Sandra van Bommel schreef op dinsdag 13 juli 2010, 14:04:
> Maar is het eerlijk om die mening zo duidelijk te profileren als je het
> paard nooit hebt meegemaakt en dus absoluut niet kunt inschatten hoe de
> situatie werkelijk was??
Nee, in feite kan niemand dat. We moeten allemaal afgaan op hoe Anja het zelf allemaal beschrijft. En wat mij betreft mag ik erop vertrouwen dat ze voldoende kennis in huis heeft om de situatie op paardeerlijke manier te beoordelen en daarnaar te handelen. Zeker als zo'n dier bij huis staat en je er dag en nacht mee geconfronteerd wordt.
>
> Ik heb een dergelijke situatie wel meegemaakt. Niet eens bij een blind
> paard.
> Maar ik weet wel wat doorlopend angst en frustratie bij een dier doet.
> En soms is dat erger dan het lichamelijke ongemak.
Dit is iets wat ik dus ook geloof. Ik vermoed ook dat angsten ervoor zorgen dat een dier of mens in een vicieuze cirkel van nog meer angsten terecht komt.
De reden waarom dit topic ook zo uitgebreid wordt is iets waar niemand over praat of schrijft. En dat is het eigen gevoel voor pijn, smart, leed, missen.... you name it.
De angst voor het eigen leed wat over je heen komt als je een dier in moet laten slapen. Dat doet hardstikke zeer! Het verschrikkelijke gemis wat je kan verscheuren, niet na 1 dag, niet na 1 week, maand of jaar... maar na vele jaren nog steeds.
Slijt heel langzaam. Of nooit.
Ik vrees, en ik reken mijzelf daar zeker ook toe, dat mensen bang zijn voor de pijn die het doet óm een dier in te laten slapen. En het verschrikkelijke schuldgevoel.
Maar je bént nergens schuldig aan!! En de twijfel... had je niet dit... had je niet dat nog moeten proberen??? Daarom schreef ik al eerder, dit is een zo definitieve beslissing... je kunt het gewoon nooit goed doen!
Door die twijfel, angst, het verdriet, pijn..... denk ik dat het gebeurd dat we dieren/mensenleed té lang aan laten slepen. Gelukkig mogen en kunnen we voor dieren beslissen.
Wil.
Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.
Warboel
