Gister heb ik de DVD "Introduction to the Waterhole Rituals" van Carolyn Resnick bekeken. Er zitten wel wat dingetjes in die ik interessant vind, maar ik had een positiever iets verwacht. Omdat ik op (enkele) youtube filmpjes zag dat die vrouw een prachtige band heeft (kan hebben), met paarden.
Ik vind dat CR goed begint, met het eerste "ritual". Dat komt neer op álle tijd nemen om een begin van een band op te bouwen, waarbij het initiatief tot contact van het paard komt; niet van de mens.
Maar later vind ik dat ze vriendschappelijke handelingen en agressieve handelingen op een vreemde manier voortdurend door elkaar goochelt. Vooral het wegjagen van een paard dat staat te eten, en dan ook nog - bedoeld - op zó'n manier dat het paard jou niet ziet en hoort aankomen tot op het allerlaatste moment... no way!
En als het paard dan beledigd is, het meteen gaan goedmaken
.
Ik vind dat waanzin (niet zo zeer het goedmaken als wel zoiets uberhaupt doen).
Als je vanaf het eerste moment tegen een paard "zegt" : "hey, dít voer is van mij" en dán dus niet toestaat dat hij 't van je afpakt, dat vind ik nog wat ánders. Als er een goede reden is om tegenover een bepaald paard op je strepen te gaan staan, dan kan dat (vind ik). Ik laat mijn eten ook niet afpakken door m'n hond of paard (maar normaal gesproken maak ik 't ze niet expres moeilijk).
Om bij élk paard* al deze "rituals" te doorlopen inclusief het agressief wegjagen van een paard dat staat te eten, is nmm een extra slecht idee.
* ik hoor nergens dat CR zegt dat je afhankelijk van de aard van het paard rituals anders zou moeten of kunnen aanpakken?
Tenslotte, ik heb gelezen en op de DVD gehoord dat CR vindt dat je altijd om de medewerking van het paard moet vrágen en als het paard nee zegt, dat je dat moet accepteren. Dat vind ik goed. Maar ik zie het haar lang niet altijd dóen ;-(
Karen
Warboel
