Inmiddels hebben wij een vlakke wei die aansluit aan de bak opengegooid. Hier hebben ze ook wat meer beschutting tegen de snijdende wind, toch blijkt maar weer dat ze gewoon in de wind blijven staan. Zij vinden het blijkbaar niet zo erg als wij mensen. In deze wei zitten hele ijsstukken, ook het verharde pad, maar ze lopen er normaal overheen. Gelukkig zijn door de mokbehandeling en met name de beweging de benen van Don weer redelijk normaal.
De bak hadden wij ook nog aangetrokken vlak voordat het weer hard ging vriezen, maar doordat er stukken waren waar veel smeltwater stond is het toch ongelijk geworden op bepaalde stukken.

Ik ben in ieder geval blij dat ik toch maar niet besloten heb om de paarden op stal te zetten. Toen ik het hek naar de wei openzetten, renden ze vrolijk rond alsof ze wilden zeggen: dankjewel.

Mariël