Sandra van Bommel schreef op zaterdag 17 juli 2010, 18:40:
>
> Goed... ik kan je gedachtengang volgen maar toch...
> Dat paarden ons als leeuwen zien... nee (hoewel... sommige mensen
> misschien wel)
> Menig paard ziet ons niet eens meer als roofdier (koudbloed veelal... met
> de houding *mot je wat?)
Ho, zo bedoelde ik het ook helemaal niet.
Ik nam de leeuwen en zebra's alleen maar als voorbeeld. Ik had misschien beter de gnoes en zebra's kunnen nemen, of nog iets anders. Het gaat niet om al dan niet "roofdier", het gaat om dat verschillende species evolutionair geen enkele reden hebben tot die specifieke sociale organisatie wat "dominantie" genoemd wordt.
> Is het dan niet toch gewoon communicatie tussen verschillende soorten,
> waarbij de mens zich verstaanbaar probeert te maken en paard probeert te
> begrijpen wat die maffe tweebener wil?
Ik ontken toch nergens de communicatie tussen soorten?
> Dat paarden toch hechten aan baasjes is wellicht te verklaren vanuit het
> sociale vermogen van een paard om vriendschappen te sluiten, ook met
> andere diersoorten.
Tuurlijk.
> Bv... paardje schuurt net iets te hard lieftallig koppie aan baasje,
> paardje stoot 'per ongeluk' tegen je aan als het 'toevallig' voorbij
> loopt. Paard gaat 'per ongeluk' op teen staan etc... en voordat je het
> weet drukt deze knuffelbeer je te pletter tegen de muur. Om maar eens een
> voorbeeld te noemen.
> Waar schaar je dat dan onder?
Niet onder dominantie.
Gewoon onder geleerde verwachtingspatronen in "trial % error" of nog iets anders. Weet ik veel. Maar pas als laatste, en onder steviger bewijslast, zou ik er "dominantie" op durven plakken.
> Bij honden zie je overigens hetzelfde...
> *per ongeluk' tegen je aan rennen, als eerste de deur uit (en daarbij
> baasje aan de kant dringen), zo snoezig op je gaan staan etc...
Honden zijn vaak lastig als voorbeeld, vanwege heftig ontspoorde socialisaties, pups te snel bij moeder weg, etc. Ook het ge-amateur in "politiehonden"-training staat garant voor veel ellende.
Daarnaast (en dat komt bij minipaardjes, shetten, e.d. ook vaak bij kijken) is 1 en ander dus gewoon te wijten aan inconsequente en/of foutieve belering. Als het schattige mini-jaarlingetje je op zijn manier mag verkrachten omdat de knollebollie toch zo schattig doet zal hij als volwassen hengstje niets minder verwachten en nmm terecht erg teleurgesteld en boos worden als dat ineens niet mag. Dan moet 'ie plots de salami in omdat íe "gevaarlijk voor de kinderen" is. Ik vind dat diep treurig.
Voor een hond is het, denk ik, helemaal niet zo vanzelfsprekend simpel welk individu van een andere soort wel of niet voor-het-echie aangevallen mag worden omdat een ander individu van diezelfde soort daarom vraagt.