Isabel van der Made schreef op woensdag 14 juli 2010, 10:30:
> Ja, zoals die blinde paarden van BB die misschien op stal staan. Hoe ik
> ook tegen stal ben, als dat een mogelijkheid tot verkrijgen van vertrouwen
> zou zijn voor deze paarden, ben ik er niet meer tegen.
> soortgenoten? Alleen als haar mens er is, ontspant ze. Toch zou niemand er
> over peinzen haar een kogel door de kop te schieten. Het is misschien niet
> een ideaal paardenleven, maar wel een leven met, ondanks pijn en verdriet,
> ook vreugde momenten.
Zonder dieptepunten verliezen volgens mij de vreugde momenten deels aan intensiteit en waarde.
Van een steeds gelijkmatig voortkabbelend leven worden de meeste mensen niet gelukkig.
Of dat voor paarden ook geldt, heb ik geen idee van.
Maar het doet je wel nadenken over de afkeer en angst die mensen hebben van pijn en lijden. het is toch een deel van het leven? En niet dat ik zo'n masochist ben (alsjeblieft niet
) maar ik stel mij wel vragen bij de manier waarop wij tegenwoordig dit deel van het leven compleet en tot in het extreme proberen te verbannen.
Als het op paarden aankomt is de minste (chronische) pijn tegenwoordig al reden om een dier af te maken.
Het zou de eerste keer niet zijn, dat je ergens leest 'Mijn paard moet 6 maanden revalideren van een peesblessure, maar dat wil ik hem zo lang niet aandoen. Ik heb er dus maar salami van gemaakt.' etc...
Lees maar eens op het
blauwe forum en wees verbaasd over de meest pietluttige redenen waarom een paard geen paard meer zou kunnen zijn. (Nee joh, alleen maar op de wei lopen daar is hij niet voor gefokt en dat vindt hij niet leuk.
)
Het is gewoon de perceptie van de eigenaar. Als de eigenaar het in zijn hoofd heeft gestoken dat een paard dat licht onregelmatig loopt, helse pijnen uitstaat, vindt hij zijn beslissing gerechtvaardigd. Mensen spiegelen hun eigen gevoelens op hun paard en vinden in elk detail of in hun ogen afwijkend gedrag wel aanleiding om dat te doen.
Daar maak ik mij uiteraard ook schuldig aan, ik ben ook maar menselijk.
Maar voor iedereen is die perceptie blijkbaar anders en ik kan het niet helpen dat ik al vloekend en hoofdschuddend het
blauwe forum lees en nu ook hier.
Voor mij blijft het in zulke gevallen simpelweg moord, verpakt in een hoop pseudo-emo gedoe. Sorry, maar ik kan er niet het minste respect voor opbrengen. Geef dan gewoon toe dat je het zelf niet aankunt, dat je zelf emotioneel niet sterk genoeg bent om er mee om te gaan of dat je simpelweg de zin en de kennis mist om de situatie om te buigen in iets positief, dat hij in de weg loopt of voor mijn part zin hebt in een lekkere biefstuk.
Maar dat emo "Hij is beter af dood", daar ga ik van over mijn nek.
Er zijn zeker situaties waarin dat het geval kan zijn. Maar dat vind ik een grote minderheid van de gevallen waarin dat zinnetje ook effectief gebruikt wordt.
Ik heb hier ook zo'n gevalletje lopen hoor.
Ik heb eigenlijk niet zo'n diepe emotionele band met dat dier, dus voor mezelf doe ik het al niet. Maar ze is kreupel, atactisch en sleept met een achterbeen en heeft doorgaans schrik van de meeste andere paarden omdat ze zo wankel is en angst heeft om omver te worden gelopen.
De meeste mensen aan wie ik het al gevraagd heb, zeggen dat ze inderdaad continu pijn heeft. Maar ook dat ze blijkbaar geleerd heeft om daar mee om te gaan.
Toen ze hier de vrachtwagen afkwam en daarna 3 weken alleen maar neerlag, moest ik ook eens slikken en diep nadenken. Maar ik heb haar nu een jaar en ik ben er 100% van overtuigd dat ze niet dood wilt ondanks dat ze in bepaalde mate pijn heeft. Ze is de meest fanatieke pony die ik heb rondlopen. En dat ze er nog is en nog kan lopen, heeft ze volgens mij alleen maar aan haar karakter te danken.
Ik heb trouwens wel degelijk afspraken over haar met mijn DA.
De deal is dat ze sterft de dag dat ze niet meer zelfstandig recht kan komen. En dat is vooral om praktische redenen.
Afgelopen winter was die dag trouwens bijna daar. Op een avond lag ze op de wei en kon ze inderdaad niet meer recht. Ze probeerde een keer of 5 maar viel telkens halverwege weer plat. Ik heb nog tegen de pony staan duwen en trekken om haar proberen te helpen, zonder succes. Ik ben toen weggelopen om water voor haar te gaan halen en was van plan om daarna de
DA te bellen om haar af te komen maken. Maar tegen dat ik met het water weer bij haar was, stond ze toch. Wankel en ze kon niet direct lopen, maar ze stond. Het scheelde een haartje.
En ze krabbelt hier intussen nog steeds ergens rond.
Tja, heeft die pony een 'paardwaardig' leven?
Geen idee, maar ik weet wel dat ze niet dood wil.
groet
Ans
Warboel
