren en goed getraind oog!
Ik werd vroeger graag tussen de leeuwen gegooid (ik heb het nu niet over paarden en lesgeven hé ). Mensen die nog niet zoveel kennis hebben op welk terrein ook nemen vaak klakkeloos aan wat je zegt, mijns inziens geen uitdaging en zeker geen manier om jezelf te toetsen of je je vak verstaat. Duik tussen de vakbroeders en -zusters en geef die les of draag je kennis over en vraag om feedback. Dan leer je en dan krijg je zelfvertrouwen!

O ja ... nog een tip van een beginnende ruiter ... zorg dat je je instructeur/instructrice zelf ziet rijden. Ik heb twee, op dit forumschijvende, lesgevers zelf op een paard mogen aanschouwen, die schuwen ook niet om het van je over te nemen of je iets voor te doen ... héél in het begin heb ik dat ooit ook eens gezien, daarna nooit meer. Alleen maar op een krukje in de bak een beetje aanwijzingen geven. De echten doe het je voor!

clarissa ruijgrok schreef op zaterdag 19 december 2009, 0:01:


Hier is ook het beestenspul met wintervakantie, alleen af en toe een shet voor de slee. Ik wilde nog gaan rijden, maar gezien het vuurwerk en het weer, nee laat maar zitten. Eigenlijk het hele jaar al door kunnen rijden, nu maar even niet. Op de markt heb ik -20 C kniekousen gehaald plus nog de -30C winterboots, geen koude voeten meer haha.
Baal er wel van de honden last van de voeten hebben, vanmorgen wilden we een lekkere wandeling maken, had al uierzalf tussen de voetjes gedaan, maar de oudste verkrampte in de sneeuw, teruggedaan in de auto. De rest ging wel, af en toe liepen ze te hinken. Terwijl we juist niet over de pekel gaan, zo uit de auto het losloopgebied in. Groetjes Ingrid

Spirithorses schreef op vrijdag 18 december 2009, 9:15:


Wat een verhaal over die hit stal, dat kan toch niet de bedoeling zijn? Is er een tekort aan voerstations dan of zo? Ik hoop dat je snel een goed plekje gaat vinden, groetjes Ingrid

Anja Seijn schreef op zaterdag 19 december 2009, 11:31:


Daar kan ik me inderdaad ook wel in vinden! Vroeger ging ik altijd samen met een vriendin naar onze paardjes. We reden toen op hetzelfde niveau maar we gaven elkaar regelmatig "les". Zo kan de een leren lesgeven en de ander stak er ook altijd wat van op, aangezien je "vanaf de grond" toch altijd weer andere dingen ziet dan er op. Je kan elkaar zo een heel eind verder helpen.

Verder denk ik dat zodra je iemand iets nieuws kan leren, al is het maar een ding waar je diegene mee vooruit helpt, je iemand "les" kan geven. Dat hoeft dan niet op professioneel vlak te zijn. Gewoon beginnen met de mensen in je omgeving een stapje vooruit te helpen.

Wat ik zelf vaak doe(niet dat ik les geef, maar gewoon als oefening voor mezelf) is kijken naar hoe andere mensen bezig zijn met hun dieren en dan gewoon voor mezelf bedenken wat ik vind dat ze goed doen en welke punten ze zouden kunnen verbeteren en hoe ik dat zou verbeteren. Als je dan merkt dat je regelmatig wel wat nuttigs toe te voegen hebt, zou je, naar mijn idee, kunnen overwegen om les te gaan geven.

MartineVelde schreef op zaterdag 19 december 2009, 13:57:


Het verschilt per mens wat men zoekt in een trainer. Wat een trainer te bieden heeft, moet ook maar net aansluiten bij wat de mens zoekt.
Ik knap bv enorm af op trainers die op zichzelf kicken, aangezien de trainer zichzelf centraal stelt ipv de ruiter-paard-combinatie die verder geholpen dient te worden. Anderen zijn juist gecharmeerd van zo duidelijk geëtaleerd zelfvertrouwen en ontlenen er moed aan.
Persoonlijkheden moeten ook matchen.
Voorwaarde vind ik dat de trainer zijn klassiekers kent en niet star is in zijn mening, zijn kennis blijft toetsen en uitbreiden.

Christel Provaas schreef op vrijdag 18 december 2009, 16:22:


Het is een stuk dat nogal gebaseerd is op de artikelen van onze website. Alleen wordt hier ook weer de veelvoorkomende fout gemaakt dat insulineresistentie zou ontstaan door een magnesiumtekort. Een heel blah-blah over dat er "tegenwoordig" minder magnesium in de grond, voedsel, etc. zou zitten maar dat is niet zo.

De reden dat er magnesium wordt gegeven bij insulineresistentie is dat bij een zekere "overdosis" de cellen gevoeliger worden voor insuline.
Dat magnesium effect heeft komt dus niet door het oplossen van een "tekort".

De werkelijke reden waarom insulineresistentie ontstaat is het jarenlang consumeren van te grote hoeveelheden koolhydraten, net als bij mensen.

Frans

"If your only tool is a hammer, you tend to see every problem as a nail.