Het is gelukt om de longeerlijn eraan vast te klikken. Dat scheelt weer! Achteraf gezien heel simpel....maar ik kwam er toch niet op!!! Zal wel aan de hoeveelheid pijnstillers hebben gelegen die ik gebruikte na de operatie (4000mg paracetamol, en 1200 mg ibuprofen per dag ) Ik was er niet meer helemaal bij .

Groetjes Jolanda

Martina schreef op maandag 12 april 2010, 9:44:


Deze dingen zijn een gevolg van het optillen van het hoefbeen, doordat de laminae (witte lijn) is verbeterd. Hieraan gaat altijd een proces van maanden aan vooraf. Dit soort verbeteringen van de hoef zijn dan ook nooit toe te schrijven aan iets dat je recentelijk hebt gewijzigd.

Wat onze visie betreft omtrent de steunsels:

1) We adviseren niet om de steunsels uit te graven, maar slechts gelijk te maken aan de zool, of ze iets te laten uitsteken, maar nooit zover als de hoefwand rondom.
Steunsels die substantieel buiten de zool uitsteken zullen echt geen zoolgroei oid bevorderen, zodra de steunsels buiten de zool uitsteken is hun taak voorbij. Veel van dit soort onderzoek is achter de schermen bedoeld om tegenwicht te geven aan de Strasser methode, waarbij de steunsels worden uitgegraven. Tegen gelijk maken met de zool, zoals wij adviseren, ben ik nog geen steekhoudende bezwaren tegengekomen.

2) Pas op met buitenlands onderzoek en buitenlandse resultaten. Op rots- en steenachtige ondergrond slijten de steunsels vanzelf bij zodra ze te ver uitsteken. De Nederlandse (en grotendeels Vlaamse) bodem behoort tot de zachtste die je wereldwijd kunt vinden, en is niet bepaald representatief. Als je hier niets doet aan de steunsels dan groeien ze onbelemmerd door, verstoppen de zool, hinderen het hoefmechanisme, en zorgen uiteindelijk voor druk rond het straalbeentje waardoor het lijkt alsof het paard hko.htm">hoefkatrol heeft (en vaak ook ten onrechte als zodanig wordt gediagnosticeerd). Deze problemen zijn in vele delen van de wereld onbekend. Ik denk dat mensen als Bowker en Ramey een beetje wit wegtrekken als ze hier onze veengrond komen bekijken, en zich nog eens achter de oren gaan krabben over wat je hier nu met die steunsels het beste kunt doen. Regelmatig lopen op een asfaltweg neemt niet de functie van een rotsachtige ondergrond over, want asfalt is vlak en bevat geen uitsteeksels die tot in de holling van de zool komen. De steunsels groeien dan door, en als ze uiteindelijk zover uitsteken dat ze het asfalt raken dan slijten ze niet af, maar veren en buigen ze simpelweg met de druk mee.

3) Woon je op ondergrond met substantieel meer stenen dan de gemiddelde Nederlandse en Vlaamse bodem, dan kun je inderdaad overwegen om de groei van de steunsels iets meer door de natuur te laten reguleren. Het is opvallend dat de mensen die hier goede resultaten mee boeken op dit soort ondergronden wonen.

4) Een en ander is natuurlijk afhankelijk van het paard. Bij Jack hoef ik nooit iets aan de steunsels te doen, maar bij Harisha bijvoorbeeld weer wel. Het is een beetje gevaarlijk om vanuit een persoonlijke ervaring anderen te adviseren om hetzelfde te gaan doen: als jouw paard(en) nou eenmaal gemakkelijk afbrokkelende steunsels hebben kun je je permiteren om het zijn gang te laten gaan (zeker als je ook nog eens op een minder zachte ondergrond woont), terwijl bij iemand die dat na gaat doen het rampzalige gevolgen kan hebben.

Vooralsnog denk ik dat de manier waarop wij adviseren de steunsels bij te werken in ieder geval in dit leefgebied de beste oplossing blijft.
Ben je eenmaal iets "gevorderd" dan kun je overwegen om een beetje te experimenteren, maar blijf in gedachten houden dat niet alle onderzoeksresultaten zondermeer ook van toepassing zijn op de Nederlandse en Vlaamse omstandigheden. En denk altijd aan het tijdsplaatje: juist omdat er zoveel tijd zit tussen bekappen en de resultaten ervan, vaak meerdere maanden, is het verleidelijk om te denken dat verbeteringen een recentere oorsprong hebben dan in werkelijkheid het geval is.

Frans

Tja, geen redenen meer tot uitstel én met deze maak ik het voor mezelf ineens officieel:
vanaf vandaag start ik met de opleiding van Invierno

Hij 3 geworden, is gerecupereerd van zijn castraties, zijn sprong doet het goed én hij lijkt mentaal zijn prepuberale fase te zijn ontgroeid.
Vandaag gaan we samen lekker buiten aan de hand een wandeling maken. Deze rakker is bomproof geboren en is niet snel onder de indruk van iets, maar hij moet wel verder gaan wennen aan mijn leiderschap éénmaal we van ons terrein af zijn en we tegen een klein dispuutje aanlopen.
En deze week starten we met gymnastisch grondwerk en lange teugel (misschien zaterdag wel ineens een les van Piet Bakker).

(De shetter heeft reeds notitie van de lange teugel en die gaan we proberen stillaan zadelmak voor de metekindjes te maken. Hij moet enkel nog afstappen van zijn: Neen, ik heb daar geen zin in dus ik ga lekker liggen!)

Grootse plannen, dus ik ga er maar eens aan beginnen.