Ik denk dat die onzekerheid bij veel mensen herkenbaar is. Ik heb er iig ook last van.
Ik zit al een levenlang tussen de paarden en das al lang
Maar met mijn oudje, ook alweer zo'n twaalf jaar geleden (of langer?) maakte ik voor het eerst voorzichtig kennis met Nh, bezocht wat clinics en las het eea en experimenteerde beetje met de lieve goedzak (hij nam mij nooit iets kwalijk)
Hij stierf aan een hartaanval op 24 jarige leeftijd. Ik keek later weer voor een ander paardje en vond uiteindelijk een dier met veel te veel energie voor mij.
Huppa.... zelfvertrouwen weer naar de knoppen.
Overtuigd dat ik maar beter geen paard meer kon aanschaffen
Tot na de emigraties... shetjes voor de sier moest kunnen,.
Twee hengstdraakjes die mij het leven onmogelijk maakte.
Zie je wel.... ik kon niets.
Maar misschien als ik er een oud suffertje bij zou nemen om door het bos te struinen in stap?
En toen kwam tony, 19 jaar, geboren leider, maar naar later bleek slecht ziend.
Zeer mak in eigen omgeving en met eigen kudde om zich heen, maar zeer onzeker toen hij bij mij kwam. En weinig respekt (hoewel hij het altijd met humor deed en nooit gemeen werd)
Mijn eerste passen in
parelli gezet en zie..... na hard trainen en beetje verbijstering dat het niet volgens het boekje liep, ontdekte ik zomaar opeens dat paard
parelli met mij deed ipv andersom.
Moet eerlijk zeggen dat ik er toen wel enorm mee kon lachen. Vooral als ik die zelfvoldane kop van het paard zag
Verder gegaan, dacht dat ik op de goede weg was... zou het paard van echtgenoot wel even alles leren (ze was 15 jaar, koudbloeddraver van de baan, nauwelijks bereden), die mij met haar tanden in mijn schouder even duidelijk maakte dat ik helemaal niets wist en dat ze niet van opvoeren van fases hield.
Ego weer uitgedeukt... silja maar even alleen aan echtgenoot overgelaten en toen kwam Amber
Traumapaard, wat in staat was je te vermorzelen als je druk toepaste. Ze flipte dan volledig,. En zo kwam ik bij het clickeren, waar ik helemaal in dook
(als ik iets doe, wil ik het goed doen
)
En tegenwoordig....
Amber is niet meer... maar ik werk met mijn nieuwe paardje en met sil. En soms lijkt het alsof het vooruit schiet, dan denk ik dat ik het in de vingers krijg, en soms.... soms gaat niets. Dan voel ik mij een miezer en kijk jaloers naar de buren die niet moeilijk doen, een zadel op hun knol gooien en wegrijden. Zoals ik dat ooit ook deed.
En dan twijfel ik aan mijzelf...
zoek ik het allemaal niet te ver? Maak ik mij het leven niet veel te moeilijk?
Ben ik te voorzichtig? Ben ik gewoon stom bezig?
Jaaaaaa....de twijfels ken ik. Ik probeer vooral aan mijzelf te werken, maar sjeeeeeee... wat een opgave... ben van nature onzeker en stresskip en dat verander je niet van de ene dag op de ander... zeker niet als je je dan ook nog vaak opstandig afvraagt of het wel zin heeft, als niets lijkt te gaan.
Maar goed.... ik leer er wel van
Maar twijfelen? absoluut. Ik voel me echt vaak een nitwit met paarden.
Warboel
