Michiel schreef op vrijdag 19 februari 2010, 22:56:


De manege waar ik het over heb is toch best goed voor de paarden...

Paarden in de loopstal of op het land, bitloos (of teugels aan de neusriem), ijzerloos, afwisseling, prima te eten, altijd op tijd da erbij, max. gewicht voor de ruiters, beginnerslimiet, enz.
In de validelessen wordt er eerlijk dressuur gereden, heel fijn.

Daar kunnen werkelijk alle maneges hier in de buurt nog wat van leren!
Ik ben nog elke dag blij dat ik daar een basis heb gekregen...

Dus in die zin... Nee...

Maar toch heb ik daar de tijden gezien dat het zwaarder was, doordat er paarden uitgevallen waren/ er relatief veel beginners/mindervaliden waren, enz.
Ik denk dat op ieder groter bedrijf er wel zo een periode is...

En ja, het is hard werken voor de paarden, sowieso.

Ik denk dat veel paarden met beginners erop zwaar werk moeten doen. Probleem is dat niemand als perfecte ruiter geboren is (of zo zal sterven... )

Wat ik wel jammer vind is dat het wel een hype lijkt dat 'kinderen die anders zijn' per sé met dieren (ook paarden) in contact zouden moeten komen. En daarbij zijn er een hoop mensen die dit aanbieden zonder er verstand van te hebben. Ik zeg niet dat dit niet kan (integendeel!) maar ik ben er soms wel wat huiverig voor...

(Hier in de omgeving: lessen voor mindervaliden aanbieden als extra inkomstenbron, een zorgboerderij starten voor extra subsidie... - Iedereen moet rondkomen, maar zo werk het niet...

Nou Frans, het pakket is zojuist binnen gekomen hoor. Dankzij de KPN 1 dagje te laat maar toch nog supersnel.
Haha, vanmorgen maakte Hans de brievenbus leeg en zei hij nog....dit is alles wat er in zit (een kaart en reclamefolders)
Kadootjes blijven dus spannend om te krijgen

Anja Seijn schreef op zaterdag 20 februari 2010, 13:51:


Ik ook, maar voor de Shire heb ik toch maar 16x16 gepakt, scheelt 2 galop sprongen

Nils en Olly
A horse that gets enough to eat will not be injured
by the cold, nor suffer from it in any way.

Anja Seijn schreef op zaterdag 20 februari 2010, 14:07:


Errug dom en érrug fout, ook in mijn ogen, om mensen die niet of niet goed weten wat en hoe een paard is, paarden te laten gebruiken (misbruiken, dus eigenlijk) voor de lol van mensen. Nu gebeurt dat overal om ons heen (paarden die worden misbruikt voor de lol van mensen), ook in de wereld van mensen "zonder" benoemde beperkingen, bedoel ik. Maar daar wordt het natuurlijk niet minder fout van.


Mee eens Anja. Paarden en andere dieren kunnen heel betekinsvol zijn voor mensen (mensen met of zonder "handicap"). Dat vind ik mooi en prima, máár NIET als het ten koste gaat van het dier.

Ik blijf wel graag benadrukken dat ik "gehandicapten" daarbij niet als een aparte groep zie. Een paard dat een k*tleven leidt omdat z'n eigenaar, ten koste van véél, winstpunten wil behalen op de volgende wedstrijd? Voor mij is dat een ander voorbeeld van precies hetzelfde (een dier misbruiken voor de lol of ambitie van mensen).


Zie mijn reactie hierboven. Ik ben het met je eens, dieren mogen niet misbruikt worden voor het plezier of de ambities van mensen. Ze mogen wel GEbruikt worden. Dat doen wij allemaal toch, dagelijks? Dat is inherent aan het houden van een "huis"dier.

Waar de grens ligt tussen gebruik en misbruik, in sommige gevallen is dat heel duidelijk, in andere gevallen heel moeijlk om over eens te worden.
Zal de ambitieuze wedstrijdruiter (rijdend met bit en sporen en zo) van z'n stalpaard vinden, dat hij/zij het paard MISbruikt? Nee, natuurlijk niet. Die vindt dat z'n paard een goed leven heeft. Vinden alle actieve forummers hier dat dat wél zo is (misbruik). Já, natuurlijk.

Wat mij stoort in die discussie is, wanneer mensen met een beperking in deze discussie (wat is gebruik en wat misbruik van dieren), in een aparte, over één kam geschoren, groep worden neergezet. Dát vind ik onterecht. Begrijp je wat ik bedoel?

grt,
Karen

Anja Seijn schreef op zaterdag 20 februari 2010, 14:07:


Mee eens, maar.... dat geldt voor iedereen. Het geldt niet in hogere mate voor iemand met een fysieke beperking dan voor een gezond iemand. Túúrlijk, als het over paardrijden gaat, loopt iemand met een fysieke beperking wel éérder tegen een grens aan (verder dan die grens gaat niet, omdat dat ten koste zou gaan van het dier, en/of omdat de mens in kwestie dat fysiek nu eenmaal niet kan). Maar ik vind dat de discussie moet gaan over het belang van waken over die grens. Ervoor waken dat een dier niet misbruikt wordt. Dáár gaat het over (hoop ik). Dat die grens bewaakt moet worden geldt voor álle mensen, niet meer én niet minder voor mensen met een handicap.

Meer voorbeelden om het hopelijk nog duidelijker te maken.
Stel Anja, jij verliest morgen een arm (moge God 't verhoeden!- als hij/zij bestaat). Na een poosje ben je gerevalideerd, maar die arm komt niet meer terug natuurlijk.
Verkoop je je paard? Of probeer je wat je samen mét je paard nog wél kan?

Ik hoop voor jou én je paard dat je kiest voor het laatste. Want als jij jouw paard nog steeds een fijn leven kunt bieden, ook al heb je maar één arm, en jij beleeft nog steeds veel plezier en geluk aan het hebben van een paard - nou, dan wens ik dat jullie beiden toe!

Omvat dat dat dan ook nog rijden? Tsja, dat lígt eraan. Als de combinatie van jouw eigenschappen en vaardigheden én die van jouw paard maken dat het mogelijk is dat jullie samen genieten van buitenritten... nou, héérlijk! Gá d'r voor, zou ik zeggen.
Als dat niet kan, oké, dan zul je moeten zorgen dat jouw paard op andere manieren voldoende beweging en avontuur krijgt. Misschien vraag je iemands hulp (een "bijrijder"). Of misschien ga je uren lang wandelen (aan de hand) met je paard. 't Maakt allemaal niet uit, zoláng je je paard nog een gelukkig leven kunt laten leiden en jij beleeft geluk aan het houden van jouw paard.... waarom zou je hem dan verkopen (of weggeven)?

Een ander voorbeeld. Iemand heeft een heel laag inkomen.
Mag hij/zij een paard houden?

Ik ga dat voorbeeld niet helemaal uitwerken; wat ik hoop duidelijk te maken dat het hebben van een handicap niet persé anders is (in de discussie gebruik versus misbruik van dieren) dan welk ander gegeven dan ook.

grt,
Karen

Karen Koomans schreef op zaterdag 20 februari 2010, 14:35:

Ik snap heel goed wat je bedoelt. Maar let wel: het zijn niet de mensen (kinderen) met een beperking die een probleem vormen, het zijn vaak de ouders én de hulpverleners die een probleem in stand houden. Wat mij enorm opvalt is dat tegenwoordig iedere moeilijk kind gediagnosticeerd wordt "ADHD". Ten tijde dat ik nog echt jong was, heette dat "etterbakkie" of een kind wat geen adequate opvoeding had genoten. Ik durf zelfs te beweren dat dit soort "problemen" ook vaker voorkomen binnen een bepaald sociaal milieu (zonder hier een oordeel aan te verbinden, maar wel op basis van ervaring geconstateerd). Tegenwoordig is men blij met de diagnose, PGB's worden aangevraagd en besteedt aan allerlei vage instanties die er mee gebaat zijn de diagnose vooral in stand te houden ... kortom, pampercultuur viert hoog tij!
Kortom, hoog tijd dat we mensen met of zonder beperking als mensen gaan beschouwen. Je zult altijd mensen houden die wel iets kunnen en anderen helaas niet. C'est la vie!

Quive schreef op zaterdag 20 februari 2010, 14:07:


Nee, niet aan tijd gebonden. Zou dom zijn en demotiverend als we onszelf een "deadline" gaan opleggen!
Dat is ook het leuke van een website (versus boek). Een website kan al waardevol zijn vanaf een klein beginnetje. In de loop van de tijd wordt er steeds meer aan toegevoegd, waardoor de waarde van de site steeds nog toeneemt. Ik denk dat de site paardnatuurlijk.nl ook op die manier is ontstaan en gegroeid (net als zoveel sites).

En nee, niet (persé) een vertaling van het PN boek in kindertaal. Het kán wel en zou ook waardevol zijn, maar kids.paardnatuurlijk.nl kan zo veel méér zijn.

grt,
Karen

P.S.: mijn 1e doelstelling: dit weekend een eerste filmpje maken voor PN kids. Niets langdurigs of moeilijks, gewoon een klein beginnetje

Anja Seijn schreef op zaterdag 20 februari 2010, 15:06:


YESS, die conclusie wil ik graag hélemaal beamen

Karen

Karen Koomans schreef op zaterdag 20 februari 2010, 14:59:


Als mij morgen wat overkomt, waardoor ik niet meer voor mijn paarden kan zorgen, dan gaan ze weg! Ik ben een raar mens, in deze. Ik kijk naar het belang van het dier en probeer met de kennis die ik heb een zo verantwoorde afweging te maken. Als een dier hier iets tekort zou komen en ik heb alles geprobeerd om dat tekort op te heffen, maar het lukt niet ... dan trek ik mijn conclusies en dan zoek ik voor dat dier iemand die hem dat kan bieden wat het nodig heeft. Dus heel individueel. En geloof me, als mij wat overkomt en ik moet afstand doen van Jeen ... ik zou stuk zijn ... maar als dat betekent dat het in het belang van Jeen zou zijn, dan doe ik dat ... voor Jeen. Zo kijk ik dus naar al mijn dieren en probeer zo de behoeften te doorgronden en in te vullen. Ik ben geen wondermens, geen sterruiter, geen paardenfluisteraar, maar een mens wat regelmatig aan zelfreflectie doet, leest en luistert naar mensen die wat te vertellen hebben en zo afwegingen maakt. Is niet altijd makkelijk, maar ik vind het naar de dieren, die er niet om gevraagd hebben, wel zo zuiver. Je dient een probleem dáár neer te leggen waar het hoort en in dit specifieke geval is dat niet bij het paard!

Karen Koomans schreef:

@ Karen: Ik ben jou nog een antwoord schuldig en aangezien het toch steeds blijft terugkomen en ik nu even tijd heb hier mijn bijdrage:

Het gaat over de rol van dieren in de (geestelijke) gezondheidszorg, aanvankelijk ging het om het zadeltopic dus daar is mijn reactie op gebaseerd.
Voor de volledigheid dat andere er ook maar even bijgeplakt:

Karen schreef:

Ik bekijk het vanuit mijn positie als lesgever en moet wb het lesgeven constant keuzes maken hierin om
a) mijn paarden te 'beschermen' tegen overbelasting
b) zaken voor mezelf en mijn medewerkers leuk te houden

Natuurlijk is enig nuanceverschil hierin wel op zijn plaats.
Er zijn nou eenmaal mensen die fysiek (ook mentaal, maar daar gaat het mij nu even niet om) niet in staat zijn om paard te rijden. Er zijn ook mensen die fysiek niet in staat zijn om parachute te springen (kapotte knieën), te voetballen (slechte enkels), duiven te houden (allergie) of een andere tak van sport te bedrijven. Daar is niks mis mee.

Om je een idee te geven van de rijders van afgelopen maand die zelf vonden dat ze best konden rijden maar waarbij ik een inschatting moest maken of ik het rijden wel verantwoord vond. Het zijn immers mijn paarden dus beschouw ik het als mijn verantwoordelijkheid als er iets gebeurt - of níét gebeurt doordat betreffende rijder tot iets niet in staat is:

1 persoon wilde komen rijden met haar arm in het gips
1 persoon met (recentelijk zelfs) schroeven en platen in haar nekwervels
1 persoon waarvan de onderrug was vastgezet dmv een operatie
1 persoon met bekkenproblemen die als gevolg hiervan fysiek niet in staat was om haar benen op het paard te gebruiken (sturen/aansporen)
1 persoon, moeilijk ter been, die zo dik was dat ik me afvroeg hoe we haar in het dzadel konden krijgen
1 persoon die net zwanger was

Daarnaast diverse personen waarvan wij ons hier afvragen waarom ze in überhaupt willen paardrijden vanwege hun fysieke gesteldheid. Maar ook personen met angsten, depresssies, varingen met paarden. "Waarom", vraag ik me dan af? Ik hoef van mezelf ook niet te gaan parachutespringen (om dat maar weer even als voorbeeld te nemen). Ik vind het eng en hoef mezelf zonodig niks te bewijzen..... Waarom moet dat dan wel allemaal op paarden, wat ís dat toch dat mensen zo aantrekt met paarden???? (maargoed, andere discussie).

Alle bovengenoemde personen vonden, zonder uitzondering, dat het rijden geen probleem hoefde te zijn. Maar ik denk alleen maar aan risico's: hoe wil je kunnen ingrijpen als je paard ervantussen gaat als je maar één hand kunt gebruiken? En stel, de zwangere krijgt een miskraam of valt (was een beginner), of, het paard van de persoon met de vastgezette nekwervels maakt een onverwachte beweging? En de paarden zelf? Een hotsendeklotsende beginner die 120 kilo weegt? Een persoon die dusdanig vastzit in zijn rug dat die de bewegingen van het paard niet kan volgen, laat staan opvangen? Zo'n mensen moet je toch tegen zichzelf kunnen beschermen? Nee dus, nee nee nee, doe ik niet. Ik móét ergens een grens trekken.

En als lesgever schrijf ik dus dat een zadel niet dient om tegenaan te leunen als iemand de fysieke kracht niet heeft. Maar die iemand zal oefeningen moeten doen, zichzelf sterker maken, of moeten accepteren dat paardrijden voor hem/haar misschien gewoonweg niet weggelegd zal zijn.
Dat is heel erg maar niet het einde van de wereld, daar kom je dan ook wel weer uit.....

Vanuit mijn werk als lesgever ben ik dus heel goed in staat om in te schatten wanneer paard en mens niet in balans zijn tijdens het rijden. Ik dacht bij mijn reaktie helemaal niet aan mensen zoals jij die al jaren paardrijden, een eigen paard hebben waarmee ze allang 'vergroeid' zijn en dan lichamelijke klachten ontwikkelen waardoor rijden moeilijker geworden is. Dat is niet te vergelijken met mijn voorbeeld in een lessituatie met mensen die eens per week komen rijden.
Dát is dus wat ik bedoelde.

Overigens; als er hier iemand is die veel lichamelijke onderrug en bekken klachten heeft ben ik het zelf wel, dus ik weet waarover ik praat en ik wil helemaal niemand in een hoek schoppen.
Een van de redenen dat ik Centered Riding ben gaan doen is omdat ik zo pijnvrij mogelijk wilde kunnen blijven rijden zonder mijn paard hierin te belasten. En ik heb het geluk dat ik heel soepel ben en nul pijn in mijn rug heb tijdens het paardrijden.

Groet, Pien

Anja Seijn schreef op zaterdag 20 februari 2010, 15:15:


Terécht!!

In mijn voorbeeld vroeg ik wat je zou doen als je morgen een arm mist. En mijn aanbeveling was en is, dat je dan blijft kijken of je je paard nog steeds een gelukkig leven kunt bieden. Zo ja, geweldig, voor jou én voor je paard.
Maar zo nee: inderdaad, dan doe je er goed aan je paard te herplaatsen, hoe verdrietig dat voor jou ook is.

Volgens mij zijn we het eens ?

grt,
Karen

Anja Seijn schreef op zaterdag 20 februari 2010, 15:15:


Goeie reaktie!
Ik denk er precies zo over.

Groet, Pien