Hoi Josephina,
Dank je voor je verhaal. Ja hoor, daar heb ik best wel wat aan. Ik merk dat jij zo'n beetje gelijklopende ervaringen hebt. Ook mijn veulen is braaf op bekend terrein, maar vindt alles daarbuiten heel spannend. Als wij gaan wandelen, dan neemt een stalgenootje mijn merrie mee aan de hand en ik mijn kleine stuiterbal. We zijn nog niet op straat geweest zo. Het is hier best druk (ons landweggetje lijkt soms meer op een verdoken snelweg
). Het gevoel van 'Oei, wat als ...' is bijgevolg erg herkenbaar. Ik probeer ook van ze af en toe al heel kort eens te scheiden, maar ze kunnen elkaar nog wel aanraken en zien. Dat loopt in het begin altijd heel moeilijk. Mijn veulen staat dan heel druk te jammeren alsof mams echt helemaal verdwenen is, terwijl ze eigenlijk recht voor z'n neus staat. Mams trekt er zich niet echt wat van aan. Zolang ze hem kan zien vindt ze al die drukte niet nodig. Ik doe dit ook nog maar heel kort, begonnen met een minuutje en nu stilaan beetje aan het opbouwen. Ik heb echter momenteel niet echt een persoon die het aandurft om met m'n kleine bubbeltje mee op stap te gaan zodat ik even met mijn merrie kan rijden. Dat neem ik ze heus niet kwalijk hoor. Een veulentje blijft toch wel een beetje onvoorspelbaar en ik begrijp dat anderen zich daar soms niet veilig bij voelen, zeker in spannende situaties. Misschien moet ik gewoon maar even doorgaan zoals we nu bezig zijn en waarschijnlijk zal hij er telkens een beetje meer aan wennen, zoals je zegt. Jij hebt waarschijnlijk meer ervaring met veulens dan ik. Zijn er nog meer leuke dingen die ik misschien maar eens moet aandurven met mijn kereltje?
Groetjes,
Debbie
Warboel
