Ik denk dat die onzekerheid bij veel mensen herkenbaar is. Ik heb er iig ook last van.
Ik zit al een levenlang tussen de paarden en das al lang

Maar met mijn oudje, ook alweer zo'n twaalf jaar geleden (of langer?) maakte ik voor het eerst voorzichtig kennis met Nh, bezocht wat clinics en las het eea en experimenteerde beetje met de lieve goedzak (hij nam mij nooit iets kwalijk)
Hij stierf aan een hartaanval op 24 jarige leeftijd. Ik keek later weer voor een ander paardje en vond uiteindelijk een dier met veel te veel energie voor mij.
Huppa.... zelfvertrouwen weer naar de knoppen.
Overtuigd dat ik maar beter geen paard meer kon aanschaffen

Tot na de emigraties... shetjes voor de sier moest kunnen,.
Twee hengstdraakjes die mij het leven onmogelijk maakte.
Zie je wel.... ik kon niets.
Maar misschien als ik er een oud suffertje bij zou nemen om door het bos te struinen in stap?
En toen kwam tony, 19 jaar, geboren leider, maar naar later bleek slecht ziend.
Zeer mak in eigen omgeving en met eigen kudde om zich heen, maar zeer onzeker toen hij bij mij kwam. En weinig respekt (hoewel hij het altijd met humor deed en nooit gemeen werd)
Mijn eerste passen in parelli gezet en zie..... na hard trainen en beetje verbijstering dat het niet volgens het boekje liep, ontdekte ik zomaar opeens dat paard parelli met mij deed ipv andersom.
Moet eerlijk zeggen dat ik er toen wel enorm mee kon lachen. Vooral als ik die zelfvoldane kop van het paard zag

Verder gegaan, dacht dat ik op de goede weg was... zou het paard van echtgenoot wel even alles leren (ze was 15 jaar, koudbloeddraver van de baan, nauwelijks bereden), die mij met haar tanden in mijn schouder even duidelijk maakte dat ik helemaal niets wist en dat ze niet van opvoeren van fases hield.
Ego weer uitgedeukt... silja maar even alleen aan echtgenoot overgelaten en toen kwam Amber
Traumapaard, wat in staat was je te vermorzelen als je druk toepaste. Ze flipte dan volledig,. En zo kwam ik bij het clickeren, waar ik helemaal in dook
(als ik iets doe, wil ik het goed doen )

En tegenwoordig....
Amber is niet meer... maar ik werk met mijn nieuwe paardje en met sil. En soms lijkt het alsof het vooruit schiet, dan denk ik dat ik het in de vingers krijg, en soms.... soms gaat niets. Dan voel ik mij een miezer en kijk jaloers naar de buren die niet moeilijk doen, een zadel op hun knol gooien en wegrijden. Zoals ik dat ooit ook deed.
En dan twijfel ik aan mijzelf...
zoek ik het allemaal niet te ver? Maak ik mij het leven niet veel te moeilijk?
Ben ik te voorzichtig? Ben ik gewoon stom bezig?

Jaaaaaa....de twijfels ken ik. Ik probeer vooral aan mijzelf te werken, maar sjeeeeeee... wat een opgave... ben van nature onzeker en stresskip en dat verander je niet van de ene dag op de ander... zeker niet als je je dan ook nog vaak opstandig afvraagt of het wel zin heeft, als niets lijkt te gaan.

Maar goed.... ik leer er wel van
Maar twijfelen? absoluut. Ik voel me echt vaak een nitwit met paarden.

Wat ben ik blij dat ik mijn bericht (na lang twijfelen ) toch gepost heb! En dat ik niet de enige ben die het af en toe niet meer ziet zitten. Maar vaak is het natuurlijk zo dat het maar LIJKT dat het anderen allemaal heel makkelijk af gaat (stalgenoten, mensen die je met het grootste gemak buiten ziet rijden), terwijl je niet weet waar zij allemaal aan gewerkt hebben.

@Coralie, voelen is inderdaad het allerbelangrijkst, en je komt dan in zo'n 'flow' dat alles vanzelf gaat en je ineens precies weet wat je moet doen. Als dat lukt, nou dan heb ik echt een heel goede dag Maar wel erg moeilijk, het lukt mij bij lange na niet elke dag.

@Sandra, wat ontzettend knap dat je toch elke keer weer de moed hebt kunnen opbrengen om weer met een paard te gaan werken! Zoals ik het lees waren/zijn het ook zeker niet de makkelijkste paarden. Dan is het helemaal lastig om je vertrouwen te behouden. Maar toch leer je elke keer weer zoveel.

Ik ga zometeen weer op pad naar Fyodor, eens kijken of ik hem vandaag met de targetstick helemaal de wei uit krijg en zo niet, dan is er morgen weer een dag.

groetjes, Femke

Nee, (nog?) geen muggen hier. Zelfs minder dan vorige jaren tot nu toe gehad. Wat we wel hebben is veel meer vliegen dit jaar dan voorafgaande jaren. En heb meer mensen gehoord over de vele vliegen, van Drenthe tot in België.

Martina schreef op vrijdag 20 augustus 2010, 9:13:


Ja, herken ik. Héél veel vliegen, massaal veel meer vliegen dan vorige jaren. Muggen (ik word vaak lek gestoken), dit jaar nauwelijks.

nou klinkt mss gek, maar heb het idee dat er elk jaar een ander soort insekt heel erg overheerst: dan zijn het die vliegende mieren, gewone mieren, of wespen, heb ook een jaar gehad met heel veel tor achtige beestjes.... en nu vliegen...

maar elk jaar overheerst er wel 1 soort insekt, is dat normaal? logisch? of lijkt het alleen maar zo?