Frans Veldman schreef op maandag 4 januari 2010, 18:44:


Ik lees toch duidelijk in het bericht van Realist "Herstel MET ijzers" niet DOOR ijzers. IJzers gaven de verlichting waardoor de Natuurlijke genezing een kans kreeg!

Als we zo kort door de bocht gaan denken mag ik mijn paarden niet eens meer van hooi voorzien met mijn oude milieu vervuilende tractor.

Ook van hier de beste wensen voor 2010.
geen problemen geweest met het vuurwerk, ze stonden allemaal zoals elk jaar trouwens (in totaal met 5) op een kluitje bijeen aan de draad, morele steun zeker

Uit respect voor Trudy had ik mijn reactie op Frans zijn verhaal al naar een ander topic verhuisd: http://www.paardnatuurlijk.nl/index_js.htm?http://www.paardnatuurlijk.nl/cgi-bin/forumreader.cgi?open=1&forum=pn&selsub=sorry+piet%2Fsorry+trudy%2Fff+nieuw+topic...&skip=0

Ik had mijn mijn naieve kop niet nagedacht over de redde van het overlijden van Vera en het leek mij ook niet gepast om hier binnen dit topic op door te gaan.

Lettfeti schreef op maandag 4 januari 2010, 16:40:


Zoals Pien al zei, is gronden maar een onderdeel van een veel groter ding. Eigenlijk is gronden de overgang van, afgedwaald zijn in gedachten naar weer zintuiglijk bewust worden van alles om je heen (en in jezelf). Dat laatste kan je gegrond noemen, of mindfulness, of helder gewaarzijn, of kijken met zachte ogen, of wakker en alert. Hoe je het ook noemt, alles verloopt kalmer en meer in harmonie en met meer tevredenheid, of je nu met je paard bezig bent of wat dan ook doet.

Luna vanmiddag bijvoorbeeld, had enkele stops bij het van huis af gaan. Ik liep naast haar door de sneeuw door het jonge bos. Telkens stopt ze en luistert. Dit gedrag heeft ze niet op de terugweg. Mijn interpretatie van haar gedrag bepaald mijn reactie, en met gegrond zijn ziet dat er stuk zachter uit. Gegrond zijn geeft mildheid en vaak ook andere oordelen voor wat er aan de hand is. Van huis af, was ze vanmiddag meer onzeker. En wat doet een paard bij meer onzekerheid, wel die gaat stil staan luisteren. Mijn kalme meeluisteren helpt dan, vederlicht gingen we telkens verder. Kwamen bij de fiets en crosten toen door de stad heen, Helder gewaarzijn is niet alleen voor de poëtische landschappen, dat is iets dat ik de gehele dag probeer te zijn.

Groet, Michiel

Nog eens proberen ....

Zoals Pien al zei, is gronden maar een onderdeel van een veel groter ding. Eigenlijk is gronden de overgang van, afgedwaald zijn in gedachten naar weer zintuiglijk bewust worden van alles om je heen (en in jezelf). Dat laatste kan je gegrond noemen, of mindfulness, of helder gewaarzijn, of kijken met zachte ogen, of wakker en alert. Hoe je het ook noemt, alles verloopt kalmer en meer in harmonie en met meer tevredenheid, of je nu met je paard bezig bent of wat dan ook doet.

Luna vanmiddag bijvoorbeeld, had enkele stops bij het van huis af gaan. Ik liep naast haar door de sneeuw door het jonge bos. Telkens stopt ze en luistert. Dit gedrag heeft ze niet op de terugweg. Mijn interpretatie van haar gedrag bepaald mijn reactie, en met gegrond zijn ziet dat er stuk zachter uit. Gegrond zijn geeft mildheid en vaak ook andere oordelen voor wat er aan de hand is. Van huis af, was ze vanmiddag meer onzeker. En wat doet een paard bij meer onzekerheid, wel die gaat stil staan luisteren. Mijn kalme meeluisteren helpt dan, vederlicht gingen we telkens verder. Kwamen bij de fiets en crosten toen door de stad heen, Helder gewaarzijn is niet alleen voor de poëtische landschappen, dat is iets dat ik de gehele dag probeer te zijn.

Groet, Michiel

Suzanne Graauw schreef op maandag 4 januari 2010, 17:30:


Je moet niet doen, wat anderen zouden doen!
Als ik jou was... Nou, als jij mij was... Wat doe je zelf?
IK deed niks, lekker buiten laten lopen, zolang hij niet ziek is!

Nils en Olly

Een praktisch vraagje,

Als er in het weekend nog sneeuw licht willen we onze eerste sneeuwwandeling maken met de paarden, weer een heel nieuwe ervaring, maar:

Wat doet strooizout met de hoeven? De hoeven beginnen er goed uit te zien en ik wil het niet verknoeien. We zijn verplicht om eerst een aantal km over zwaar gestrooide straten te rijden. Het zout is echt niet te vermijden. En achteraf de benen en hoeven wassen lijkt me in dit weer geen optie.

Lena

Lena schreef op maandag 4 januari 2010, 20:25:


getver!!! liGt dus, mijn excuses (jetlag?)

Ellen2 schreef op maandag 4 januari 2010, 13:46:


Hoe kan het dan dat als ik met iemand samen rij, heerlijk aan het kletsen ben en heel erg onopgemerkt bezig ben, dat ik juist dan het meest ontspannen rij en het best de signalen van het paard opvang?
Als ik alleen ben en zo ontzettend mijn best doe op alles wat hier geschreven word over gronden, dan is het bij alles wat er gebeurd wég. Een eend die opvliegt en hoppa er spannen zich spieren aan. Een auto die er aan komt sjeezen en ik zie al voor me wat er allemaal fout kan gaan.
Rij ik met iemand samen, dan heb ik daar geen last van. Die auto is al langs voor dat ik mij dingen ingebeeld heb, van die eend schrik ik niet. En paardenbeest hoeft maar aan welk snode plannetje te denken en ik heb hem al door

Wat voor mij persoonlijk in het hele bovenstaande verhaal (gronden) meespeelt is de band met je paard. Ik heb mijn verzorgpaard heel er moeten leren kennen, hij is niet echt eenvoudig te doorgronden. Drie jaar terug liep ik er meer naast dan dat ik erop zat, nu rij ik hem bitloos (en dat had ik echt nooit gedacht) en zijn we zó op elkaar ingespeeld. Ik heb het gevoel dat we samen en elkaar hebben leren gronden. En dat ik op een ander paard toch weer een heel eind terug sta en meer op mezelf terug moet vallen.

Groetjes Karin

Christel Provaas schreef op maandag 4 januari 2010, 19:42:


Volgens mij is een verdikking op een hoefwand altijd het begin van 'een' herstel van verscheidene oorzaak.
Voor het eerst heb ik dit jaren geleden vastgesteld bij het behandelen van een hoefscheur tot in de kroonrand.
Ik had deze scheur al op een aantal verschillende manieren proberen aan te pakken telkens zonder blijvend resultaat.(neen,geen schimmelinfectie)
Deze groeide telkens uit tot pakweg 5 mm onder de kroonrand en weer scheurde ze tot boven.
Tot ik deze scheur uitfreesde tot 'in' het bloederige gedeelte van de kroonrand...
Na een tijdje begon deze scheur uit te groeien met een duidelijke 'bobbel' op de hoefwand vlak boven de scheur.
Toen is deze mooi tot onderaan uitgegroeid.
Mijn ervaring is nu dat het het uitfrezen tot in het gevoelige gedeelte van de kroonrand een trigger is om extra hoorn aan te maken- vandaar de verdikking -om een versterkt stuk hoefwand te creeren die de scheur belet terug door te barsten.
Bij AL de hoefscheuren die ik daarna heb gezien (die reikten tot de kroonrand) heb ik identiek hetzelfde verloop vastgesteld.
Géén verdikking. Géén genezing.
Wat ik nu wil zeggen over dit topic is dat er om een verdikking (ring) op de hoefwand te krijgen volgens mij altijd ergens een alarmbel moet luiden in de kroonrand,die dan een zelfde mechanisme start dan bij die scheur maar dan over de ganse lijn van de kroonrand.Van hoefbal tot hoefbal.
Dit staat volgens mij ook totaal los van een al dan niet verbreede witte lijn.
De witte lijn zit nl bij de zool.
Ook is het voor mijn part zelfs niet noodzakelijk dat er enige schade is in de laminae.
Een soort van preventieve metabole reactie op allerlei invloeden.
Bvb verandering van voeding,seizoen,insulineschommelingen,enz...
Let op,dit is slechts mijn mening die ik baseer op ervaringen maar die ik toch steeds weer zie verschijnen.

Koen

Nils Vellinga schreef op maandag 4 januari 2010, 20:23:


Een paard dat hoest is ziek en heeft zorg nodig van een dierenarts. Pas als de dierenarts zegt dat je het aan kunt kijken, kun je het aankijken.
Hoesten is veel te link om niets aan te doen. Voor dat je het weet is het iets chronisch geworden en dat wil je echt niet.

Groetjes Karin