Michiel schreef op zondag 31 januari 2010, 14:13:


Leuk, Michiel!
Mijn dochter heeft haar hond geleerd om tegen de schouder van haar pony op te springen (en de pony om dat te verdragen), zou wel handig zijn om dat balletje zo terug te krijgen.
Als je gewoon doorrijdt, neemt je hond het balletje dan niet zelf mee? Kan ze meteen ook niet meer blaffen met een mond vol bal en heeft ze een Taak te doen.

Het was heerlijk!!!
Heerlijk het gevoel weer te hebben met een paard samen te werken!
Paard had in geen maand geen wandeling meer gedaan, wel met bit in een piste bereden geweest( niet door mij). Dus das altijd een uitdaging om op stap te gaan, maar ik vertrouw hem zo hard. En ik denk dat hij dat ook gewoon voelt. Gewoon al het verschil dat ik niet aan de teugels trek, tenzij hij moet stoppen, dan heef ik beide hulpen (zithulpen dus ook). maar vanals ie stopt zijn de teugels direct ook weer los. Het is een draver dus niet altijd gemakkelijk om met mee om te gaan. Voorral omdat ie ook anders bereden wordt.
Maar hij weet het verschil wie er op hem rijd verdomd goed!!!
De rit op zich was in het begin wat wennen voor hem, niet alle straten waren al volledig ontdooid en das toch maar gevaarlijk. Maar ik moest die nu eenmaal door om de paadtjes te bereiken. Hij is twee keer geschoven en dan had hij het door dat hij wat trager moest stappen en dan voelde je hem zo echt tasten met zijn voeten, sta ik stevig. Echt de max om te voelen. Eenmaal we de straat af waren, was het de max, hij ging door plassen van 3-4 meter met een laagje ijs op gewoon door. Echt gewoon puur genieten.
Mijn dag is geslaagd! ik heb er vollop van genoten en ga snel weer tijd vrij maken om nog eens te rijden!

vele groetjes

Charlot

Karen Koomans schreef op zondag 31 januari 2010, 13:31:


Precies..... voor sommige paarden, zoals mijn Chaser, is vet gras gewoon zowat vergif. Iets wat ik op dit forum steeds vaker lees trouwens...
In ons geval altijd harde en warme manenkam, haaidentanden (de inkepingen) in de manen voor de exceem, en vrijwel altijd hoefbevangen. Een paard wat echt depressief was gedurende 75% van het jaar door de jeuk en de wondjes.
Zat op z'n kont rondjes te draaien om maar van die jeuk af te komen.
De knielange manen en gordijn van 'n staart waren binnen een paar jaar gereduceerd tot zielige sprietjes, die manen heb ik zelfs een keertje kortgeknipt gehad.
In zijn geval weet ik dat slechts 1 uurtje op gras met een hoog fructaangehalte funest is.
Ook een paard wat daardoor zo weinig mogelijk bewoog, liefst met z'n hoofd naar beneden in een hoekje stond te dommelen. En veel en veels te dik was.
Ook ik heb heel veel moeite gehad om hem niet meer op gras te laten.
In ons ideaalbeeld hoort een paard lekker in een weiland te lopen.

Wij zijn er (noodgedwongen) vanaf gestapt. Ruim 2 jaar geleden naar Portugal gegaan en hier, in de droogte van de Alentejo, groeit gewoon geen weelderig gras. Althans: niet op onze 8 hec. glooiende hellingen en dalen. In de rivierdalen en nog dichter bij de kust natuurlijk wél. In die vlaktes wordt dan ook gehooid.

Op al die 8 hec. groeit niet voldoende om 1 paard een paar maanden te kunnen voeden. En het zijn wilde grassen, dus niet gecultiveerd.
Nog erger: een paar maanden geleden is het stuk waar onze 2 paarden lopen, iets minder als 4 hec. schoongeploegd. Dus gras is nu zowat met een loupe te zoeken ) Wij moeten dus voor 1 jaar rond hooi kopen. Dat hooi bestaat uit allerlei grassoorten en heel veel kruiden. Ze zaaien er hier ook haver, lucerne en lupinen door. Omdat ze hier niet schudden, zijn het veelal hele lange stengels.
(Niet gillen dat lupinen giftig zijn... Ja, de meeste soorten zijn dat ook.
Maar niet de korte gele of blauwe voerlupinen. Die schijnen nog wel een vrij hoge voedingswaarde te hebben.)

Terug naar Chaser. Vanaf de 2e dag dat hij hier aankwam heeft hij niet meer geschuurd. En hij kwam kapot geschuurd uit de vrachtwagen, regelrecht vanuit België.
Ik zie die cullocoïden hier ook rondzweven. Maar die verdwijnen als het droger wordt. Nu, met de regenperiode zie ik er trouwens ook niet veel.
De inloopstal staat op 'n 280 meter, en we zitten zo'n 10 km. uit de kust.
Er waait dus vrijwel altijd een frisse oceaanbries. Precies op het hoogste punt staan die paarden dan ook altijd lekker in de wind.
Ze hebben een zelfbedieningsrestaurant waar vrijwel altijd onbeperkt hooi ligt.

Gevolg: geen jeuk meer, geen hoefbevangenheid, een soepele manenkam en een paard wat inmiddels in mijn ogen een acceptabel gewicht heeft.
Hij is een hele poos veels te mager geweest, maar nu is hij weer goed op gewicht.

Conclusie: de veels te rijke weilanden zijn de pest voor dit soort paarden.
Ze kunnen veel beter gehouden worden in een paddock paradise.
De Cullocoïden worden gekweekt in de weilanden zélf. In de modderplekken die er altijd zijn. Dus een allergische reactie zal steeds erger worden, omdat het vrijwel altijd dezelfde 'stam' mugjes is die steken. Die dezelfde soorten eiwitten inspuiten in een toch al overbelast immuumsysteem.

Misschien dat dit soort paarden, zoals Pien beschrijft, na een reinigingskuur van b.v. 2 jaar of zo weer terug kunnen op gras. Maar ik denk dan nog heel erg summier, en bij een hoog fructaangehalte: nee. Gewoon niet aan beginnen.

Nog iets om over na te denken. In de mensenwereld is bewezen dat ouderparen die 1 of meerdere allergiën hebben, de gevoeligheid voor allergiën doorgeven aan hun kinderen. Zij hebben een hoger risico op een of meerdere allergiën als andere kinderen.

Ik vrees dat het in de dierenwereld niet veel anders is.
Fokken met dieren die een allergie hebben, (o.a. excemers) is in mijn ogen dan ook helemaal verkeerd.

Groetjes,

Wil.

IJzers...... het einde!