Eindelijk, na een lange winter met heel veel sneeuw, snijdende wind en vorst, was er vandaag een blauwe lucht, vogels die roepen en zingen, en bijna geen wind. Owww, wat verlang ik naar de lente!
Ik besloot om een eindje te gaan wandelen met m’n lieve IJslander, Fálki. Als ik vanaf ons huis de akkers en velden op loop (geen autowegen kruisend), dan laat ik Fálki los lopen. Niet aan een touw. En voor de Vlamingen: in Nederland betekent wandelen dat je naast je paard loopt, niet dat je er op zit
. Ik neem een clicker mee, een paar voerbeloningen, een goed humeur en daar gaan we.
Voordat we vertrokken had ik al nagedacht over het verschil in omstandigheden tijdens deze wandeling, vergeleken met de wandelingen die we de afgelopen maanden hebben gemaakt. Dat verschil is: het GRAS begint weer te groeien (en wordt nu niet meer bedekt door sneeuw en ijs)!
Vanzelfsprekend is Fálki gek op gras. En gras dat groeit op elke ándere plek dan zijn weide, is altijd des te méér aantrekkelijk voor hem. Wat ik graag wil bereiken met Fálki, is dat hij er voor kiest om met mij te blijven communiceren en te blijven meelopen in plaats van ervoor te kiezen om te gaan grazen (meestal loopt Fálki wat achter mij, regelmatig direct naast mij, en een enkele keer wat voor mij uit). Tijdens onze wandelingen nodig ik hem altijd wel een paar keer uit om te grazen, maar IK wil graag bepalen wanneer, waar en voor hoe lang. Maar ik wil géén druk gebruiken, of welke vorm van straf dan ook, om het gedrag “onuitgenodigd grazen” de kop in te drukken. Al was het maar omdat ik de uitdaging aan wil gaan, om te zien of ik dat kan bereiken.
Nou – het is GELUKT !
Het is me gelukt om meer interessant te zijn voor Fálki, dan het gras. Om hem geïnteresseerd te houden in MIJ, heb ik vooral veel spel gebruikt, afgewisseld met eenvoudige oefeningetjes vragen waarvan ik weet dat Fálki ze leuk vindt om te doen. Voor het correct uitvoeren van die oefeningetjes heb ik geclickt en beloond met een lekker hapje. En tussendoor, maar dan op mijn initiatief, tijd om te grazen (en voor mij om te rusten). Dus dit was het eerste dat me vandaag érg blij en trots maakte (blij/trots op Fálki, op de band en de lol die we dan samen hebben, en ja, ook best blij en trots mbt mezelf ;-o).
Het tweede ding dat me heel blij maakte was dat ik een kennis tegenkwam met haar hond, tijdens onze wandeling. Ik heb Fálki aangewezen waar hij lekker kon gaan grazen, zodat die kennis en ik even konden kletsen. Zij heeft ook een paard. Soms kom ik daar voorbij als ze in de buitenbak les heeft met haar paard, en dan máák ik dat ik wegkom. Ik wil niet de dingen horen die de instructrice tegen haar roept: “Tik hem aan, hij loopt voor geen meter!” “Wordt nou eens de BAAS over dat paard, dit moet je niet acceptéren van hem!” etc.). Maar vandaag, vroeg die kennis meteen aan mij “ik zie je wel vaker lopen met je paard los, hoe heb je ‘m dát ooit kunnen leren?!” Aaahhh, blíj dat je ’t vraagt (dacht ik); wat een geweldige kans om haar daarover iets te vertellen, en dat op een moment dat ze daadwerkelijk geïnteresseerd is.
Het derde was dat twee kinderen uit de buurt, ik denk 8 en 10 jaar oud, naar mij (en Fálki) toe kwamen rennen. Ze waren érg opgewonden, die kinderen zijn gek op paarden en hebben zelf ook paarden en ponies thuis. Hijgend van het rennen riepen ze al van uit de verte naar me: “Mevrouw Karen (
), uw páárd loopt los!!”. Even kon ik het niet laten om flauw te doen en speelde dat ik geschókt was: “Wát?! Hoe heeft-ie dát nou voor elkaar gekregen, is de lijn er af?!”
Daarna heb ik een tijdlang met die kinderen staan praten, ze vonden het super-stoerrrrr dat mijn paard dat kan. Fálki mocht ondertussen weer grazen, de bofkont. Ik heb die kinderen wat verteld over dat je een pony/paard natuurlijk niet zó maar los kan laten, dat dat gevaarlijk kan zijn omdat-ie er dan waarschijnlijk vandoor zal gaan. En iets over hoe je dat dan toch kunt bereiken: echte vriendjes worden met je paard, het superleuk maken voor je paard om bij jou te zijn, etc. Ik denk dat ze zich het eerst heel moeilijk vonden om zich dat voor te stellen, totdat ik een vergelijking maakte met honden (deze kinderen hebben ook een hond en ze zijn zelfs, met hun ouders mee, bij ons op puppycursus geweest). Veel mensen kunnen hun hond wel prima los laten lopen, bij jullie hond kan dat ook. Hoe hebben jullie hem dat geleerd? En zou dat dan misschien ook met een paard kunnen. LOL – zeker weten dat die kinderen meteen aan hun ouders hebben gemeld wat ze gezien en geleerd hadden, en dat ze óók meer willen gaan spelen en lol hebben met met hun ponies en niet altijd maar dressuur rijden in de bak.
Drie keer BLIJ – het was een heerlijke middag.
Karen
Warboel
