Ik heb voornamelijk vragen, niet zozeer meningen, en 1 daarvan is die ik meteen in het begin stelde, en waar ik nog geen antwoord op heb gezien: wat is er nou zo veranderd dat hij een half jaar geleden nog goede kwaliteit van leven had, en nu niet meer? Ik vermoed dat het plaatje is veranderd, maar waarom dan? Enzovoort en zo verder. Het gaat me ook eigenlijk niets aan, ieder zijn eigen beslissingen, maar zoals ik ook al zei, als je het op I-net zet, dan kan je vragen verwachten. Zelfs meningen.

hmmm nu ga ik dus weer daar op in.
Niet de bedoeling en zinloos.

Terug naar het oorspronkelijke onderwerp maar weer.
Hoe bepaal je dat het tijd is voor het paard?
Hoe bepaal je of de pijn erg genoeg is (paarden schreeuwen, piepen of janken niet) en hoe bepaal je dat de situatie uitzichtloos is?

En wat wordt verstaan onder een paardwaardig bestaan?
Waar worden de grenzen getrokken?
Wanneer is genoeg genoeg? (behandelingen etc)

En zijn wij mensen niet geneigd om er veel te ver in te gaan?

Nog even een extra noot...
Paarden laten zelden in het bijzijn van mensen zien hoe de situatie werkelijk is/hoe ze zich voelen. Een zeer natuurlijk iets voor een prooidier. Nooit de zwakke kant laten zien.
Ik hoor veelal dat mensen geconfronteerd worden met de werkelijkheid als ze het paard bv vanuit hun huis kunnen gadeslaan; het de hele dag in de wei kunnen zien en dus een goed beeld vormen van de situatie;

Dat vertekend beeld dat mensen kunnen hebben als ze het paard in pensionstalling of verder af gelegen wei bezoeken, wordt daar ook altijd rekening mee gehouden?

Sandra van Bommel schreef op dinsdag 13 juli 2010, 14:11:


Wat een paardwaardig bestaan is, is zeer subjectief, ik noemde het al een plaatje dat je hebt, dat verschilt van mens tot mens, en dat wordt bepaald door vele factoren.
Dan wordt de beslissing ook nog beinvloed door practische factoren.

Pijn uit zich natuurlijk niet alleen door piepen of janken. Paarden zijn inderdaad bikkels, maar ook daar valt wel doorheen te prikken als je goed luistert en observeert. Zelfs als je paard niet thuis staat.


Wij mensen lijkt me erg generaliserend, sommige mensen wel, ja.

Isabel van der Made schreef op dinsdag 13 juli 2010, 14:38:


En anderen haken soms te snel af, overigens.

Arabesk schreef op maandag 12 juli 2010, 12:15:


Hier idem

Pak deze reactie er even tussenuit. Dit topic is idd niet bedoeld om te oordelen over de acties van een ander. Ben alleen benieuwd naar 'Wanneer is een paard geen paard meer?'.

Isabel van der Made schreef op dinsdag 13 juli 2010, 13:48:


Ook ik heb deze beslissingen genomen, nog niet met een paard. Wel met een geit (die para-tbc had) en dan nog gewacht tot het echt niet meer kon. Misschien wel te lang gewacht. Of... met een hamster. Diertje had een hersenbloeding gehad. Draaide alsmaar rondjes en kreeg stuiptrekkingen. Ja,... we zijn er mee naar de da gegaan en ze heeft een spuitje gehad. Overigens diep respect hoe deze da dit deed en communiceerde naar mijn dochter van wie de lieve, tamme hamster was. Kreeg zelfs na enkele dagen nog een kaartje met sterkte-wens van de da-praktijk.
Elke keer geeft het weer een rotgevoel! Ondanks de wetenschap dat we ingegrepen hebben t.o.v. een langere lijdensweg.


Klopt! En daar gaat deze topic over.


Inderdaad, ga er maar aan staan.

Anderhalve week weer eens rondgelopen op een manege. Daar waar pony's in hokjes van 2x2m. stonden in de hitte. De wand zo hoog dat ze er niet eens overheen konden kijken. Voor mij persoonlijk 'not-done'.... voor een ander heel gewoon/normaal.

Waren die paarden geen paarden meer? Ik weet het niet!! Persoonlijk zie ik een ander 'plaatje'. Maar.... wie ben ik. Zagen deze paarden er ongelukkig uit. Nee,... stonden aan hun hooi te knabbelen. Nieuwsgierig naar wie er nu weer eens langs kwam om te kijken.


Ja,... maar dan nog. Wanneer grijp je in? Heb met Nancy ook wel eens met mijn handen in het haar gezeten wanneer ze een jeukaanval had. Buikschuiven, kontdraaien... constant rondjes lopen (ook al had ze haar deken op) Gelukkig heb ik het dit jaar nog niet van haar gezien... maar geloof me, hoe ze dan is gaat mij door meng en been. Kan me er iets bij voorstellen dat voor sommige mensen dan de grens is bereikt en er voor dat dier een punt achter zetten.


Klopt, is nog moeilijker. En ook daar zal een ieder persoonlijk anders mee omgaan. Bij de één is de grens eerder bereikt dan een ander. Waar de één nog mogelijkheden ziet geeft de ander het op.

Ligt er ook aan wat voor (financiële) mogelijkheden je hebt. Hier is het zo mocht één van onze haffies zo ernstig koliek krijgen of gewond raken dan gaan ze niet naar de kliniek. Dan is het einde verhaal. Ten eerste is het voor ons onbetaalbaar op dit moment. Ten tweede wil ik ze de reis+ellende van een kliniek besparen. Mocht dat hier gebeuren dan is het heel "simpel" (hoe hard het ook is) Op dat moment laten we de da komen om hun leven hier op het erf, hun eigen veilige plek te beëindigen.

Isabel van der Made schreef op dinsdag 13 juli 2010, 14:10:


Zo ongeveer zie ik het ook. Ik reageer maar op jou; jij wordt tenminste niet zo gauw meer boos op me, maar het is uiteraard algemeen bedoeld.

Wanneer is een paard geen paard meer?

Waarom heeft een menselijk embryo met niet meer bewustzijn dan een amoebe meer rechten dan een volwassen chimpansee?

Waarom wordt iedereen zo boos als je, hetgeen door ondernemende journalisten al eens uitgelokt is, bijvoorbeeld aangeeft geen antwoord-bij-voorbaat te kunnen geven op de vraag: "Als je de keus hebt of een hond te redden van een zinkend schip, of een mens... waarvoor kies je dan?".

Maar om kort te gaan, iedereen die over dit topic struikelt zou er denk goed aan doen Peter Singer eens te lezen.

De shet is misschien simpelweg chronisch bevangen, zoals je zo vaak ziet. Zielig altijd. Misschien is een goede bekapper beter op zijn plaats dan een DA. Verder weet je zelf wel wat belangrijk is: dieet.

Mocht iemand willen enten tegen tetanus maar wil de da het niet bestellen ---> mijn dierenarts heeft vorig jaar voor mij wel de enting gekocht en er nog tig over....
Ze had al aangegeven dat ik mensen door mocht sturen naar haar voor het overnemen van een vaccin.
Dus mail me maar mocht je ( da ) belangstelling hebben.

joop schreef op dinsdag 13 juli 2010, 15:39:


Geen bekapper bij ons in de buurt heeft op korte termijn tijd. Gezien de enorme pijn die de shetlander aan de linker voorhoef had, wilde ze dan ook niet op een bekapper wachten, maar er een dierenarts bij hebben. Vind ik persoonlijk een verstandige beslissing.

Ze hoopte dat ik er wat aan kon doen, ze heeft het hele gedonder toen met Indy meegekregen en gezien hoe Indy opgeknapt is. Aan simpele dingen waag ik me nog wel, zoals de grote pony even bijwerken, maar dit is me te link en gaat mijn kennis ook te boven.

Ik wacht af wat haar dierenarts zegt en zal haar dan helpen de pony er weer bovenop te krijgen, desnoods fiets ik er elke dag even heen om het beestje samen met haar te verzorgen. Zij staat er onder de week alleen voor omdat haar man verder weg werkt.

De shetlander was in het verleden erg vaak bevangen, de laatste jaren gaat het eigenlijk aardig. Ze houdt hem goed in de gaten en hij staat op dieet, hij is mooi slank voor een shetlander.

Monique

Monique Meijer schreef op dinsdag 13 juli 2010, 16:50:


Waardeloos, voor zo'n noodgeval moet je toch altijd komen?


Ik vraag me af wat die DA kan doen voor de pony. Kan hij goed bekappen?


Het vervelende is dat die shetjes bij het minste geringste weer bevangen zijn, ze hoeven maar een verkeerde grasspriet te eten. Sterkte ermee, gelukkig dat je ze te hulp komt.

Peter Donck schreef op dinsdag 13 juli 2010, 13:20:



Je hebt ze te pakken Peter, dat zijn ze!
Soms zijn ze ook omzoomd met een niet-inlands-coqueril-sambre profiel.

Koen

Je kan misschien ook eens een ander merk zonnebrandcrème proberen. Ik ken iemand die de roze neus van haar paard insmeerde met factor 50 voor kinderen van de Zwitsal en toch bleef haar neus maar verbranden (vorige zomer). Terwijl we nu factor 50 voor babytjes gebruiken van de Nivea en dat werkt perfect!

Aafke schreef op dinsdag 13 juli 2010, 15:07:


Is dat niet het bedrieglijke? dat het moeilijk in te schatten is in hoeverre het paard zich nog prettig voelt? Ik ken het beeld wel... al die glanzende, gezond ogende paarden in een manege. En over het algemeen ogen ze absoluut niet ongelukkig. Ook niet de paarden die 24/7 binnen staan. Ze zien er vaak kerngezond uit (sportpaarden bv)
En toch....
Als je dichtbij kijkt, zie je toch vaak neurotisch gedrag. Niet op het eerste gezicht, maar wel na een gedegen observatie. Niet bij ieder paard overigens.

Maar we hebben het hier over sociale dieren, die in de natuur altijd in beweging zijn (als ze niet dutten) en die nu dus in een hokje staan opgestald en er af en toe uit worden getrokken voor werk. Krijgen deze paarden werkelijk de kans om echt paard te zijn?
Ik denk het niet... en hier scherpen ze momenteel de regels aan omdat het inmiddels is bewezen dat 24/7 stal en gebrek aan sociale kontakten het welzijn aantast.
Maar je ziet het niet aan de paarden als je een stal binnenloopt
De paarden schikken zich in de situatie en doen braaf hun werk.
Zouden ze dan niet doen; zouden ze per definitie tries ogen, kopje laten hangen en alle 'spirit' laten gaan. Dan zouden we dit niet uitspoken met de paarden.

Dat is, denk ik het bedrieglijke. Paarden schikken zich in de situatie. In isoleercellen, bitten, zwepen, sporen etc. Ze doen hun ding.
Maar het welzijn is wel degelijk in gedrang.

En dat geldt, denk ik, ook in situaties waarbij ze vanwege ziekte op een stukje zand worden gezet en nooit meer rond kunnen rennen, spelen, socialiseren.
Maar hebben ze dan nog een eerlijk paardenbestaan?
Ik wil geen oordeel vellen... wel aangeven waar ik vaker over nadenk.


Een paard laat als prooidier pas merken dat het pijn heeft als de pijn ondraaglijk is. Als het echt niet meer kan. Het ene paard wellicht wat eerder dan het ander, maar in alle gevallen zorgt het instinct ervoor dat ze het negeren.

Roofdieren die een kudde graseters aanvallen, scannen alle dieren en pikken de zwakke eruit, die ze van de groep gaan scheiden. Ik heb het vaak gezien in documentaires, maar de signalen zijn zo minimaal bij een dier met een probleem, dat ik er meestal overheen kijk.
Een leeuw bv niet.
Het belang van een prooidier om pijn niet te laten blijken is duidelijk.

Dus op het moment dat wij een probleem herkennen, is het vaak ernstig.
En als het dan een probleem blijft... zodat het paard niet meer rent (tenzij op adrenaline) of speelt...zijn velen van ons dan toch niet vaak geneigd te denken; ja maar hij glanst zo en hij loopt toch nog best redelijk. Hij ziet er tevreden uit.

Er zijn ook mensen die beweren dat het niet slecht gaat met een paard als het nog eet. Er zijn paarden die geen stap meer kunnen zetten van de pijn en liggend eten.

Dus of pijn werkelijk een duidelijk herkenbare factor is...
Niet altijd denk ik.