Karen Koomans schreef op maandag 29 maart 2010, 15:05:
>
> In een volgend bericht schrijf ik meer over mijn (gebrek aan) ervaringen
> met paarden.
Het onderstaande is een reactie op mijn idee dat enkele forumdeelnemers bij mij vooral boekenkennis en weinig praktijkervaring lijken te vermoeden. En op de vragen wat ik nu eigenlijk
wil met m’n nog te bouwen website(s).
Het is een omschrijving van mijn ervaringen tot nu toe, met dieren trainen in het algemeen en met paarden in het byzonder. Het is een vraag om wat meer begrip, zo kun je het ook lezen.
Wellicht onnodig om te vermelden, maar voor de zekerheid…: veruit de meeste forumdeelnemers hier reageren al heel meedenkend en begripvol. Dus die vraag om wat meer begrip is niet aan iedereen gericht; het is “slechts” een reactie op een aantal berichten van de afgelopen maanden die ik als “stijlloos” heb ervaren.
In een ver verleden, als tiener en tot en met ongeveer m’n 22e, heb ik héél veel paarden gereden. Enkele paarden ingereden en dóórgereden, dressuurwedstrijden gereden tot in de Z bij de pony’s en tot in de M bij de paarden, paarden die slipjachten liepen getraind (o.a. springen), ...
Maar dat alles voornamelijk met methodes die ik nu beslist niet meer zou gebruiken (werken met bitten, hulpteugels, etc.). Daar ben ik niet trots op natuurlijk – integendeel. Maar het past wel om het te vermelden, in een bericht over mijn ervaringen met paarden.
Na m’n 22e heb ik een paar jaar lang nauwelijks met paarden gewerkt. Later werd dat, geleidelijk aan, weer meer.
Tussen m’n 28e en 45e (dat is nu) heb ik met drie eigen paarden/pony’s gewerkt, en met ongeveer 10 paarden van andere mensen.
Daarbij zit één paard, een IJslander waar ik eerder kort iets over schreef, die ik als groentje in training kreeg (op verzoek vd eigenaar) en heb beleerd zoals omschreven in bericht
#197251 .
Die overige circa 9 niet eigen paarden betreft de paarden van mensen (kennissen) die aan mij gevraagd hebben hen te begeleiden bij het leren toepassen van
clickertraining bij hun paard. Sommige heb ik langdurig begeleid, anderen maar heel kort.
Ik ben (nu) bovenal een clickertrainer. Overtuigd sinds 1996.
In 1997 was onze hondenschool de eerste hondenschool in NL, die volledig overstapte op clicker training, als basis voor alle groepslessen en privelessen, heropvoeding, etc. Ik heb ons lesmateriaal geschreven en gefilmd, en een boek geschreven over
clickertraining mbt honden.
Met honden heb ik bergen ervaring. Met állerlei methodes, want al vóór 1996 werkte ik veel met honden. Ik gaf toen o.a. - als hobby - enkele uren per week les, op een hondenschool van iemand anders.
Begin ’97 startte onze eigen hondenschool. We hebben die stopgezet in de zomer van 2008, met als belangrijkste reden de wens van mijn partner Gert om na 11 jaar hondenschool een ander bedrijf op te zetten, in een heel andere branche.
In de tijd dat we onze eigen hondenschool hadden richtte Gert zich vooral op de “gewone” lessen en ik vooral op hertraining van probleemhonden.
Hertraining en wat privelesjes op afpraak was voor mij meestal te doen qua gezondheid. Het geven van groepslessen meestal niet. Omdat je bij groepslessen veel meer telkens je aandacht moet verplaatsen, en je moet kunnen concentreren te midden van (soms) veel drukte. Door neurologische problemen kan ik dat niet meer. Met die beperking, en andere beperkingen, heb ik ook nu nog te maken.
Is niet zo zielig hoor, ik ben een gelukkig mens! Maar ik vraag hier regelmatig om met mij mee te denken, en daarom vind ik het handig als jullie dan enig idee hebben van wat ik wel en niet kan.
Ik had na de sluiting van onze hondenschool kunnen kiezen voor het doorgaan met hertrainen van probleemhonden (o.a. asielhonden die als niet plaatsbaar werden beschouwd), maar om verschillende redenen heb ik besloten om dat niet te doen. Althans, láng niet meer zo intensief als de afgelopen 12 jaar.
In de hondenwereld is er de laatste circa 14 jaar gelukkig al enorm veel veranderd, ten gunste van hond-vriendelijk trainen. Mede daarom ligt mijn focus nu meer op het willen bijdragen aan zulke veranderingen in de paardenwereld.
Natuurlijk heb ik niet de illusie dat ik op wereldschaal veel kan betekenen. Dat hóeft ook niet; ieder paard die mede dankzij mij voortaan een (wat) beter leven krijgt, is er één!
grt,
Karen
Warboel
