Lena schreef op donderdag 14 oktober 2010, 14:52:
>
> In het artikel staat dat de prijs tussen de 10 en 14 milj. zou zijn. Awel,
> dan verkoop ik mijn paarden ook. Maar dan wel voor 5 miljoen minder maar
> met contract waarin staat hoe ze moeten gehouden worden.
> Als ze zoveel geldt willen geven, dan moet er toch wat te regelen zijn,
> niet? Of ben ik nu te naïef?
>
> Lena
> (grandioos
bitloos 
)
Ik weet niet of het met naïviteit te maken heeft. Voor mij heeft het met ervaring en beschouwing te maken.
Ooit, in een vorig leven, had ik een duitse herder als vriendje. Die was als vondeling met een liesbreuk in het toenmalige dierenasiel Polderweg in Amsterdam, waar ik toen nog woonde, terecht gekomen en ik zag er wel wat in, nam hem maar mee omdat de
DA hem wilde doodspuiten. Ik was zelf nog jong en besefte niet wat er weg viel als hij ooit dood ging. Ik mis hem nog steeds en zijn gelijke bestaat niet.
Veel minder lang terug overleed mijn hengst Draupnir. Virus. Niets aan te doen. Onvermijdelijk onontkoombaar de laatste week. Ik wist wel degelijk wat ik ging missen en ging als een orkaan op zoek naar een zo goed mogelijke vervanger om die pijn wat minder te doen zijn. Letterljk half europa afgezocht naar een acceptabele ijscohengst. Natuurlijk, in de loop van mijn leven heb ik bijgeleerd en mijn nieuwe hengst met veel grotere efficiëntie alles geleerd wat ik vind dat hij weten moet. Maar een gelijke bestaat niet, Droppie is weg!
Ik woon nu al een jaar of 15 samen met Els. Als zij weg valt ontstaat er voor mij een enorm gat dat met geen geld te betalen is. Dat is met zekerheid te voorspellen want haar gelijke bestaat niet.
Dus NIET TE KOOP. Gewoon strikte logica. Voor geen denkbaar bedrag verkoop ik vrijwillig mijn geluk.
Nogal aan het begin van het PN forum vroegen mensen mij of ik er wel aan gedacht had wat er met mijn geliefde dieren moet gebeuren als ik zelf onverwacht de pijp uit ga. Want dat is de andere kant natuurlijk. Een pony als Elska kan nergens verwachten hetzelfde leven te krijgen als bij mij, tenminste nauwelijks in europa en nog minder in het bekrompen nederland.
Ik had daar aan gedacht maar helaas is mijn beste vrind en expert-paardenhouder (had alle "PN" allang ontdekt én in praktijk voor deze website bestond. Hoeveel ik van hem geleerd heb werd ook pas na zijn dood duidelijk) ondertussen ook overleden en heb ik geen idee meer wat er van mij dieren wordt na mijn overlijden. Ik hoop dat we met zijn allen in gezond- en gezapigheid oud worden. Geen nieuws goed nieuws.
Ik haal dit aspect er bij omdat voor mij zeker is dat persoonlijke binding ook voor onze dieren kan gelden. Daar hoef je echt niet alleen voor aan het spreekwoordelijke hondje te denken dat wegkwijnt op het graf van de baas. Dood is dood en we gaan over tot de orde van de dag las ik laatst hier (geloof dat het over een overleden paard van Pien ging). Het zegt mij alleen dat haar paarden dan blijkbaar een niet erg grote onderlinge binding hebben. Ik heb dat met grote verscheidenheid aan diersoorten (dierentuin Artis) heel anders meegemaakt. Als ik even 5 minuten weg ben schreeuwt mijn geit de hele buurt bij elkaar en dat ligt met zekerheid niet aan "vreten".
Kortom, het hangt er maar net vanaf of je dieren, als relaties, voor jou onder "significant others" vallen. En vervolgens de ervaring hoe zeer het doet als die weg vallen.
Bij een sportattribuut of handelsartikel maakt dat uiteraard niet uit.
Warboel
