Aafke schreef op dinsdag 13 juli 2010, 15:07:
>
> Anderhalve week weer eens rondgelopen op een manege. Daar waar pony's in
> hokjes van 2x2m. stonden in de hitte. De wand zo hoog dat ze er niet eens
> overheen konden kijken. Voor mij persoonlijk 'not-done'.... voor een ander
> heel gewoon/normaal.
>
> Waren die paarden geen paarden meer? Ik weet het niet!! Persoonlijk zie ik
> een ander 'plaatje'. Maar.... wie ben ik. Zagen deze paarden er ongelukkig
> uit. Nee,... stonden aan hun hooi te knabbelen. Nieuwsgierig naar wie er
> nu weer eens langs kwam om te kijken.
Is dat niet het bedrieglijke? dat het moeilijk in te schatten is in hoeverre het paard zich nog prettig voelt? Ik ken het beeld wel... al die glanzende, gezond ogende paarden in een manege. En over het algemeen ogen ze absoluut niet ongelukkig. Ook niet de paarden die 24/7 binnen staan. Ze zien er vaak kerngezond uit (sportpaarden bv)
En toch....
Als je dichtbij kijkt, zie je toch vaak neurotisch gedrag. Niet op het eerste gezicht, maar wel na een gedegen observatie. Niet bij ieder paard overigens.
Maar we hebben het hier over sociale dieren, die in de natuur altijd in beweging zijn (als ze niet dutten) en die nu dus in een hokje staan opgestald en er af en toe uit worden getrokken voor werk. Krijgen deze paarden werkelijk de kans om echt paard te zijn?
Ik denk het niet... en hier scherpen ze momenteel de regels aan omdat het inmiddels is bewezen dat 24/7 stal en gebrek aan sociale kontakten het welzijn aantast.
Maar je ziet het niet aan de paarden als je een stal binnenloopt
De paarden schikken zich in de situatie en doen braaf hun werk.
Zouden ze dan niet doen; zouden ze per definitie tries ogen, kopje laten hangen en alle 'spirit' laten gaan. Dan zouden we dit niet uitspoken met de paarden.
Dat is, denk ik het bedrieglijke. Paarden schikken zich in de situatie. In isoleercellen, bitten, zwepen, sporen etc. Ze doen hun ding.
Maar het welzijn is wel degelijk in gedrang.
En dat geldt, denk ik, ook in situaties waarbij ze vanwege ziekte op een stukje zand worden gezet en nooit meer rond kunnen rennen, spelen, socialiseren.
Maar hebben ze dan nog een eerlijk paardenbestaan?
Ik wil geen oordeel vellen... wel aangeven waar ik vaker over nadenk.
>
>> Lichamelijke pijn is een duidelijke factor overigens.
Een paard laat als prooidier pas merken dat het pijn heeft als de pijn ondraaglijk is. Als het echt niet meer kan. Het ene paard wellicht wat eerder dan het ander, maar in alle gevallen zorgt het instinct ervoor dat ze het negeren.
Roofdieren die een kudde graseters aanvallen, scannen alle dieren en pikken de zwakke eruit, die ze van de groep gaan scheiden. Ik heb het vaak gezien in documentaires, maar de signalen zijn zo minimaal bij een dier met een probleem, dat ik er meestal overheen kijk.
Een leeuw bv niet.
Het belang van een prooidier om pijn niet te laten blijken is duidelijk.
Dus op het moment dat wij een probleem herkennen, is het vaak ernstig.
En als het dan een probleem blijft... zodat het paard niet meer rent (tenzij op adrenaline) of speelt...zijn velen van ons dan toch niet vaak geneigd te denken; ja maar hij glanst zo en hij loopt toch nog best redelijk. Hij ziet er tevreden uit.
Er zijn ook mensen die beweren dat het niet slecht gaat met een paard als het nog eet. Er zijn paarden die geen stap meer kunnen zetten van de pijn en liggend eten.
Dus of pijn werkelijk een duidelijk herkenbare factor is...
Niet altijd denk ik.
Warboel
