Danielle Zontrop schreef op zaterdag 20 februari 2010, 18:57:
> Verder heb ik ook persoonlijke ervaring met de helende werking van dieren.
Je verhaal ontroert me, Danielle. Dankjewel dat je dat verhaal wilde delen.
Ook ik heb dat soort (persoonlijke) ervaringen. Die zijn zó veel waard voor mij, sommige van die ervaringen behoren tot de herinneringen die ik het allermeeste koester in mijn leven.
Nu ik dit schrijf komen die herinneringen meteen zo sterk naar boven, dat de tranen nu over mijn toetsenbord rollen. Tranen van verdriet over Jannus, mijn hond die nu 3 jaar dood is. En tranen van geluk en ontroering, omdat ik mezelf een gelukkig mens vind, dat ik zulke byzondere ervaringen met dieren heb meegemaakt.
Ik heb lang niet meer om dat verlies gehuild (wel vaak aan Jannus gedacht, maar niet gehuild). Dat die tranen er nu opeens wel weer zijn (in overvloed, ik moet er door mijn tranen heen zélf om lachen) komt door het onderwerp, "de helende werking van dieren" en "epilepsie". Jannus heeft mij enorm geholpen om mijn leven, dat op een gegeven moment totaal op zijn gát lag, weer zin en inhoud te geven.
Ik heb - onder andere - ook epilepsie. De aanvallen werden, nu zo' n 13 jaar geleden, steeds frequenter en heftiger, en naast dat ik uitgeput was, dúrfde ik ook niets meer zelfstandig te doen. Allerlei situaties worden immers gevaarlijk, als je overvallen kunt worden door een epilepsie aanval...
Mijn hond Jannus ontwikkelde - uit zichzelf - de gave om mij te waarschuwen voor een komende aanval, al enkele minuten vóórdat ik daadwerkelijk plat ging. Ik denk dat in potentie iedere hond die gave heeft, maar niet elke hond zal iets doen met die potentie. En/of niet iedere eigenaar zal herkennen dat de hond er iets mee doet.
Ik heb Jannus daar niet in getraind, hij heeft dat zelf ontwikkeld. Natuurlijk, toen hij dat eenmaal deed en ik dóórhad wat hij deed, heb ik hem elke keer bedankt/beloond voor zijn waarschuwing. Dus toen dat gedrag er eenmaal was, heb ik er wel aan bijgedragen dat dat gedrag in stand bleef.
Was Jannus dan zo'n "nobele" hond, dat hij dat deed? Ik denk van niet; het achteraf analyserend denk ik dat Jannus mijn aanvallen doodeng vond, in het begin. Voordat je een epilepsie aanval krijgt, verandert heel subtiel ondermeer je lichaamsgeur. Of dat voor álle vormen van epilepsie geldt weet ik niet; voor mij geldt het met zekerheid wel. Mijn (menselijke) partner ruikt het ook, maar dan pas als de aanval al daadwerkelijk is ingezet, of soms, vlák daarvoor al.
Afijn, Jannus leerde vanzelfsprekend om een verband te leggen tussen die veranderende lichaamsgeur en die enge aanvallen van mij. Dus (allemaal achteraf beredeneerd, ik had dat toen allemaal niet meteen door!) werd hij nerveus, zodra ik die lichaamsgeur kreeg. Dan zocht hij steun bij mij, door bijvoorbeeld demonstratief op mijn voeten te gaan zitten. Of misschien wilde hij vragen "ga nou alsjeblieft niet weer zo raar doen, want dat vind ik heel eng".
Toen ik eenmaal bemerkte dat Jannus mij door zijn gedrag wees op een aankomende aanval, heb ik er dankbaar gebruik van gemaakt. Daarnaast heb ik geprobeerd om Jannus te leren dat hij niet bang hoefde te zijn van mijn rare gedrag tijdens zo'n aanval. Ik denk wel dat dat gelukt is, gelukkig maar voor mijn lieve hond.
Het "eindresultaat" was dat Jannus mij steeds eerder kon waarschuwen. Hij werd steeds meer alert op die verandering van lichaamsgeur en hij leerde (omdat ik het beloonde) om de waarneming van die geur meteen om te zetten in gedrag (mij waarschuwen).
Jannus heeft ook het áántal aanvallen drastisch helpen verminderen. Eén van de triggers voor mij is namelijk stress. Stress in welke vorm dan ook; dat kan "me boos maken" zijn, maar ook bijvoorbeeld net even wat meer willen doen (fysiek) dan waartoe mijn lijf op dat moment in staat is. Veel aanvallen heb ik kunnen afwenden, doordat Jannus mij waarschuwde en ik me dan bewust werd dat ik stom bezig was (door te willen doorgaan met waar ik mee bezig was, terwijl mijn lijf toch echt al signalen gaf dat het "op" was, dat ik maar beter kon stoppen). Op die manier heeft Jannus mij ook geholpen om steeds beter zélf de signalen van mijn lijf serieus te nemen, in plaats van maar dóór te gaan (vanuit het idee "stel je niet aan").
Als ik dan toch nog een aanval kreeg, heeft Jannus zich uiteindelijk aangewend om dan bovenop mij te gaan liggen. Ik weet niet zo goed waaróm, maar ik was daar zó blij mee (en nog steeds ontroert het me zo dat ik weer zit te grienen,
). Lach er maar om hoor (alsjeblieft), ik moet er zelf óók om lachen! Ik heb meermalen op stoepen en in wegbermen gelegen met een hond op m'n rug
Met Jannus letterlijk aan mijn zijde durfde ik na verloop van tijd weer te fietsen, te wandelen en zelfs weer auto te rijden. Gelukkig maakte dat het leven voor Jannus op zíjn beurt ook weer fijner. We konden op die manier immers weer allerlei dingen ondernemen die hij óók leuk vond.
Zo. 't Is hier weer droog hoor!
Enne, niks "zielig" of zo, volgens mij was dit een heel gezonde huilbui. Dankjewel dus, Danielle!
Karen
Warboel
