Karen Koomans schreef op zaterdag 20 februari 2010, 14:59:


Als mij morgen wat overkomt, waardoor ik niet meer voor mijn paarden kan zorgen, dan gaan ze weg! Ik ben een raar mens, in deze. Ik kijk naar het belang van het dier en probeer met de kennis die ik heb een zo verantwoorde afweging te maken. Als een dier hier iets tekort zou komen en ik heb alles geprobeerd om dat tekort op te heffen, maar het lukt niet ... dan trek ik mijn conclusies en dan zoek ik voor dat dier iemand die hem dat kan bieden wat het nodig heeft. Dus heel individueel. En geloof me, als mij wat overkomt en ik moet afstand doen van Jeen ... ik zou stuk zijn ... maar als dat betekent dat het in het belang van Jeen zou zijn, dan doe ik dat ... voor Jeen. Zo kijk ik dus naar al mijn dieren en probeer zo de behoeften te doorgronden en in te vullen. Ik ben geen wondermens, geen sterruiter, geen paardenfluisteraar, maar een mens wat regelmatig aan zelfreflectie doet, leest en luistert naar mensen die wat te vertellen hebben en zo afwegingen maakt. Is niet altijd makkelijk, maar ik vind het naar de dieren, die er niet om gevraagd hebben, wel zo zuiver. Je dient een probleem dáár neer te leggen waar het hoort en in dit specifieke geval is dat niet bij het paard!

Karen Koomans schreef:

@ Karen: Ik ben jou nog een antwoord schuldig en aangezien het toch steeds blijft terugkomen en ik nu even tijd heb hier mijn bijdrage:

Het gaat over de rol van dieren in de (geestelijke) gezondheidszorg, aanvankelijk ging het om het zadeltopic dus daar is mijn reactie op gebaseerd.
Voor de volledigheid dat andere er ook maar even bijgeplakt:

Karen schreef:

Ik bekijk het vanuit mijn positie als lesgever en moet wb het lesgeven constant keuzes maken hierin om
a) mijn paarden te 'beschermen' tegen overbelasting
b) zaken voor mezelf en mijn medewerkers leuk te houden

Natuurlijk is enig nuanceverschil hierin wel op zijn plaats.
Er zijn nou eenmaal mensen die fysiek (ook mentaal, maar daar gaat het mij nu even niet om) niet in staat zijn om paard te rijden. Er zijn ook mensen die fysiek niet in staat zijn om parachute te springen (kapotte knieën), te voetballen (slechte enkels), duiven te houden (allergie) of een andere tak van sport te bedrijven. Daar is niks mis mee.

Om je een idee te geven van de rijders van afgelopen maand die zelf vonden dat ze best konden rijden maar waarbij ik een inschatting moest maken of ik het rijden wel verantwoord vond. Het zijn immers mijn paarden dus beschouw ik het als mijn verantwoordelijkheid als er iets gebeurt - of níét gebeurt doordat betreffende rijder tot iets niet in staat is:

1 persoon wilde komen rijden met haar arm in het gips
1 persoon met (recentelijk zelfs) schroeven en platen in haar nekwervels
1 persoon waarvan de onderrug was vastgezet dmv een operatie
1 persoon met bekkenproblemen die als gevolg hiervan fysiek niet in staat was om haar benen op het paard te gebruiken (sturen/aansporen)
1 persoon, moeilijk ter been, die zo dik was dat ik me afvroeg hoe we haar in het dzadel konden krijgen
1 persoon die net zwanger was

Daarnaast diverse personen waarvan wij ons hier afvragen waarom ze in überhaupt willen paardrijden vanwege hun fysieke gesteldheid. Maar ook personen met angsten, depresssies, varingen met paarden. "Waarom", vraag ik me dan af? Ik hoef van mezelf ook niet te gaan parachutespringen (om dat maar weer even als voorbeeld te nemen). Ik vind het eng en hoef mezelf zonodig niks te bewijzen..... Waarom moet dat dan wel allemaal op paarden, wat ís dat toch dat mensen zo aantrekt met paarden???? (maargoed, andere discussie).

Alle bovengenoemde personen vonden, zonder uitzondering, dat het rijden geen probleem hoefde te zijn. Maar ik denk alleen maar aan risico's: hoe wil je kunnen ingrijpen als je paard ervantussen gaat als je maar één hand kunt gebruiken? En stel, de zwangere krijgt een miskraam of valt (was een beginner), of, het paard van de persoon met de vastgezette nekwervels maakt een onverwachte beweging? En de paarden zelf? Een hotsendeklotsende beginner die 120 kilo weegt? Een persoon die dusdanig vastzit in zijn rug dat die de bewegingen van het paard niet kan volgen, laat staan opvangen? Zo'n mensen moet je toch tegen zichzelf kunnen beschermen? Nee dus, nee nee nee, doe ik niet. Ik móét ergens een grens trekken.

En als lesgever schrijf ik dus dat een zadel niet dient om tegenaan te leunen als iemand de fysieke kracht niet heeft. Maar die iemand zal oefeningen moeten doen, zichzelf sterker maken, of moeten accepteren dat paardrijden voor hem/haar misschien gewoonweg niet weggelegd zal zijn.
Dat is heel erg maar niet het einde van de wereld, daar kom je dan ook wel weer uit.....

Vanuit mijn werk als lesgever ben ik dus heel goed in staat om in te schatten wanneer paard en mens niet in balans zijn tijdens het rijden. Ik dacht bij mijn reaktie helemaal niet aan mensen zoals jij die al jaren paardrijden, een eigen paard hebben waarmee ze allang 'vergroeid' zijn en dan lichamelijke klachten ontwikkelen waardoor rijden moeilijker geworden is. Dat is niet te vergelijken met mijn voorbeeld in een lessituatie met mensen die eens per week komen rijden.
Dát is dus wat ik bedoelde.

Overigens; als er hier iemand is die veel lichamelijke onderrug en bekken klachten heeft ben ik het zelf wel, dus ik weet waarover ik praat en ik wil helemaal niemand in een hoek schoppen.
Een van de redenen dat ik Centered Riding ben gaan doen is omdat ik zo pijnvrij mogelijk wilde kunnen blijven rijden zonder mijn paard hierin te belasten. En ik heb het geluk dat ik heel soepel ben en nul pijn in mijn rug heb tijdens het paardrijden.

Groet, Pien

Anja Seijn schreef op zaterdag 20 februari 2010, 15:15:


Terécht!!

In mijn voorbeeld vroeg ik wat je zou doen als je morgen een arm mist. En mijn aanbeveling was en is, dat je dan blijft kijken of je je paard nog steeds een gelukkig leven kunt bieden. Zo ja, geweldig, voor jou én voor je paard.
Maar zo nee: inderdaad, dan doe je er goed aan je paard te herplaatsen, hoe verdrietig dat voor jou ook is.

Volgens mij zijn we het eens ?

grt,
Karen

Anja Seijn schreef op zaterdag 20 februari 2010, 15:15:


Goeie reaktie!
Ik denk er precies zo over.

Groet, Pien