Ondertussen zijn we een tijdje verder en ik wilde even laten weten hoe hier de zaken staan.
De grootste les die ik de afgelopen weken geleerd heb, is KIJK naar je paard. Raar is dat.
Kyliam heeft een tijdje rust gehad. Dat wil zeggen dat hij het grooste gedeelte van de tijd lekker op de wei heeft gestaan. Soms even er vanaf voor wat poetsen.
Sinds vorige week ben ik dan weer begonnen met regelmatig een stuk met hem te gaan wandelen in het bos. En ik moet zeggen dat dit met grote stappen vooruit ging.
In het begin was het altijd moeilijk om van het terrein af te komen. Het is een vrij lang pad en hij bleef soms elke paar meter staan. En vandaag is hij netjes mee gelopen zonder ook maar 1 keer te blijven stilstaan! Ik was zo trots op hem!!
Tijdens het wandelen mag hij geen hapje gras (meer) en moet zijn aandacht bij mij blijven. Ook dit lukt 100 keer beter dan een paar weken geleden. Geen getrek meer aan het koord.
Ik vraag hem regelmatig om te stoppen en soms enkele passen achterwaards. Dit kan nog beter maar er is geen getrek of geshor meer ofzo. Soms gaat hij met zijn hoofd naar de grond en smekken en dan zie ik aan zijn blik gewoon dat hij veel meer rust heeft nu dat ik de leiding heb.
De terugweg was in het begin ook trekken richting thuis. En met de nodige oefening gaat dit nu ook heel rustig.
Rijden is dan nog zo'n verhaal.
Ikzelf ben geen slechte ruiter maar had gewoon schrik gekregen met de laatste keren dat ik eraf gevallen was. Heel veel onzekerheid.
En Kyliam is hypergevoelig en maakte daar gigantisch misbruik van.
Dus gisteren iemand anders met veel meer ervaring en vertrouwen gevraagd om Kyliam te rijden.
Hij haalde alle mogelijke trukjes uit om niet aan het werk gezet te worden. Maar de ruiter was hem steeds net een stapje voor en na een tijdje gaf hij zich over en deed hij zijn best. Op het einde heb ik hem uitgestapt en eigenlijk voelde ik geen angst.
Vannacht besloten dat wat die ruiter deed, ik eigenlijk net zo goed zelf kan doen. Klinkt stom misschien maar er ging echt een knop om in mijn hoofd. Ik kan best een bok uitzitten, waarom paniekeer ik dan zo als Kyliam dat eens doet? In mijn hoofd helemaal alles op een rijtje gezet.
En vanmiddag heb ik hem opgezadeld en ben "gewoon" gaan rijden. En het ging goed!
Ik ben zo trots op hem!
Dus op dit moment gaat het eindelijk de goede kant uit. Ik voel dat de band tussen hem en mij erg verbeterd is. Dat ik weer kan genieten van hem. En dat is heerlijk!
Ik wil eerst weer een beetje vertrouwen opbouwen en dan de stap zetten naar
bitloos. En uiteindelijk weer samen op buitenrit. Maar voorlopig zijn we zeker zover nog niet.
Bedankt iedereen voor jullie hulp. Veel hier lezen en de reacties hebben me erg geholpen. Het gaat met kleine stapjes maar het gaat zeker de goede kant uit.
groetjes
Danielle
Warboel
