Karen Koomans schreef op dinsdag 9 februari 2010, 2:43:
>
> Fálki vindt dit wandelen duidelijk leuker dan rijden. Hij loopt
> voortdurend te genieten en is geen moment nerveus. Als ik hem rij loopt
> hij soms te genieten, maar er zijn elke rit ook momenten dat hij nerveus
> is. Hoeveel genieten versus hoeveel nerveuze spanning, dat verschilt per
> rit en per periode.
Ik reager op enkele elementen, het hele bericht quoten kan niet, te lang.
Fysiek is het niet mogelijk om zover te komen als rijdend.
Elk 'spelletje' heeft zijn eigen meerwaarde, daar begon ik mee.
Fysiek is het onmogelijk om zo hard te gaan als rijdend.
De lol van hard gaan zit 'm niet in topsnelheid op een breed strand, maar behendig worden in geaccidenteerd terrein. Die behendigheid bereik je niet ernaast lopend.
Een paard dat veel (verschillende goede ervaringen) meemaakt, op veel verschillende plaatsen komt, zal meer zelfvertrouwen krijgen. Da's een mooi kado.
Als je erop zit voel je net zo goed hoe blij, nerveus of opgetogen hij is, zonder hem aan te kijken
En dat je paarden zoals Falki of Ingenioso met een verleden of handicap met beleid behandelt, lijkt me evident. (Hoewel Cadiz toen hij kwam ook een verkreukelde schijtlijster was en opgebloeid is tot evenwichtige terreinmachine).
Warboel
