FemkeV schreef op vrijdag 8 oktober 2010, 18:39:


Kiyasa is precies hetzelfde. Ze vind aansingelen met wat dan ook niet leuk en laat dat dan ook merken. maar met clikkeren gaat dat tegenwoordig best goed. Behalve als ze hengstig is. Als ik mijn been te veel aanleg word ze ook boos. Ik heb haar ook laten nakijken maar ze is helemaal in orde. Ik singel altijd heel rustig aan yes en beloon en stap een rondje als ik zie dat ze het nodig heeft. Ze weet heel goed dat als ze steigert ik niet yes dus blijft ze netjes staan. Pas als ik helemaal heb gesingeld stijgert ze nog wel eens om te laten weten dat ze het er echt niet mee eens is. Kiyasa is gewoon ook heel erg slim om dat tot het einde toe te bewaren . Ik singel trouwens nooit strak aan.

Zieltje schreef :


Zoiets onvoorspelbaars is niet te trainen.
Maar wat je wel kunt trainen is dat je paard, als-ie schrikt, dusdanig veel vertrouwen in je heeft dat-ie zich stante pede door jou gerust laat stellen.

Wij hebben het vorige week wat grover aangepakt en een boom omgehaald
Op het moment van vallen stoof de hele groep weg maar ze kwamen vrij snel daarna al aan de boom knagen: http://www.spirithorses.be/dagelijksedingen.html

Groet, Pien

Yep, ik doe het omdat ik wil zien hoe het met het vertrouwen van Liz in mij is gesteld, of in andere bewoordingen hoe het met mijn leiderschap is gesteld
Inmiddels loopt Liz zonder halster/touw achter me aan het hele schrikparcours door, zelfs mooi los helemaal zelfstandig achter me aan over enge plastic grondzeil. Van alle dingen blijft die toch wel spannend.

Ik koppel steeds een stukje schriktraining aan mijn grondwerk- en longeersessies. Liz is lekker slim en als ik iedere keer hetzelfde doe weet ze precies wanneer we klaar zijn.Dan doet ze direct wat ik van haar verwacht, allemaal snel achter elkaar. Ik hoef er niet eens om te vragen. Lachen....
Ik ben nog niet heel ver, dus heb nog niet zoveel keuze uit oefeningen. Vooral het longeren (rondje ene kant, rondje andere kant, eerst in stap, dan in draf.... verder zijn we nog niet , ze weet het precies: mooi rustig tempo, dan even hoofdje nageeflijk, mooi banaanvormpje en dan zegt vrouwtje, braaf, beloning, klaar).
Dus ene keer vooraf schrikdingen, andere keer achteraf schrikdingen. Morgen maar eens schrikdingen tijdens longeren



Wij hadden enkele weken geleden een luchtballon (zo'n grote met mandje met mensen...) die landde op de wei naast die van ons. Da's nog eens schrikken !

Wil schreef op donderdag 7 oktober 2010, 22:23:


Dank voor je antwoord.
Genetisch bepaald is het ongetwijfeld.
Bij mijn paard ook.
Wat ik ook deed (ik heb veel geprobeerd, ook 'goed' bekappen ), het ondergeschoven zijn van de hielen verdween nooit helemaal. En daar heb ik me maar bij neergelegd.

Maar diezelfde genetische aanleg kan zich ook uiten in houding/spiergebruik. Dat de ondergeschoven hielen daar aan gekoppeld zijn.
Bij Catcher dus niet aan het achterhandgebruik.
Misschien iets in de gewrichten van de benen?
Ik vraag me dat gewoon af. Kan me niet voorstellen dat zoiets aparts als ondergeschoven hielen een op zichzelf staand verschijnsel is dat losstaat van de rest van het paard.

Net zoals bij die hoge binnenhielen waar dit topic eigenlijk over gaat (sorry Christel, voor de topic-vervuiling).

Hallo allemaal,
Ik lees hier al lange tijd mee, en leer hier veel van. Heb lang getwijfeld of ik mijn vraag hier zou posten, maar mijn nieuwsgierigheid of iemand hier ervaring mee heeft, overwint het toch.
Ik zal de situatie even in het kort proberen uit te leggen. Het gaat om onze 10 jarige lusitano ruin. Hij is op late leeftijd, (8 bijna 9 jaar) gecastreerd.
Dit voorjaar zijn wij begonnen met hem in te rijden. Na veel geduld, (het is een beetje een watje ) en het duurt even voordat hij zijn angst overwint, maar nu accepteert hij een ruiter op zijn rug en kunnen wij rustig aan, met iemand ernaast, met hem stappen. Nu komt het probleem, wat doet hij nl. als er iemand op hem zit, dan zet hij zijn voorbenen kruislings voor elkaar neer. Dit doet hij in mindere mate als het zadel erop ligt, en niet als hij gewoon zo stapt.
Nu is onze vraag wat is hier de oorzaak van? Zelf denken wij aan een evenwichts probleem. Hij wil ook niet in draf als er iemand op zit, terwijl hij dit los en aan de longe super braaf doet, dan kun je de draf ook gewoon verruimen en verzamelen op commando.
Gaat dit probleem over door gewoon veel te trainen? Zijn hier bepaalde oefeningen voor? Over balkjes lopen of ander oefeningen?
Wij zijn zeer benieuwd of iemand hier ervaring mee heeft en/of suggesties heeft wat wij kunnen doen, of misschien juist niet moeten doen.
Alvast bedankt voor jullie reacties!
groetjes,
Annelies

PS hij staat 24/7 buiten met 2 andere paarden

Spirithorses schreef op vrijdag 8 oktober 2010, 19:59:

Nou of het niet te trainen is ... weet ik niet ... ik neem regelmatig Jeen en mijn twee labradors mee naar buiten. Ritje door de kwekerij en langs de paddenpoelen. Heel veel riet, gigantische houtsingels en ja ... twee labradors ... die rennen overal doorheen, zijn gek op water, komen door het riet achter mij of voor mij of naast mij weer te voorschijn. In eerste instantie sprongen zowel Jeen als Goke nog wel eens een pas opzij, maar inmiddels niet meer. Heb ik geleerd van Eddy, die nam mij een keer met Jeen en zijn honden mee naar buiten. Héél handige manier om ritselen, maar ook plotseling opduikende dieren te trainen. Afgelopen periode twee wilde zwijnen tegen gekomen en Jeen geeft er niets om. Neem je of een hond mee tijdens een buitenrit. Daar leren ze van en ze springen niet meer van iedere loslopende hond of geritsel tussen de struiken 5 meter in de lucht.

Ans Jondral schreef op vrijdag 8 oktober 2010, 17:26:


Dank voor je steun Ans.
Ik heb inderdaad weinig zin om de reacties serieus te nemen.
Wilde alleen de hoefzweer laten zien, dat mensen weten hoe die er uit ziet.

Zeker weten hebben de hoeven van mijn paard ondergeschoven hielen. Maar dat is ooit veel erger geweest, en daarbij vergeleken noem ik dat 'nauwelijks'.
Dat verder mensen zo stellig kunnen reageren na het zien van 1 foto, en dan nog van slechte kwaliteit, verhoogt bij mij niet het vertrouwen in hun deskundigheid.
En als ik beweer dat ik me grondig in de kwestie heb verdiept en van alles heb uitgeprobeerd, wordt er geroepen dat ik 'gewoon' maar eens moet beginnen met 'goed' bekappen.
Tja, dat vind ik respectloos. En een beetje onnozel ook.
Maar ach, t zal wel goed bedoeld zijn...

Bedankt voor de antwoorden!

@Piet, inderdaad, zoiets had ik in de tussentijd ook bedacht. Hoe ik het nu doe is: singel op gaatje 1, en hij blijft netjes staan: yes en meteen belonen. Zo met elk gaatje strakker. Alleen met nasingelen heb ik het nog niet zo gedaan, dat ga ik nu ook proberen.

@Dani: het helemaal van 0 af aan oppakken lijkt me ook een goed idee. Inclusief over hem heen hangen, zonder zadel of intentie om te gaan rijden. Maar inderdaad, ik vraag me ook af wat ik moet doen in geval van verzet, met name bij opstijgen. Ik zou denken: weer van voor af aan beginnen, en net zo lang doorgaan tot hij bij elke stap rustig blijft staan.

@Arina: ik had al wat posts van jou over Kyasa gelezen, veel herkenning! Bij Fyodor moet je ook erg zorgvuldig zijn, anders denkt hij: bekijk het maar. Strak aansingelen doe ik ook niet. Het is waarschijnlijk ook een kwestie van je paard steeds net voor zijn, denk ik, ook als ik jouw ervaringen lees.

Anja S schreef :>>

Hmm, ik vind mijn hond die de paarden door en door kennen toch iets anders dan opvliegende klapwiekende en schreeuwende fazanten.
Rest ben ik met je eens.

Groetjes, Pien

Hoi Josephina,

Dank je voor je verhaal. Ja hoor, daar heb ik best wel wat aan. Ik merk dat jij zo'n beetje gelijklopende ervaringen hebt. Ook mijn veulen is braaf op bekend terrein, maar vindt alles daarbuiten heel spannend. Als wij gaan wandelen, dan neemt een stalgenootje mijn merrie mee aan de hand en ik mijn kleine stuiterbal. We zijn nog niet op straat geweest zo. Het is hier best druk (ons landweggetje lijkt soms meer op een verdoken snelweg ). Het gevoel van 'Oei, wat als ...' is bijgevolg erg herkenbaar. Ik probeer ook van ze af en toe al heel kort eens te scheiden, maar ze kunnen elkaar nog wel aanraken en zien. Dat loopt in het begin altijd heel moeilijk. Mijn veulen staat dan heel druk te jammeren alsof mams echt helemaal verdwenen is, terwijl ze eigenlijk recht voor z'n neus staat. Mams trekt er zich niet echt wat van aan. Zolang ze hem kan zien vindt ze al die drukte niet nodig. Ik doe dit ook nog maar heel kort, begonnen met een minuutje en nu stilaan beetje aan het opbouwen. Ik heb echter momenteel niet echt een persoon die het aandurft om met m'n kleine bubbeltje mee op stap te gaan zodat ik even met mijn merrie kan rijden. Dat neem ik ze heus niet kwalijk hoor. Een veulentje blijft toch wel een beetje onvoorspelbaar en ik begrijp dat anderen zich daar soms niet veilig bij voelen, zeker in spannende situaties. Misschien moet ik gewoon maar even doorgaan zoals we nu bezig zijn en waarschijnlijk zal hij er telkens een beetje meer aan wennen, zoals je zegt. Jij hebt waarschijnlijk meer ervaring met veulens dan ik. Zijn er nog meer leuke dingen die ik misschien maar eens moet aandurven met mijn kereltje?

Groetjes,
Debbie

Piet schreef op vrijdag 8 oktober 2010, 17:52:


Vette glimlach aan deze kant Piet... hihi... ze zou hier zeker ook gaan shoppen!

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Interessant:

http://thesoulofahorse.com/blog/horses-never-forget-human-friends/#more-1199



Liefde gaat dus ook wel een klein beetje door de maag bij onze paardjes

Natuurlijk bekappen? Da's yoga met paardenvoeten