Piet schreef op donderdag 27 mei 2010, 11:37:
> Ik leef met je mee, verschrikkelijk zo'n dier verliezen.
> Als je je er goed genoeg voor voelt wil je dan aub even schrijven onder
> welke omstandigheden de koliek toegeslagen is ? Misschien kunnen we er
> allemaal iets van leren?
Tja, als ik nu de afgelopen week bekijk...
Hij heeft erg veel verdoving gehad. Voor de operatie, de narcose zelf, de nacht daarop owv een slokdarmverstopping en dat ze hem hebben moeten sonderen, bij de verbandwissel. En hij heeft telkens een grote dosis gekregen, omdat hij zich bleef verzetten. Ik heb me ook laten vertellen dat sommige paarden daar niet goed op reageren.
Uiteraard zal de grote omgevingsverandering ook wel een rol gespeeld hebben. Ik vond hem ook erg rustig, maar ze zeiden dat dit kwam door de al de veranderingen en de pijn. En dat dit niet slecht was omdat hij geen te bruuske bewegingen mocht maken. Hij maakte ook minder mest dan gewoonlijk, maar hij heeft na die verdovingen ook telkens niet zo veel eten gehad. Verder gaven we zijn medicatie in slobber, iets waar mijn vader nog speciaal was voor gaan shoppen, omdat hij het in de bietenpulp niet moest. Ook al weer iets wat nieuw voor hem was. (en wat moet ik er nu mee hé?)
Om half 4 in de namiddag was er nog niks te merken, hij at nog. Ik ben toen even inkopen gaan doen. Toen ik thuis kwam om iets voor 5 stak hij zijn hoofd niet buiten, maar ik had toen nog iets van: "je moet je niet bij elk ding ongerust maken". Iedereen vertelde me dat ik geen spoken moest zien die er niet waren, ben ook enkele dagen geleden 's nachts nog eens gaan kijken omdat ik iets hoorde...
Om half 6 dan had ik nog geen hoofdje gezien en toen ben ik toch gaan kijken...
Hij lag toen neer en ademde snel. Dat was nog niet eerder gebeurd. Ik heb hem toen nog met veel moeite recht gekregen.
Hij stond toen ook te rillen. Zijn temperatuur was toen 38,4, ademhaling 28. Direct de
DA gebeld (mijn ouders zijn ook direct gekomen om evt. te helpen, man kon niet weg op werk). De
DA kon niet onmiddellijk ter plekke zijn.
Ik heb een deken (dat langs geen kanten paste) op hem gelegd, buiten wat mee rond gestapt, en toen leek het wat te beteren. Hij stopte met rillen, maar zijn temp was dus een half uur later al 38,9, hartslag van ongeveer 60. En nog eens een half uur laten was zijn temp 39,8 geloof ik. Toen was de
DA er. Heeft nog een ontstekingsremmer toegediend.
De darmen lagen ook stil. De
DA wilde nog parafineolie opgieten, maar even later is hij in shock gegaan en hebben we hem uit zijn lijden verlost.
De
DA zei dat hij dit nog al enkele malen had meegemaakt, ook telkens een tijdje na de operatie. Hij was erg meelevend (en leek er zelf niet goed van) en heeft ons op het hart gedrukt dat we echt niks mis hadden gedaan of meer hadden kunnen doen. Hij heeft zelfs voor ons naar het vilbeluik gebeld om een afspraak te maken om hem op te halen, wat morgen zal zijn, ik had gehoopt nog vandaag.
Ik had eigenlijk al de hele week niet zo'n goed gevoel, en nu blijkt dat dit gevoel ook is uitgekomen.Toen ik hem zo in de stal aantrof had ik iets van "ik wist het ...". Heel vreemd (en akelig van mezelf vind ik). Hij kwam ook telkens heel fel tegen mij staan, alsof hij het zelf ook wel wist (waar ik van overtuigd ben!). Het laatste uren hebben we dus heel nauw samen doorgebracht, waar ik heel blij om ben. Samen tot het bittere eind en de beslissing om hem te laten inslapen was eigenlijk niet moeilijk toen ik hem zo zag. Mijn man, die er toen ook was, is toen naar buiten gegaan.
Het echte verdriet komt pas nadien, als hij aan de straat ligt met een zeil erover... Een stukje staart en manen in de living op tafel. Ik denk dat ik die nog aan de foto ga ophangen...
De stal en al de rest heb ik nu opgeruimd. Seffens ga ik naar onze ander 2 paarden... Gewoon buiten wat bezig zijn. De zon schijnt.
Bedankt aan iedereen voor het medeleven. Het doet deugd.
Lena
Warboel
