Er zijn voor mij 3 verschillende soorten "eng".
De eerste is die waarbij ik aan Banjer voel dat hij denkt "oh shit, dit is/wordt eng, ik wil weg en wel nú!", het "vluchtprikkelede eng" dus. Voor sommige paarden is dit bv een naderende trekker of vrachtwagen. In zo'n situatie zou ik dus niet afstappen, omdat ik denk dat door het vluchten zonder mij (want hij rukt zich los en is weg, dat ga ik zeker niet kunnen voorkomen), de situatie alleen maar erger wordt. Ik ga hem dan al rijdend lekker krauwen en langs de manenkam aaien (wat ik vaak doe en wat hij heerlijk vindt) en begin over totale onzin te kletsen (dus niet het ho-ho wat ik sommigen wel eens, met een beetje pech al met lichte paniek in de stem, zie doen). Vaak is dit al voldoende en als hij toch wegkogeld, dan zit ik het wel uit (ik heb natuurlijk wel de mazzel dat hij geen bokker oid is; hij wil van dat enge weg, niet van mij).
Het tweede eng is het "maar daar ga ik echt niet langs"-eng. Dit soort dingen zie je vaak wel aankomen, want je kent je paard en weet wel wat hij spannend vindt/kan gaan vinden. In zo'n situatie ga ik niet lopen pushen of wat dan ook. Als de situatie het mogelijk maakt mag hij er met een bocht zo groot als hij zelf wil omheen. Maar daarna ga ik er terug en terug en terug langs, waarbij hij telkens de afstand mag bepalen. Omdat hij eigenlijk natuurlijk ook wel een beetje nieuwsgierig is, merk ik dat de boog steeds kleiner wordt, en uiteindelijk blijft hij dan staan en kijkt ernaar, vaak al snorkelend. Ik blijf dan nog even zitten en aai hem en praat tegen hem. Meestal benaderd hij het enge dan nog wel iets verder, omdat hij dat zelf wil. Daarna stap ik af en ga er rustig naast staan, zonder welke druk dan ook en kijk zelf ook niet naar "het enge" (negeer het dus). Als Banjer weer ontspannen is, maar "het enge" toch niet verder nadert doe ik een stapje die kant op, raak het bv zelf aan als dat kan. Zo kan je best een tijd staan wortel te schieten (paard kent immers geen tijd), maar in 99 van de 100 gevallen snuffelt hij uiteindelijk aan "het enge".
Het derde eng is het plotselinge eng, wat ik helaas wel regelmatig meemaak. Ik zit lekker te flierfluiten en daar ligt toch ineens tussen de struiken een eng stuk plastic
. Op z'n achterbenen 180 om en wég.... Nou, al zou ik willen afstappen, daar krijg ik de kans niet voor
Afstappen in deze situatie staat volgens mij ook beter bekend als eraf vallen
Misschien is het ook wel doordat ik door dat laatste, waarbij uitzitten toch sowieso de enige optie is, ook wel in bij de andere soorten "eng" in eerste instantie erop blijf.
Warboel
