Silja. Billy en Tommy droegen hier ook graasmaskers.
Geen van de paarden protesteerde bij het opzetten, noch werden ze kriegel of wat dan. Ze vonden zelfs manieren om toch te kroelen en het gedrag was volkomen normaal.
De spekjes slonken zienderogen en van extreem vreetgedrag tijdend de dagelijkse uurtjes apart op kaal weitje met hooi zonder masker was geen sprake.
Wel van het feit dat ze veel en veel liever in de wei liepen, ondanks masker.
Leuk is het niet, dat vond ik evengoed ook niet. Maar soms is het noodzakelijk kwaad en ik denk dat voor de meeste paarden (hier en voor zover ik lees op andere plaatsen) hele dagen weidegang met grasmasker de voorkeur heeft voor een paard boven een zandpaddock met hooi.
Bovendien eten ze in de twee uurtjes in de wei dat grote hoeveelheden gras en dat is minder bevordelijk dan de hele dag kleine beetjes, lijkt me.
Helaas is Tommy dus overleden omdat andere problemen hem noodlottig werden en afvallen niet hielp. En met silja ben ik moeten stoppen omdat ze schaafwondjes kreeg van het masker. Vervelend.
En Billy miste tommy heel erg en ik vreesde dat het masker voor hem niet voldoende was ivm
IR symptomen. Billy staat nu bij een andere shet met
IR symptomen in een bos.
Dus hier geen maskers meer, maar met reden. Ik heb dus wel de wei flink moeten verkleinen, helaas. Omdat silja gewoon te dik werd en de nieuwe ook.
Ook niet zo leuk, net zo min als een masker.
Maar je moet gewoon kiezen voor de beste optie ivm gezondheid van het paard.