Ans Jondral schreef op zondag 31 januari 2010, 13:07:


oh maar nog maar heel recent hoor, sinds een maand of 3-4, geloof ik (toch zeker 1 product dat ik weet).
Er zijn nog andere medicijnen die niet mogen gebruikt worden of enkel gebruikt mogen worden met in achtname van een vooropgestelde wachttijd.

Maria Delavega schreef op zondag 31 januari 2010, 10:05:


Hoi Maria,
Wil je dit toelichten alsjeblieft? Waarom heb je spijt van het doodsproeien (om milieuredenen, of speelt er iets anders)?
't Best drie jaar lang geen paard op nieuw ingezaaid gras?! Op basis waaarvan of van wie wordt nieuw ingezaaid gras zó lang als "jong gras" gezien? Is voor mij belangrijk om te begrijpen, want als ik 3 jaar lang de paarden van de nieuw in te zaaien wei af zou moeten houden, dan kan ik waarschijnlijk beter kiezen voor een andere oplossing...
grt,
Karen

Anja Seijn schreef op zondag 31 januari 2010, 10:24:


Hoi Anja,
Ja, jij bevestigt de ideeën die ik momenteel heb. Dat onze weiden meer schade kunnen aanrichten dan goed doen. En dat de paarden het jaar rond op hooi, met ofwel geen ofwel zeer beperkt toegang tot gras, een gezonder alternatief kan zijn. Dankjewel voor het delen van jouw ervaringen!
grt,
karen

charlot van r schreef op zondag 31 januari 2010, 11:28:


Net voordat ik naar buiten ging las ik je berichtje: heerlijk: ik had er ook zo'n zin in. Had nog even op buienradar gekeken en dacht: ah wat, we zijn 'Die hards' : een buitje sneeuw, wat geeft dat nu: we gaan en misschien waait het wel over......

Niet dussssssss
1 grote vlokkensneeuwbui,
2 groffe hagelbuien
en 1 hagelbui met van die hele kleine steentjes: speldeprikken op de terugweg met wind tegen........

Maar: het was heerlijk!
Volgens Foxy was er onderweg steeds maar 1 oplossing tegen dit geweld: kont erin en gewoon blijven staan: "gaat vanzelf over en geduld heb ik wel, dat weet jij maar al te goed!"
Mensen weet het natuurlijk altijd beter, dus hoofd dan maar beetje opzij en gewoon dooooorrrrdraaaven!
Ik zit nu nog te druppen achter het toetenbord, maar wilde je wel even vertellen dat je verwachting uitkwam: Heerlijk! Het voelde voor mij als samenwerking! Trots!

Voor Foxy was het vooral een ervaring (volgens mij) om sneeuwvlokken uit de lucht te vangen met haar grote tong en deze vervolgens smakkend te verorberen!

Groeten Bianca.

Cindy Helms schreef op zondag 31 januari 2010, 13:34:


Ah ok.
Maar wat gaan ze dan doen met oa paarden met patella luxatie?
Want daarbij werd dat toch vaak gebruikt? Die kunnen dan nu helemaal niet meer geholpen worden?

Al lezend in voor mij best moeilijk te begrijpen Engelstalige publicaties, krijg ik steeds meer het idee dat er nóg een aspect kan zijn waarom hooi zoveel minder problemen geeft dan gras. Niet alleen het fructaangehalte dat, mits het hooi goed gewonnen wordt, daalt tijdens het droogproces.

Er is iets met micro-organismes die een waterrijk milieu nodig hebben om te overleven. Die micro-organismes komen voor in gras, maar overleven het droogproces niet. In hooi gedijen juist weer andere micro-organismes.

Zoals je bovenstaand leest, ik heb een klok horen luiden maar weet nog niet waar de klepel hangt.

Als die micro-organismes invloed hebben op onze paarden, dan kan dat misschien verklaren waarom diverse gezondheidsproblemen óók voorkomen bij paarden die grazen op grassen die beduidend minder fructaanrijk zijn dan raaigras....?

grt, Karen

Ans Jondral schreef op zondag 31 januari 2010, 13:51:


trainen en hun conditie verbeteren.
Komt vaak voor bij jonge paarden in slechtere lichaamsconditie (te mager bespierd) en met onvoldoende 'doordachte' beweging.

Karen Koomans schreef op zondag 31 januari 2010, 13:39:


Hallo Karen,

Om veel redenen. Ten eerste inderdaad voor milieu...mocht het iets opbrengen zou ik zeggen ok, het heeft gebaat, maar op Hofman graszaad zonder raaigrassen hebben ze evenveel geschuurd deze zomer en zag ik ook af en toe platte mest (volgens veearts inderdaad nog teveel fructaan in het gras).
Ten tweede: als je gras doodsproeit, staat er na de kortste keren weer kruid op. Dan mag je gigantische sproeien om de boel weg te hebben. Dit hebben we niet gedaan omdat ik geen tweede keer het milieu wou belasten. Je zou versteld staan wat er naast gras nog meer op je weiland groeit. zaadjes van onkruid die al jaren in de bodem zitten, steken plots de kop op.
Ten derde, als gras gegroeid is, komt er opnieuw veel kruid tussen de rijen (het gras is in stroken gezaaid) Dan mag je nog maar eens sproeien.
Dat van die drie jaar heb ik van mijn leraar zadelmaken, die ook een Haflinger had die schuurde. Ik had gelezen dat je het gras eenmaal moest maaien en dan de paarden erop kan laten. Nu, na de nachtmerrie wat ik hier meegemaakt heb kan ik verzekeren dat het niet voldoende is...daarom kan ik er best inkomen dat het jonge er niet zo snel uitgegroeid is.

Deze zomer heb ik mijn veulens verzet naar een andere weide, waar minder vliegen voorkwamen en ten tweede gras dat vijf jaar geleden ingezaaid was met Hofman zonder raaigrassen. Zeer structuurrijk gras.
Mijn veulens hebben gigantisch geschuurd, en er lag vaak platte mest.
Voor een gezond paard is dit misschien een verbetering, maar een paard dat echt last heeft zal er niet beter op worden.
De veearts die samenwerkt met Mariëlle Devries zij dat er voor die paarden nog teveel fructaan in gras zat en ik ze beter op hooi zet en niet ganse dagen in die weide.

Nu, dat zijn mijn ervaringen, ik heb Lusitano's en die zijn erg gevoelig aan fructaan in gras.
Ga misschien eens na, maar ik besef nu dat mijn oude grasmat zeker niet meer fructaan bevatte dan het jonge gras dat ik nu gezaaid heb.

Cindy Helms schreef op zondag 31 januari 2010, 13:59:


Maar zou dat dan altijd moeten helpen?
Want toen Pête dat had, heb ik daar uiteraard ook vanalles over gelezen en dat waren nu niet bepaald allemaal verhaaltjes met een happy end.
Het lijkt mij dat je opties toch een stuk beperkter worden als je dat in geen enkel geval nog mag gebruiken?

Arno8 schreef op zondag 31 januari 2010, 9:41:


Gisteren ben ik ook begonnen met paard, hond en een balletje. Gewoon op een buitenrit, om het balletje te gebruiken als super beloning voor de hond. Om zo haar gedrag tijdens onze gezamenlijke ritten verder te verbeteren. Ze wil nog wel eens blaffend naar een andere hond toe rennen, uit onzekerheid doet ze dit, het is haar veiligheid strategie dat ik bezig ben te vervagen door bij mij te blijven. En met een balletje vergeet ze alles om haar heen.

Luna (paard) stond rustig te kijken en haar heb ik ook zo af en toe beloont met voedsel, en de hond beloont met het balletje. Zowel vanuit het zadel als er naast. Voor beide heb ik ook nog eens de zelfde marker Y ES, ook dat hebben ze snel door, voor wie de Y ES bedoelt is. Ik zal er wel van Luna af moeten springen, om het balletje op te rapen. Of ik moet haar doortrainen om tegen het paard op te staan om mij het balletje aan te reiken Is dat geen leuke oefening? Maar goed zo vaak hoef ik niet te belonen, op een rit. En het zal tijdelijk zijn.

Karen Koomans schreef op zondag 31 januari 2010, 13:58:


Dit doet mij denken aan de ervaring van Els en haar fjord Willem. Zolang hij beperkt op een arme wei stond, hing hij tegen bevangen-zijn aan, maar toen ze hem uit de wei haalde en hem puur hooi -van diezelfde wei- ging geven, verbeterden zijn hoeven spectaculair.
Els, licht nog eens toe?

Michiel schreef op zondag 31 januari 2010, 14:13:


Leuk, Michiel!
Mijn dochter heeft haar hond geleerd om tegen de schouder van haar pony op te springen (en de pony om dat te verdragen), zou wel handig zijn om dat balletje zo terug te krijgen.
Als je gewoon doorrijdt, neemt je hond het balletje dan niet zelf mee? Kan ze meteen ook niet meer blaffen met een mond vol bal en heeft ze een Taak te doen.

Het was heerlijk!!!
Heerlijk het gevoel weer te hebben met een paard samen te werken!
Paard had in geen maand geen wandeling meer gedaan, wel met bit in een piste bereden geweest( niet door mij). Dus das altijd een uitdaging om op stap te gaan, maar ik vertrouw hem zo hard. En ik denk dat hij dat ook gewoon voelt. Gewoon al het verschil dat ik niet aan de teugels trek, tenzij hij moet stoppen, dan heef ik beide hulpen (zithulpen dus ook). maar vanals ie stopt zijn de teugels direct ook weer los. Het is een draver dus niet altijd gemakkelijk om met mee om te gaan. Voorral omdat ie ook anders bereden wordt.
Maar hij weet het verschil wie er op hem rijd verdomd goed!!!
De rit op zich was in het begin wat wennen voor hem, niet alle straten waren al volledig ontdooid en das toch maar gevaarlijk. Maar ik moest die nu eenmaal door om de paadtjes te bereiken. Hij is twee keer geschoven en dan had hij het door dat hij wat trager moest stappen en dan voelde je hem zo echt tasten met zijn voeten, sta ik stevig. Echt de max om te voelen. Eenmaal we de straat af waren, was het de max, hij ging door plassen van 3-4 meter met een laagje ijs op gewoon door. Echt gewoon puur genieten.
Mijn dag is geslaagd! ik heb er vollop van genoten en ga snel weer tijd vrij maken om nog eens te rijden!

vele groetjes

Charlot

Karen Koomans schreef op zondag 31 januari 2010, 13:31:


Precies..... voor sommige paarden, zoals mijn Chaser, is vet gras gewoon zowat vergif. Iets wat ik op dit forum steeds vaker lees trouwens...
In ons geval altijd harde en warme manenkam, haaidentanden (de inkepingen) in de manen voor de exceem, en vrijwel altijd hoefbevangen. Een paard wat echt depressief was gedurende 75% van het jaar door de jeuk en de wondjes.
Zat op z'n kont rondjes te draaien om maar van die jeuk af te komen.
De knielange manen en gordijn van 'n staart waren binnen een paar jaar gereduceerd tot zielige sprietjes, die manen heb ik zelfs een keertje kortgeknipt gehad.
In zijn geval weet ik dat slechts 1 uurtje op gras met een hoog fructaangehalte funest is.
Ook een paard wat daardoor zo weinig mogelijk bewoog, liefst met z'n hoofd naar beneden in een hoekje stond te dommelen. En veel en veels te dik was.
Ook ik heb heel veel moeite gehad om hem niet meer op gras te laten.
In ons ideaalbeeld hoort een paard lekker in een weiland te lopen.

Wij zijn er (noodgedwongen) vanaf gestapt. Ruim 2 jaar geleden naar Portugal gegaan en hier, in de droogte van de Alentejo, groeit gewoon geen weelderig gras. Althans: niet op onze 8 hec. glooiende hellingen en dalen. In de rivierdalen en nog dichter bij de kust natuurlijk wél. In die vlaktes wordt dan ook gehooid.

Op al die 8 hec. groeit niet voldoende om 1 paard een paar maanden te kunnen voeden. En het zijn wilde grassen, dus niet gecultiveerd.
Nog erger: een paar maanden geleden is het stuk waar onze 2 paarden lopen, iets minder als 4 hec. schoongeploegd. Dus gras is nu zowat met een loupe te zoeken ) Wij moeten dus voor 1 jaar rond hooi kopen. Dat hooi bestaat uit allerlei grassoorten en heel veel kruiden. Ze zaaien er hier ook haver, lucerne en lupinen door. Omdat ze hier niet schudden, zijn het veelal hele lange stengels.
(Niet gillen dat lupinen giftig zijn... Ja, de meeste soorten zijn dat ook.
Maar niet de korte gele of blauwe voerlupinen. Die schijnen nog wel een vrij hoge voedingswaarde te hebben.)

Terug naar Chaser. Vanaf de 2e dag dat hij hier aankwam heeft hij niet meer geschuurd. En hij kwam kapot geschuurd uit de vrachtwagen, regelrecht vanuit België.
Ik zie die cullocoïden hier ook rondzweven. Maar die verdwijnen als het droger wordt. Nu, met de regenperiode zie ik er trouwens ook niet veel.
De inloopstal staat op 'n 280 meter, en we zitten zo'n 10 km. uit de kust.
Er waait dus vrijwel altijd een frisse oceaanbries. Precies op het hoogste punt staan die paarden dan ook altijd lekker in de wind.
Ze hebben een zelfbedieningsrestaurant waar vrijwel altijd onbeperkt hooi ligt.

Gevolg: geen jeuk meer, geen hoefbevangenheid, een soepele manenkam en een paard wat inmiddels in mijn ogen een acceptabel gewicht heeft.
Hij is een hele poos veels te mager geweest, maar nu is hij weer goed op gewicht.

Conclusie: de veels te rijke weilanden zijn de pest voor dit soort paarden.
Ze kunnen veel beter gehouden worden in een paddock paradise.
De Cullocoïden worden gekweekt in de weilanden zélf. In de modderplekken die er altijd zijn. Dus een allergische reactie zal steeds erger worden, omdat het vrijwel altijd dezelfde 'stam' mugjes is die steken. Die dezelfde soorten eiwitten inspuiten in een toch al overbelast immuumsysteem.

Misschien dat dit soort paarden, zoals Pien beschrijft, na een reinigingskuur van b.v. 2 jaar of zo weer terug kunnen op gras. Maar ik denk dan nog heel erg summier, en bij een hoog fructaangehalte: nee. Gewoon niet aan beginnen.

Nog iets om over na te denken. In de mensenwereld is bewezen dat ouderparen die 1 of meerdere allergiën hebben, de gevoeligheid voor allergiën doorgeven aan hun kinderen. Zij hebben een hoger risico op een of meerdere allergiën als andere kinderen.

Ik vrees dat het in de dierenwereld niet veel anders is.
Fokken met dieren die een allergie hebben, (o.a. excemers) is in mijn ogen dan ook helemaal verkeerd.

Groetjes,

Wil.

IJzers...... het einde!