cornelie schreef op donderdag, 3 februari 2005, 9:08:


Tot hij onverwachts schrikt en zo snel zijn hoef neerzet dat je er met je been tussenkomt en onder je paard belandt...

jo schreef op donderdag, 3 februari 2005, 8:47:


Gedeelte uit de tekst van bladzijde 239 uit 'De man die naar paarden luistert' Terwijl hij een join up voorbereidt met een vosmerrie , schrijft hij woordelijk:------------" Ik herinnerer mezelf eraan en probeer het nooit te vergeten, dat hoewel dit voor mij een alledaagse gebeurtenis was, het voor haar waarschijnlijk een van de meest zenuwslopende momenten in haar leven was".-----------

Ik probeer zelf nooit te vergeten dat deze manier, zeker in zijn begintijd , het eerste losrukken van grof geweld was.
Dat er later wetenschappelijk onderzochte methoden zijn gekomen om op een andere manier met dieren, dus ook met paarden om te gaan kon hij toen niet weten.
Ik zie dus geen reden om mijn bijdrage hierboven te veranderen of aan te passen.

Piet

Piet schreef op donderdag, 3 februari 2005, 11:14:


overdrijf je eigenlijk ook niet met "van wild naar berijdbaar in een halfuur"
wij leren zelf zoveel dingen in een fraktie van een sekonde,
"besef" heet dat, en meer is het ook niet.
Peter