Na de dood van Indy wilde ik beslist weer een paard, ik was doodongelukkig met dat lege weiland, ik had teveel tijd. Na 12 jaar een quarterhorse zou het voor de hand gelegen hebben weer een quarter aan te schaffen, echter tot verbazing van buren, vrienden etc. verkondigde ik naar een tinker te gaan kijken. Ze dachten dat het een grapje was.
Het bleek geen grapje te zijn toen ik "Lily" voorstelde, een harige besnorde tinkerdame. Een aantal mensen hebben mij zelfs voor gek verklaard dat ik zo'n stap terug gedaan heb: van een quarterhorse naar een tinker, een dom koppig zigeunerpaard, hoe verzin je het in vredesnaam.
Tot hun verwondering ben ik echter ontzettend blij met Lily, ik heb met mijn besnorde tinkerdame een goede keus gemaakt: rustig, ik kan er overal mee naar toe, niet snel van iets engs onder de indruk, wat wil je nog meer. Gezien Indy haar hoef en been problemen vind ik vooral de stevige benen en grote hoeven erg geruststellend. En dat tinkers domme koppige zigeunerpaarden zijn, wat een onzin.
Het was in het begin wat moeilijk tot Lily door te dringen. Ze was erg op zichzelf, bij de vorige eigenaar zwermden elke dag 150 kinderen over de binnenplaats met veel gebrul. Ze was lomp, ze had nooit geleerd voorzichtig te zijn, ze werd ruw behandeld, als een ding. Ze kon niet veel, liet alles maar begaan. Ik denk dat daar de vooroordelen vandaan komen dat tinkers dom zouden zijn. Ik heb Lily inmiddels heel wat kunnen leren, vooral voorzichtig zijn en kunnen motiveren met een enthousiast "Jaaaaaa!!!".
Lily heeft een verraderijke kant: suffig van een afstandje toekijken wat ik aan het doen ben, en dan ineens met de neus er bovenop en tot actie overgaan. Ze had al snel in de gaten dat ik de waterbak schoonboen voordat er nieuw water in gaat. Ik schrob de bak schoon, haal de borstel eruit en gooi de bak om. Inmiddels gooit Lily de bak om, eerst te vaak, maar nu heeft ze door hoe het werkt. Elke morgen en avond loopt ze met me mee als ik mest verzamel in de bak. Eerst bleef ze keurig op afstand staan kijken. Inmiddels geeft ze de kruiwagen regelmatig een duw tegen het handvat en pakt ze de schep op. Gisteren heb ik haar uit nood achter een draadje gezet: terwijl ik aan het scheppen wat probeerde mevrouw ook het handvat vast te houden - helaas zat mijn pink op een wat ongunstige plek en belandde samen met het handvat tussen haar tanden. Op mijn "au" volgde een verwonderde blik, toen pas liet ze het handvat met mijn pink los, keek me nog een keer verwonderd aan en duwde haar moddersnor in mijn gezicht. Kun je daar nu boos om worden?
Haar angst en terughoudendheid is veranderd in enthousiasme en overal van de partij willen zijn. Ik ben nu bezig dat wat af te remmen en om te zetten in andere nuttige dingen.
Over onze Kim heb ik het nog niet eens - die zit daar altijd nog ergens tussen met haar nieuwsgierige neus en mag ook graag "meehelpen".....
Wat me tot dusver erg opvalt: Lily doet er op het eerste gezicht langer over om iets te leren, maar ze leert gewoon op een andere manier. Als ik Indy, mijn vorige paard, iets nieuws leerde, struikelde ze van enthousiasme gewoon over haar eigen voeten en liet alvast alles zien wat ze kon: bedoel je dit, bedoel je dat, dat kan ik ook, wat moet ik doen, of moet ik dat doen..... Lily staat rustig te wachten, te luisteren en laat het inwerken. Vraag je daarna wat je haar hebt laten zien, kan ze het uitvoeren. Wel wat aarzelend, (doe ik het wel goed?) en het moet nog geperfectioneerd worden, maar ze doet het en ze kan het later ook op elk gewenst moment laten zien.
Onder die harige, slome, suffige buitenkant gaat een gevoelig paard schuil wat absoluut niet dom is!
Ik ben benieuwd hoe ze alles oppakt als we serieus aan de slag gaan.
Monique
Warboel
