Suzanne Graauw schreef op donderdag 27 mei 2010, 13:36:
> Een paard is een gewoontedier dus dat zit er waarschijnlijk gewoon
> ingestampt.En misschien heeft hij de link gelegd tussen bit aannemen en
> daarna leuke buitenrit?
Ja, dat denk ik ook. Fálki deed precies hetzelfde toen ik hem nog met bit reed. Als ik naar zijn zin te lang bezig was met borstelen of zo, voor we vertrokken, dan pakte hij zijn hoofdstel van het haakje af door het bit vast in zijn mond te pakken. Verkeerd om (hoofdstel en bit achterstevoren) weliswaar, maar toch... Voor Fálk betekende het bit (vooral): bit in = we gaan op pad, leuk! (en mjummie, lekker grazen onderweg, af en toe).
En ik denk daarnaast, hoewel dat omstreden is hier, dat een bit niet *persé* bij
ieder paard pijn veroorzaakt. Dat ligt vooral aan hoe de ruiter de teugels gebruikt, maar ook aan het soort bit en aan de bouw van de mond van het betreffende paard.
Dat is géén pleidooi om dan maar me bit te rijden! Want als je
bitloos rijdt met een zacht inwerkend hoofdstel dan zul je je paard niet bezeren, ook niet als je eens in een panieksituatie of bij een val of zo, hard aan de teugels trekt. Daarom rijd ik nu
bitloos (al jaren). Ik neem het risico liever niet dat ik Fálk per ongeluk schade in z'n mond toebreng. En qua veiligheid/controle over het paard merk ik geen verschil. Of misschien een klein verschil, in het
voordeel van
bitloos. Als ik Fálk
bitloos afrem of tegenhoud met o.a. teugelgebruik, dan wordt het minder snel een "gevecht" dat eventueel van kwaad tot erger wordt, vergeleken met toen ik hem met bit reed.
Karen
Warboel
