Spirithorses schreef op maandag 26 april 2010, 17:28:
> Ik moet je absoluut gelijk geven hierin, ik zie datzelfde ook om me heen.
> Mensen die hun bijna volwassen paard 'klein' houden door te tutten,
> hem/haar als baby blijven zien, streken te vergoeilijken, dingen toe te
> staan onder het mom van....
> Vaak vind ik dit een vorm van dis-respect en het paard niet zien zoals-ie
> is want door op deze manier te kijken naar het paard en zo met hun paard
> om te gaan projecteren ze hun eigen gevoelens, verlangens en zien zij het
> werkelijke wezen van hun paard niet.
>
> Helaas zie ik hiervan elke dag weer voorbeelden. Zelfs hier op ons terrein
>
> Jack, Evy en ik kunnen daar enórm van balen....
Ja, dat gebeurt en natuurlijk is dat fout. Maar het andere uiterste is evenmin goed, toch? Ik vind een voorbeeld van dat ándere uiterste dat Eddy schrijft dat hij "depri-gedoe" als gevolg van verhuizingen van kudde naar kudde allemaal maar dikke onzin vind. Alsof het überhaupt niet zou bestaan.
Dat (h)erkennen in je paard, zo'n gevoel van ontheemd zijn en onzeker wanneer je nu waar naartoe zal gaan, dat vind ik positief. Dat is wat Esther doet en haar vraag is hoe ze ermee om zal gaan.
Dat ik het (h)erkennen van zo'n paardengevoel positief vind, wil NIET zeggen dat ik vind dat je zo'n paard dan moet gaan bevestigen in "zielig zijn". Integendeel!
Karen