Raymonde schreef op dinsdag 9 februari 2010, 17:20:


Volgens mij (maar heb me er niet in verdiept) loopt de gal dan zonder voorraadbuffer in het spijsverteringskanaal. En kun je nog wel vetten verwerken, alleen niet meer in grote hoeveelheden tegelijk.
Maar als dat bij jullie in de familie veel voorkomt kun jij ons denk ik beter vertellen wat de beperkingen zijn.
Misschien merk je er wel weinig van, en verdwijnen de niet-opgenomen vetten in de WC.

Frans

Piet schreef op dinsdag 9 februari 2010, 17:24:


Ik weet het. Nou schijnt wielrennen wel een van de meest energieslurpende sporten te zijn. En ik schreef eerder al dat als je echt aan topsport doet het hele verhaal waarschijnlijk niet meer opgaat. Die lui leven op koolhydraten, maar zitten onderweg ook voortdurend aan een fles suikerwater te lurken. Niet echt een goed voorbeeld om na te doen als je zelf niet ook aan topsport doet.

Frans

Frans Veldman schreef op dinsdag 9 februari 2010, 17:28:


Is het niet zo dat je dan als mens regelmatiger kleinere hoeveelheden moet eten en het vetgehalte moet beperken. Een galblaas dient als reservoir van gal. Op de moment dat er voeding in de dunne darm komt wordt die als het waren uitgeknepen om vetten te gaan emulgeren. Normaal eten wij 3x per dag en niet constant vandaar dat een galblaas handig is. Cfr ook bij de hond bv. in het wild at hij maar 1x per ....Het paard heeft er geen, omdat er normaal constant voeding opgenomen wordt en normaal ook niet vetrijk. Vandaar dat gal in kleinere hoeveelheden bijna constant in de dunne darm gelost worden.
Er zijn nog diersoorten zonder galblaas niet enkel het paard blijkbaar.

Frans Veldman schreef op dinsdag 9 februari 2010, 17:31:


Ik ben het prototype van een echte topsporter, overal breed.
Maar wáárom gaat het hele verhaal dan niet meer op Frans?

Cindy Helms schreef op dinsdag 9 februari 2010, 17:44:


Hoe zit het dan, wat doet die gal, want dat is nogal een lekker goedje, als je paard alleen brokken eet ipv dat de darmen gevuld zijn met hooi of gras?

Frans Veldman schreef op dinsdag 9 februari 2010, 17:31:


inderdaad wielrenners (mijn pa en broers zijn ex-wielrenners) eten heel veel koolhydraten. Voor de wedstrijd werd er een groot bord bruine pasta of rijst voor hen gekookt met appelmoes en kip. Dan zaten er in hun zakken heel wat bananen, granny koeken, isostar repen en hadden ze drinkbussen boordevol isostar drank. Zij moeten ook soms extra kracht inspanningen leveren tijdens de rit. Geen constant tempo. Af en toe een sprint trekken voor een 'prim = premie' (tussensprinten), even op de tanden bijten om de eerste groep te bereiken, kracht genoeg hebben om je even los te kunnen maken van het peleton, de uiteindelijke sprint moeten trekken. Dus het is een combinatie van lange afstand prestatie én kort durende energieprestaties. Ik denk niet dat hedendaagse sportwielrenners het nog trekken op vetten alleen. Als je weet tegen wat ze moeten opboksen tegenwoordig

Piet schreef op dinsdag 9 februari 2010, 17:51:


Nou zijn taak is om mee het maagzuur te bufferen en vetten te emulgeren. Is een basische stof. Bij anorexia schijnt hij toch geen darmmucosae aan te tasten. Een abdominale chirurg uit de humane vertelde me dat het wel irriterend zou zijn in de buikholte bv. Maar niet in lege darmen. Dan gaat het goedje er gewoon terug uit.
Zou je meer vetten eten dan dat de gal zou kunnen verwerken krijg je een vettige diarree.

Cindy Helms schreef op dinsdag 9 februari 2010, 17:56:


Ok, misschien krijg ik dan nu eindelijk een echt antwoord , maar we dwalen ondanks het nieuwe forum toch weer prachtig af
Mijn dochter had toen ze klein was regelmatig een bijna witte ontlasting.
HOE kwam dat? Door te vet eten? Ze moest dan op dieet, maar wat gebeurde er dan?

De FEI meeting over de hyperflexie als trainingsmethode heeft de voorheen door elkaar gebruikte begrippen hyperflexie/Rollkür én LDR (Laag, Diep en Rond) uit elkaar gehaald.

Onder hyperflexie/Rollkür wordt vanaf heden verstaan het op agressieve wijze laten dieplopen van het paard. Dit wordt verboden, net als elke hoofd-hals-houding die op agressieve wijze tot stand komt. De LDR-techiek bewerkstelligt daarentegen diepe buiging in de hals op een ongedwongen wijze en dit is toegestaan.

Bondscoach Sjef Janssen toonde zich tevreden na afloop van de conferentie: 'De sfeer was goed, het was een constructief gesprek onder veelal echte paardenmensen. Ook Haya was gelukkig na afloop. Ze hebben nu inderdaad die begrippen uit elkaar gehaald. De volgende stap is dat dit in de nieuwe richtlijnen voor stewards zal worden vastgelegd.'

Een werkgroep, die voorgezeten wordt door Frank Kemperman gaat zorg dragen voor een juist implementatie van het nieuwe beleid richting stewards. De huidige FEI regels hoeven door dit besluit niet te worden aangepast.

www.dehoefslag.nl

Piet schreef op dinsdag 9 februari 2010, 17:51:


Vetten en olieen zijn niet in water oplosbaar. Doe maar eens wat zonnebloemolie en water in een glas en schud dat eens goed door elkaar. Mengt totaal niet.
En dat is een probleem, want het spijsverteringsgestel is gevuld met allerlei spul op waterbasis.

Er is wel een manier om water en olie te mengen, en dat is door een emulgator te gebruiken.
Gal is een emulgator. Emulgatoren zijn stoffen die aan de ene kant eruit zien als water, en aan de andere kant als vet. Vetten voelen zich aan de ene kant prima thuis, water voelt zich niet afgestoten aan de andere kant.
Je kan met andere woorden een emulgator gebruiken om vet/olie toch in water op te lossen.

Zeep doet ongeveer hetzelfde, vandaar dat je olie van je handen, die normaal niet in water zou oplossen, toch van je handen afkrijgt met zeep.

En inderdaad, emulgatoren kun je ook als zeep gebruiken. Er staat me iets van bij dat er zelfs zoiets bestaat als "ossegalzeep"?

Enfin, ik zou paarden niet snel een scheut olie over het eten geven. De concentratie kan plaatselijk wel eens hoger oplopen dan wat er aan emulgator (gal) beschikbaar is. Vet en olie wordt dan afgestoten van water, en zal als kleine bolletjes in de vloeistof ronddwarrelen. Erger nog, waarschijnlijk zullen die druppels olie wel bepaalde voedingsbestanddelen kunnen opnemen, die dan onbereikbaar zijn voor het spijsverteringsgestel.
Het paard zal wel een bepaalde hoeveelheid kunnen verwerken, maar je weet dus niet hoeveel. En tja, in de natuur zal een paard nooit een olieplasje oplikken, hij is voor zoiets dus ook niet gemaakt. En last-but-not-least: het is gewoon onnodig, want je kunt je paard vetten voeren door hem simpelweg hooi te geven.

Wat was dat ook al weer, met paarden en onnatuurlijke concentraten?

Frans

Piet schreef op dinsdag 9 februari 2010, 18:08:


Volgens mij is witte ontlasting een teken dat er geen afgewerkte rode bloedcellen in de ontlasting terecht komen. En dat kan wijzen op leverproblemen. En als die afgewerkte rode bloedcellen niet worden afgevoerd dan hoopt dat pigment zich op in je lichaam, en krijg je wat ze ook wel "geelzucht" plegen te noemen.
Maar wellicht zijn er ook nog andere redenen waarom er geen afgewerkte rode bloedcellen in de ontlasting terecht komen.

Frans

Dit is 1 foto van zijn meest smalle hoef. Straal is inmiddels weer recht. En de rotstraal een stukje minder.

http://www.hoefnatuurlijk.nl/cgi-bin/fotoserieshow.cgi?id=1067

Hielen lijken mega hoog, dat zijn ze ook wel. Maar ik kan ze niet lager zetten zonder in de zool te snijden.

Piet schreef op dinsdag 9 februari 2010, 17:45:


Omdat je dan buiten de marges bezig bent waar het lichaam eigenlijk voor is ontworpen. Wielrennen is een onnatuurlijke prestatiesport, die meer energie vraagt dan je lichaam op normale manier kan leveren. Dus moet je aan een suiker-infuus.
Suiker heeft het grote "voordeel" dat het geen vertering nodig heeft, en zowat rechtstreeks je bloedbaan inloopt. En dat je het dus kunt nuttigen TIJDENS de prestatie die je levert.
En de mens is eigenlijk gemaakt om eten en presteren gescheiden van elkaar te houden. Tijdens (en na) het eten hou je je rustig, en tijdens de arbeid eet je niet.
Wielrenners doorbreken die barriere, maar dat kan alleen met suiker.

Frans

Heb je de DVD's van Pete Ramey wel eens bekeken, Maris?

De hoefschoenen lijken me een goed plan, want Gam lijkt me wel nog steeds een toonlander te zijn, en als je dat niet oplost, kom je ook nooit van de andere problemen af.

Hmm, ik denk dat het helemaal geen kwaad kan om kinderen d.m.v. foto's te laten zien wat er gebeurt tijdens rolkur oefeningen, dressuur- en springproeven (met bit, sproren en zweep). Sterker nog, ik denk dat het heel belangrijk is kinderen te leren "zien" wat de gezichtsuitdrukking van het paard tijdens zo'n kuur of proef is.

Ik heb zelf een hele serie foto's van een bekende dressuur ruiter, die een demo gaf. Mijn man (die zeker geen expert is op het gebied van paarden) was ook bij die demo. Toen ik hem na afloop vroeg wat hij van de demo vond, zei hij dat hij het erg knap vond, mooi paard en mooie demo.

Thuis heb ik hem de close-ups van het hoofd van het paard laten zien, hij schrok zich een ongeluk. Hij begreep niet hoe hij dat had kunnen missen. Pijn in de ogen, tong uit de mond, totaal verkrampte uitdrukking en houding. Ik denk dat het komt omdat mensen kijken naar het totale plaatje en niet op "details" letten. Het paard is helemaal gepoetst, manen gevlochten, dekje van de sponser, mooi zadel, enz. De ruiter is ook helemaal opgetut, dus het plaatje ziet er super gelikt uit.

Ik denk dat heel veel mensen, incl.kinderen inderdaad naar het totaalplaatje kijken en niet letten op de gezichtsuitdrukking van het paard. Hoe is het anders te verklaren dat er zelfs foto's in tijdschriften gepubliceerd worden waarbij de mond van het paard in een pijnlijke grimas open hangt, en de ogen weggedraaid zijn? Ik vind het onvoorstelbaar. Als prof ruiter zou ik me werkelijk doodschamen voor zo'n foto.

Als we willen dat er dingen veranderen op dit gebied is het belangrijk om onze kinderen te leren letten op details. Hoe ziet dit paard er uit? Is dit het plaatje van een z.g. Happy Atlete? Hoe ziet een blij paard er eigenlijk uit? Ik las in een boek (Karen Pryor meen ik) dat mensen helemaal niet beseffen dat een paard pijn lijdt of ongelukkig is, de meeste mensen hebben n.l. nog nooit een blij paard gezien! Nou denk ik dat dat bij de PN aanhangers anders ligt, maar ik geloof wel dat het gemiddelde manege kind totaal gedesensiteerd raakt door de eindeloze ellende die het te zien krijgt. Ik spreek uit ervaring, mijn eigen dochter toen ze 8 was van de manege afgehaald omdat ze aan de kant stond te huilen toen drie (!) 14 jarige meisjes een ponny aan het indrijden waren, met zweep, sporen en scherp bit. Ik werd er zelf misselijk van.

Ik vind het dus wel een goed idee om d.m.v. foto's te laten zien wat er mis kan gaan. Geen gruwelfoto's van Nevzorov ofzo, maar er zijn er zat te vinden die veel subtieler zijn. Google maar eens op "worried eyes" bijvoorbeeld. Of kijk in het e-magazine Horses For Life.