Wil schreef op zondag 11 juli 2010, 21:06:


Bloed aan de paal !
dàt willen we zien !

Virginie Walgraeve schreef op zondag 11 juli 2010, 21:20:



hm hm, allemaal héél herkenbaar hoor, vooral als je d'r alleen voor staat,
euh...... van vriend veranderen, eentje zoeken die wel wat voor paarden betekent....
bwah !
alleen buiten rijden is veel minder evident dan veel mensen laten doorschijnen,
veronderstellen of van uit gaan,
probeer iemand dichtbij te vinden die met je uit rijden wil, die eventueel tot bij jou kan komen, als te paard te ver is........
kontakteer de Vlaamse Vereniging voor Ruitertoerisme eens,
hun hersencel zit daar ergens in jouwbuurt, Nevele, Merendree (Alea Ruitershop)
misschien kan je met hen uit rijden,

en anders moet je het natuurlijk alleen doen,
ipv thuis op te stijgen, zadel op maar vertrek al voetwandelend
met je paard aan een los touw, laat ze gewoon met je meelopen,
zal waarschijnlijk beter gaan dan rijdend erbovenop,
spreek haar moed in, beloon haar met je stem (of de rest van je lijf), als ze 't goed doet
maak de eerste keer een kort tochtje, als ze 't goed doet kan je 't langer maken,
als ze kalm is, kan je opstijgen, wandel rustig, aarzel niet om weer af te stappen,
doe alsof dat de gewoonste zaak van de wereld is, geef haar vertrouwen,
huiswaarts is doorgaans géén probleem, dat kan je rijdend doen, maar doe dat wel in stap, maak er géén gewoonte van om hollend (en gillend thuis te komen)
opbouwen, rustig blijven, tijd nemen en geven
(maar dat is allemaal niet makkelijk, ik weet ut !)

Corinne Corten schreef op zondag 11 juli 2010, 20:55:

Jep, interesseert me ook totaal niet.

Ik wil helemaal niemand iets betaald zetten, ik begrijp alleen niet waarom dit paard nu dood moest.
Het was een vrije keuze om dit besluit tot afmaken op i-net te zetten, waarmee je uitnodigt tot vragen.

Tjee Peter D, ik val om, een aardig en welgemeend goed advies.

Ik voel me haast genoodzaakt om in de verdediging te schieten, maar ik zal proberen het één en ander uit te leggen.
Volgens mij heb ik niet zoveel "juichverhalen" geschreven over Ingenioso. In het begin heb ik laten weten dat ze bij mij stonden, daar ik ze via een hulpkreet heb leren kennen. Daarna heb ik niet op eigen initiatief over hem geschreven of de discussie gezocht. Een topic "training van een blind paard" is niet door mij gestart, maar ging wel over mijn Ingenioso. Soms schreef ik wat, maar altijd met een bepaalde gereserveerdheid ... ik heb vanaf het allereerste begin vraagtekens gehad over Ingenioso, maar heb wel alle mogelijkheden onderzocht en geprobeerd. Ook in de periodieke uitgave van het magazine van Piet zijn mijn bedenkingen en twijfels in een persoonlijk e-mails aan Piet altijd tot uitdrukking gekomen. Maar jeetje, als je niets probeert en geen goede moed houdt dan is de strijd al snel gestreden en dan had ik niet 14 maanden hoeven wachten en dokteren om de allereerste optie van mijn vee-arts "in laten slapen" tot uitvoer te brengen.

Ingenioso is, tot tegenstelling van veel andere blinde voorbeelden, al heel lang blind. Een hoogleraar van de Universiteit Utrecht vermoedt zelfs vanaf zijn prille bestaantje. Maar dat blijft giswerk en wordt afgeleid uit gedrag. Ingenioso is in Spanje solitair gehouden, ergens achteraf en werd als dekhengst gebruikt. In Nederland stond hij opgesloten en werd niet al te vriendelijk behandeld. Zijn inmiddels 4-jarige zoon, Nolasco, heeft een zelfde behandeling in Nederland gehad. Let wel, Nolasco was toen slechts 1,5 jaar toen hij werd opgesloten!

Nolasco had geen ander contact gekend dan met zijn blinde vader. Naarmate hij zich bij mij meer thuis ging voelen en ging ontwikkelen, des te groter werden zijn frustraties. Waar Ingenioso dan weer de dupe van werd. Lastig communiceren als gezond paard met een blind paard! Ik heb enkele maanden terug het besluit genomen Nolasco tussen de andere, gezonde paarden te zetten en Ingenioso bij de shetjes. Bliksem, een potentieel salami shetje met x-beentjes en een giga-onderbeet, was zijn vriendje en Catootje die hobbelde tussen de beide heren door en was dan weer voor Bliksem een gezond maatje. Ik verdomde het letterlijk om een gezond jong dier (Nolasco) op te offeren en hem te veroordelen voor de rest van zijn leven om als blinde geleide knol te functioneren. Daar heb ik goed aan gedaan, Nolasco is lid van een club geworden en de dames en Jeen hebben hem geleerd hoe hij zich moest gedragen.

Het afgelopen jaar is met vallen en opstaan gepaard gegaan. Zo ging het een tijdje goed, liep hij rustig in de wei om vanuit het niets door alles heen te banjeren. Als hij in paniek schiet is het letterlijk blinde paniek en dan is er geen houden aan. Afrastering liep hij compleet uit de grond, draad liep hij volledig door heen. Lintjes die geluid maakte, belletjes ... you name it, I've did it ... boeide hem niets, paniek is paniek is megapaniek ... niet te stoppen en het is meer dan eens gebeurd dat ik ter nauwernood voor dik 500 kg Andalusiër kon wegspringen. Dit is binnen zijn bekende omgeving, maar oorzaak ligt buiten zijn omgeving. De kwekerij die ineens besluit te gaan sproeien of de buurman die met een tractor gaat maaien of een stelletje dwazen die verkeerd rijden met motor en langs zijn paddock even draaien om weer op te trekken. Dan gaat Ingenioso dwars over de shetjes en dwars door de eiken houten planken (waar je je de pleuris op staat te zagen zo hard!) die met weet ik veel hoeveel schroeven in meters lange massief kastanje houten palen in de grond staat ... het breekt als lucifertjes en gaan we maar weer aan de slag met de dierenarts, jodium, groene leem en honing. Want ongeschonden komt hij er niet vanaf!

Ik heb diverse dierenartsen, hoogleraar, fysiotherapeuten, ostheopaten en weet ik al niet meer gesproken, geraadpleegd en om advies gevraagd. De uitkomst was altijd dezelfde. Ik heb geprobeerd te gaan wandelen, te clickeren (maar weet eigenlijk niet wat ik moest clickeren want als ik riep "voeten" tilde hij zijn benen op, als ik riep "terug" ging hij terug), maar de angst, de paniek, de stress ... het was geen kwestie van gewenning, het was zijn tweede natuur geworden ... altijd bang! Ik heb het zo vaak gedemonstreerd dat ik er zelf een knoop van in mijn buik kreeg. Wat doe ik het dier aan!
Zijn paddock is 16 x 32 meter. Centraal gelegen, zodat ik hem vanuit onze werkplaats én vanuit de woning altijd kon zien. Ik zag hem ook altijd en bij alles wat er gebeurde, keek ik altijd als eerste naar hem. Uren, dagen, weken, maanden heb ik naar het dier zitten kijken. Ik heb er een picknicktafel voor geplaatst en zit daar vaak. Hij loopt rondjes, altijd maar rondjes. Stopt zo nu en dan om te naar iets te luisteren en gaat dan weer rondjes lopen, alsmaar rondjes. Eten was een obsessie, duwen en snaaien, om vervolgens met de kop naar beneden en beneden blijven net zo lang door te vreten tot het op was om vervolgens ja hoor ..... weer rondjes te lopen, ondertussen mesten en die mest was niet meer uit het weidje te krijgen, hij liep alles kapot en fijn ... rondjes om ziek van te worden. Poetsen vond hij prettig, aaien kon hij van genieten, maar o god ... als we uit de paddock moesten, bijvoorbeeld om te bekappen ... mijn bekapper is super met hem, heel rustig, neemt alle tijd, maar dikke stress ... neusgaten zo groot als schoteltjes, snuiven, spanning. Om maar eens wat simpels te noemen. Hem van de ene weide naar de andere brengen deed ik nooit alleen. Ik heb al eens eerder met een half gek paard die keihard rondjes om je heen ging rennen een tijd lang gestaan tot er hulp kwam. Dus altijd met z'n tweeën en dan vooral geen rare dingen op je terrein laten liggen want als hij flipt dan breekt hij zijn benen!

Eigenlijk wist ik al eerder wat ik moest doen, maar stelde het uit. Stel dat hij nu wel gelukkig is, stel dat hij morgen niet meer angstig is .... maar stel je voor dat hij zo nog 20 jaar rond moet lopen. Voor wie? Voor wat? Voor zichzelf? Paarden hebben geen toekomstverwachting. Als er morgen iets ergs gebeurd en ze komen als gevolg daarvan te overlijden, so be it! Morgen bestaat niet eens en de dood in neutraal. In de vrije natuur was hij waarschijnlijk al lang dood gegaan. Ik zie hem binnen een paar uur zijn benen breken in de Oostvaardersplassen om eens wat te noemen. Cultiveer ik een paard wat te angstig is om te leven? Het boek "De natuur van het paard" van Dr. Marthe Kiley-Worthington heb ik inmiddels 3 keer gelezen en elke keer wist ik het antwoord, maar elke keer hoopte ik op verbetering.

Ik heb als een klein kind gejankt, heb zijn hoofd vastgehouden tot hij er niet meer was. Ik had het liever anders gezien, maar ik weet ook dat het mijn verantwoordelijkheid was om de beslissing te nemen. Niets was makkelijker geweest om hem gewoon te laten lopen, 3 x per dag te voeren en hem zo nu en dan eens te aaien. Hij stond bij mij niet in de weg en als ik hem had kunnen laten opereren had ik het gisteren al gedaan.Het dier had iets magisch, iets wat je niet uit kunt leggen ... inderdaad hij was Ingenioso!

Heey Anja, je hebt je best gedaan. Meer zat er niet in. De natuur had idd al veel eerder ingegrepen.
Moeilijke beslissing lijkt het mij wel. Je hecht je aan zo'n dier. Maar vlgns mij is dit een goede beslissing geweest. Ik had hetzelfde gedaan denk ik....
Sterkte met het verlies van dit prachtige dier.

https://rirdc.infoservices.com.au/items/10-063

Deze link kreeg ik van Esther door.

Mooi boekje over fructanen en weidemanagement, grassoorten en de invloeden van het weer, bemesting etc op suikers.
Het boekje is gefinancieerd door Australische overheid en geschreven door Kathryn Watts ( van safer grass) en Chris Pollit. ( bekende onderzoeker naar hoefbevangenheid)
Equine Laminitis - Managing pasture to reduce the risk
Als je de link openklikt zie je eerst dat het 25 dollar kost, scroll je iets naar beneden dan heb je de gratis PDF.
Met de fructaan index alleen kom je er niet, er zijn erg veel invloeden.
Aanrader dit boekje.

Hoi Virginie,

Ik herken jou probleem heel goed.
Ik zit er namelijk ook mee. Mijn dames zijn moeder en dochter ook nog ...
Jarenlang heb ik iedere keer weer moeten zoeken naar mensen om met mij mee te gaan en als ik die niet had en ik ging eens alleen, werd het ook vaak een drama.
En ja daar werd ik ook een beetje bang van.
Nu ben ik er steeds meer van doordrongen dat ik het toch alleen moet doen.
En dan wil ik ook nog bitloos
Ik ben helemaal opnieuw begonnen.
Elke dag, soms 2 x, een heel klein stukje ernaast lopen, met alleen een halstertje en een touw.
Gewoon alleen even de straat op en neer, of 2keer, alsof het de gewoonste zaak is (was het ook, want dat deed ik vaak ook als ik met bekappen bezig was) , en dan weer lekker terug bij de ander.
Gewoon niet verder gaan dan ik voel dat goed gaat, dus zonder stres,
Eerst dacht ik bij de heuvel, we gaan terug, niet omdat er stres was maar omdat IK bang was dat er stres zou komen. Een dag later zijn we gewoon de andere kant gaan zien...
Allebei goed en zonder stres terug gekomen...
Nu doen we een rondje van een km.door de polder en vandaag ben ik het park eens ingegaan.
Onderweg laat ik haar dan soms een hapje eten of ik vraag haar of ze iets wat eng zou kunnen zijn niet eens van dichterbij wil bekijken...
Het enige dat ik mezelf voorneem is DAT ik elke dag een stukje ga lopen, met allebei apart minimaal 1 x...HOEVER en WAARHEEN besluit ik pas op het moment dat ik ermee bezig ben aan de hand van hoe mijn paard is vandaag EN hoe ik mezelf voel EN of ik er in geloof...

Loop je tegen een probleem op kan je dat hier eens voorleggen...
Ikzelf leer veel door gewoon mee te lezen hier...
De tip bv. van Pien om easy te zeggen en dan zachtjes "pompend" te remmen, als je paard je steeds voorbij wil lopen heeft bij mij echt geweldig goed geholpen. Uiteraard prijs ik haar dan uitbundig als ze dat doet.
Vroeger liep ze vaak te dribbelen en rondjes om me heen en dan luidkeels te hinniken.
Sinds ik opnieuw ben begonnen, doet ze dat helemaal niet meer
Wie weet duurt het zo nog eeuwen, hoor, maar voor het moment voel ik me er goed bij...En wie weet gaat het bij jou en jou paarden ook nog wel veel sneller...
En ik kom wel steeds verder zonder gehinnik, alleen degene die thuis alleen achterblijft hinnikt nog af en toe. Maar dat word ook al minder.
En wie weet komt er een moment dat ik het vertrouw om er zo (zonder bit dus) op te gaan zitten.

Daar krijg ik nu wel steeds meer vertrouwen in...

En die paar brokjes(appeltje,boterhammetje peentje?) kan je ook wel weglaten hoor, hebben ze echt niet nodig.
Groetjes Marlies

Super! Heb hem opgeslagen, nu lezen.

Ik denk dat het heel veel uitmaakt om wat voor ras het gaat. Juist die zelfstandig denkende, niet op de baas gerichte -want daar niet voor gefokte- honden zoals vechthonden, maar ook zweethonden -de volksnaam is bloedhonden, ze volgen het bloedspoor van aangeschoten wild-, maar ook erfhonden, brakken, terriers en teckels, juist die ondernemen veel meer op eigen houtje omdat men ze gefokt heeft op het zelfstandig nemen van beslissingen. Die eigenschappen zijn geaccentueerd.
Een ruwhaarteckel in een vossenburcht moet zichzelf in deze penibele situatie zelf weten te redden en een zweethond die het aangeschoten zwijn heeft opgespeurd en 'vastgezet', gaat daar ook niet zitten wachten op het volgende commando van zijn baas. Zulke honden, daar weet je van dat ze erg ondernemend zijn en die zou je niet moeten willen hebben in Wil's omstandigheden.

Dan maakt het ook nog eens uit of het om een reu of teef gaat, reuen zijn van nature veel wegloperiger. Is allemaal uiteraard te trainen, maar wind mee is gemakkelijker.
Ik heb nu 10 jaar een teef en zou niet anders meer willen.

Ik denk echter dat die grote vechtachtige honden waar Wil nu toevallig gek op is, sowieso niet geschikt zijn voor haar leef- en woonomstandigheden. Ze zijn te onafhankelijk. Als ze gaan, gaan ze. Het lijntje met de baas is een knipperlicht.
Een ketting, hoe lang ook, of een ren... ik vind dat geen plek voor een hond. Dus: heel verstandig dat je niet overstag gaat Wil.

Het was vanaf het begin voor iedereen duidelijk dat je als beginnend paardenmens veel hooi op je vork nam. Ik ga me er niet over uitlaten of ik vind dat je juist gehandeld hebt. Het zijn jouw paarden, het is jouw beslissing. Ik vind het echter schokkend dat het zo is moeten aflopen.
Wel wil ik de rol die je hier clickertraining geeft "wat moest ik clickeren? Hij gaat al achteruit, hij kan al een voetje geven" even naar voren halen.
De oefeningen hadden niets met voet geven of achteruitgaan te maken. Het was eerst uitzoeken hoe hij op de gemakkelijkste manier de clicker en de beloning zou aanleren en daarna was de hele training erop gericht om hem vanaf de grond vertrouwen te geven en de rijhulpen aan te leren.
Zo'n 200 mensen en daaronder de bekendste clickertrainers konden daarbij via mijn magazine als denktank reageren om je te helpen.
Ik denk dat je na een half jaar clickeren een ander paard had gehad.
Dat je dat niet doorgezet hebt is jouw beslissing geweest.

Piet, ik waardeer je enorm vanwege de kennis omtrent clickertraining en de tips die je mij destijds gaf. Clickertraining is ondertussen een waardevol iets geworden in mijn trainingen.
Maar wat het hele gebeuren rondom anja en haar paard betreft ben ik het niet met je eens.

Tuurlijk had je het paard meer kunstjes kunnen aanleren met clickertraining. No problem.
Maar ik denk dat je je af moet vragen wie je daarmee een plezier doet.
Jezelf? Om jezelf te bewijzen?
Of het paard wat idd braaf zijn kunstjes doet maar geen sociaal leven meer heeft; geen leven heeft zonder stress.

Het komt niet altijd goed met een paard met een zwaar trauma. Als ik mij niet vergis, heb je dat zelf al eens genoemd.
En geloof me... ik weet wat het is om een paard rond te hebben lopen wat doorlopend stijf staat van de stress.
Je wordt er zelf niet vrolijk van, maar het paard ook niet
Een prooidier wat niets ziet, vecht met de trauma's uit het verleden en lichamelijk niet 100% in orde is... Is dat werkelijk paardwaardig?

Het kan heel goed dat je paard last heeft van een bacterie in de maag/darmen. Mijn paard heeft dit gehad. Ik laat iemand komen die hem doormeet met een Lecherantenne. Hij heeft voor de bacterie een homeopatische korrel tegen de bacterie gekregen en toen was het met een paar dagen over.

Piet schreef op maandag 12 juli 2010, 7:21:


Kweet het niet, denk dat zelfs een expert op dit gebied 'teveel hooi op zijn vork kan nemen' met zo'n 'project'.

Wat ik me wel afvraag.... waar was Eddy, waar was hij.... met Jeen heeft hij Anja super geholpen als ik het goed begrepen heb.


Toch doe het in de rest van je bericht


Heb een dubbel gevoel als ik alles terug lees, een knoop in m'n maag... gevoelens van begrip en onbegrip.


Ja, ook ik denk dat het had gekund. Maar.... niet door een persoon waarbij bewust of onbewust(?) een klein(?) sprankje angst doorschemert (en ja, in Anja's bericht zie ik persoonlijk angst doorschemeren van haarzelf richting Ingenioso)

Heb hier Winsor d.m.v. clickeren door zijn angst voor mannen, da's, iets simpels als het leiden aan een halstertouw om kunnen ombuigen naar vertrouwen. Dwars door het draad ging hij wanneer hij de da al rookt. Ok, hij was niet blind... maar toch... ik denk dat je gelijk hebt dat het had gekund.


Inderdaad.... vele andere mensen hadden hem misschien al veel eerder naar de slager gebracht (met de nodige stress) Weer anderen hadden hem misschien weer opgesloten in een stal. Vele opties waren er niet.... Ik geloof dat Anja naar eer en geweten heeft gehandeld, waarvoor respect! Wat niet wil zeggen dat het een ander misschien wel had kunnen lukken d.m.v. clickeren. Clickeren is m.i. meer dat enkel kunstjes aanleren.... clickeren kan gebruikt worden als middel om te communiceren, om blindelings te leren vertrouwen op een menspersoon..... (alleen,...... je krijgt wat je geeft)