Spirithorses schreef op maandag 19 april 2010, 12:57:
> Weet je, ik deel je mening heus wel.
> Het is echt zo dat de reden van castratie voor veel mensen het gedrag is.
> Jaren niks doen, niet opvoeden en dan constateren dat die hengst toch wel
> héél erg hengst is (met alle bijbehorende uitdagingen vandien).
Voor
> 9 van de 10 'gevallen' gaat dat zeker op.
> Dan kun je je inderdaad de vraag stellen of mensen die hun
> dier/hengst/hond/koe/merrie niet fatsoenlijk kunnen opvoeden wel zo'n dier
> zouden mogen hebben. Hoeft-ie niet eens hengst voor te zijn, vaak is
> merrie, lief ponnietje in de achtertuin, of kefhondje ook al voldoende om
> het op een fiasco te laten uitdraaien.
.
> Maar vlak de huisvesting niet uit. Hoeveel hengsten staan niet hun halve
> leven apart en krijgen klappen als ze hun gedrag tentoonspreiden.... Maar
> wél kunnen zeggen dat ze een hengst hebben he.
Mee eens Pien. En herkenbaar.
Mijn verhaal over mijn besluit om Joris te laten castreren, toen hij 5 jaar oud was.
Tot Joris 4 1/2 jaar oud was had hij een ruin als maatje plus varkens en dat ging prima. De beer (varken) en hij dekten elkaar regelmatig, over en weer
Geen merries gehuisvest in de buurt en ik vond zijn hengstengedrag geen enkel probleem, ook onderweg niet (oké oké, ik weet dat Joris ook maar 80 cm hoog is
).
Toen gingen we verhuizen en Joris dus ook. In de tussentijd hadden we Jomanda gekocht, ezelmerrie, toen drachtig. 't Kostte niet veel tijd om te weten dat die twee samen geen goed idee was. Jomanda werd helemaal gestoord van die kleine hengst en Joris kreeg klappen die soms érg raak waren.
Ruintje geleend van mensen die graag een stal met uitloop zochten voor hun ruintje. Twee maanden lang blijven kijken of 't goed kwam tussen die twee, maar nee. Eigenaren vd ruin haalden 'm weg bij ons. Begrijpelijk, want hun ruintje werd echt niet gelukkig van het gedrag van onze Joris.
Vervolgens onze Joris gehuisvest in de buurt, bij een grote ruin (KWPN'er), die anders in z'n uppie stond. Die mensen konden niks beginnen met Joris, hij liep letterlijk over die mensen heen. Als die mensen hun ruin wilden meenemen om bijv. te gaan rijden; probeerde Joris ze de wei uit te schoppen
. Dus was Joris snel weer bij ons thuis
.
In de tussentijd Donna gekocht en Jomanda was bijna uitgerekend. Joris een tijdje alleen gezet bij ons; wij waren in beraad wat te doen. Het veulen van Jomanda bleek een merrie (Juul). Na allerlei overwegingen hebben we (heb ik) toen besloten de knoop - oftwel de ballen - door te hakken. Achteraf bezien had ik liever gekozen voor sterilisatie, maar die mogelijkheid is toen domweg niet bij me opgekomen noch door de dierenarts als mogelijkheid geopperd. Of het ervoor gezorgd zou hebben dat Joris bij onze andere dieren kon lopen zonder dat de andere dieren te gestressd zouden raken van zijn gedrag weet ik niet. Dat zou de praktijk dan hebben moeten uitwijzen.
Sindsdien is Joris een 'gewoon' lid van onze kudde. Fijn voor hem en voor ons! En als-t-ie eens uitbreekt dan betreffen mijn zorgen dat hij zich ziek eet - geen zorgen meer om ongewenste veulens of gevechten met verwondingen tot gevolg.
Karen
Warboel
