Ans Jondral schreef op woensdag 3 november 2010, 10:44:


Zie, dat is het verschil dus!!
IK heb er nog steeds plezier mee, elke keer ik me met hen bezig hou (en dan heb ik het niet over rijden of trainen) geniet ik van hun tevredenheid

Nils en Olly
Wie de lat steeds lager legt, leert nooit springen

Ik lees in veel reacties op diverse onderwerpen dingen die met enige stelligheid worden beweerd en waar ik moeite mee heb die te begrijpen.
Voor bepaald gedrag of problemen, ja noem het van mij part “gedragsproblemen”, wordt nog al eens de oplossing gevonden in knuffelen, tegen het paard praten of zelfs het spirituele. Wat mij opvalt is dat het voornamelijk de vrouwelijke forumleden zijn die hier op terugvallen, de mannelijke forumleden blijven vaak buiten deze “gevoelsmatige” reacties … waardoor ik geneigd ben te denken dat het een typisch vrouwending is.
Kijk ik naar mijn paarden, dan zie ik een tegenovergesteld gedrag. Ze scharrelen rustig rond in de wei, zij aan zij of soms volledig uit elkaar, krabbelen elkaar eens wanneer ze jeuk hebben, gaan bij elkaar staan als ze een dutje willen doen. Ik zie zelfs de merrie haar veulen niet knuffelen, maar wel de bescherming bieden als het veulen laat blijken dat nodig te hebben. Ze bieden elkaar stabiliteit, rust en veiligheid. Dit alles in absolute stilte.
Dan komt de mens de wei in stampen. Alle paarden moeten betast en bejubeld worden, eventjes lekker aan de borst- of bilpartij gegrepen worden … hup, kus op de neus, even ruiken in de hals. Kortom, wij zitten met onze grijpgrage handjes als vanzelfsprekend aan het dier. Deze is het inmiddels zo gewend dat het deze handelingen toelaat. Geconditioneerd gedrag? We zoeken oplossingen in allerlei ver gaande psychologische ideeën, dichten het dier allerlei trauma’s of gemoedstoestanden toe en projecteren onze gevoelens op het dier als ware hij/zij zelf een mens. Doet dit recht aan het paard? Ik denk van niet. Ik denk dat wij het paard recht doen als wij ons consistent en consequent gedragen, rust uitstralen en dienovereenkomstig handelen. Dan, denk ik, ziet het paard ons als betrouwbaar en zal het ons ook op die manier behandelen. Hoe meer ik leer, hoe meer ik zie, hoe meer ik tot de conclusie kom dat wij als mens ons vaak onnozel gedragen. Als het paard één menselijke eigenschap zou hebben, dan zou hij toch met enige regelmaat plat van het lachen liggen om dat rare wezen dat zich mens noemt … of niet?

Wil schreef op woensdag 3 november 2010, 17:38:


Ach ik zit een beetje te balen.
Ik wilde inderdaad 'afbouwen'. Er zijn andere dingen waar ik mij meer mee wilde bezig houden.
Dat ik Puzzle te koop aanbood, had daar ook mee te maken.
Maar Murphy kwam weer eens roet in het eten gooien.
Dus die huppelt hier nog steeds vrolijk rond en gaat de komende tijd nergens heen.
En Charly heeft natuurlijk Jamaica gekregen en nu heeft zuslief in haar hoofd gehaald dat die gewoon thuis blijft lopen ipv dat hij naar een opfok-adres zou gaan. (Nochtans hebben we hier dé ideale opfokplek 2 straten verderop.)
Dus dat is sowieso al 2 meer deze winter, dan ik oorspronkelijk in gedachten had.
En omdat hij een hengstje is en thuis blijft, heeft zuslief er zelfs nog een paard bij genomen. Nonkel Angel, om kleine Jammie op te voeden wanneer hij weg gaat bij Charly. Leuk beest, maar das weer een vreetzak en een zuipschuit erbij.

Dus in plaats van een rustige winter met alleen de 2 pony-merries, zitten we hier met een hele gang van 5. En die zullen verdeeld moeten staan over 2 verschillende locaties.
Ik kan er absoluut NIET mee lachen! (Zusje blijkbaar wel )

En acuut mee stoppen is makkelijker gezegd dan gedaan hé.
Anders zou ik dat misschien nog wel doen.
Maar voor Mandy een ander adres vinden is zowat onmogelijk.
En Puzzle kan ik momenteel dus ook niet zomaar verkopen.
Dus tja, ik zit er een beetje aan vast.
Dus dan blijven we maar lekker doorploeteren zeker?
En ik probeer zoveel mogelijk uit te besteden.
Hoefjes zelf doen, heb ik opgegeven.
Weides uitmesten doen wij al jaren niet meer. (Dat is het voordeel van 3,5 hectare )
Puzzle heeft een bijrijdster die hem enkele keren per week komt entertainen. Dus daar heb ik ook geen omzien naar.
En verder probeer ik de zo weides in te richten zodat ik het water en hooi slepen zoveel mogelijk kan beperken.
Maar dat helemaal vermijden, lukt natuurlijk niet.

Om maar te zeggen dat ik het volledig snap als iemand hier komt vertellen dat hij/zij het een beetje gehad heeft met alles in eigen beheer te doen.

In dat kader weet ik er nog 1: we komen te pas en te onpas de kudde in, menen dan a la minute alles naar onze hand te moeten zetten, een paard weg te halen uit de kudde, na een poos terug te zetten in die kudde en vervolgens zelf weer af te taaien tót we terugkomen, menen alles naar onze hand te moeten zetten, wat voer neergooien en weer te verdwijnen, tot we terugkomen en.......

Volgens mij past er iets heel banaals van ons gedrag niet in het kuddegedrag: verschijnen EN verdwijnen, zonder enige regel daarin......

Ik lig er 's nachts weleens van wakker, heb dan de neiging mijn boeltje op te pakken bij ze te gaan liggen... maar ik denk dat ze dan pas echt hysterisch van het lachen zouden gaan liggen rollen naast mijn matrasje (oja en er natuurlijk even lekker op plassen op zo'n heerlijk zacht ding!)

Groet Bianca
Raar mens af en toe tussen de paarden....

Christel Provaas schreef op woensdag 3 november 2010, 20:05:


Moet je een ruiter bewijs hebben om op de openbare weg te mogen rijden?
Neen, je moet je paard onder controle hebben, een menner dus ook.
En aangezien we met zelfdenkende wezens van doen hebben, is het overig verkeer mede verantwoordelijk voor de veiligheid.

Artikel 10: Snelheid

10.3. Elke bestuurder moet vertragen wanneer hij trek-, last- en rijdieren of vee op de openbare weg nadert. Hij moet stoppen indien deze dieren tekenen van angst vertonen.

Nils en Olly
Wie de lat steeds lager legt, leert nooit springen

Nils Vellinga schreef op woensdag 3 november 2010, 20:36:


Nils, je hebt volledig gelijk!

De balans tussen lusten en lasten is wat mij betreft een beetje de verkeerde kant uitgeslagen.
Ik vind het wél belangrijk om iets met mijn paarden te doen. En dat hoeft niet met allemaal.
Zolang er maar 1-tje is waar ik echt plezier uit kan halen vind ik het al goed.
Daar put ik dan genoeg energie uit om dat hele paardengedoe de moeite waard te vinden.
Maar met Pête die ziek werd etc... heb ik dat al jaren niet meer.
Misschien dat dat nog terug komt, maar tot dan baal ik er van.
Op een weide vind ik het trouwens sowieso al moeilijker om die balans in evenwicht te houden. De tijd die je effectief aan je paarden kan besteden is veel beperkter dan wanneer je bepaalde dingen kan uitbesteden.

Coulash schreef op woensdag 3 november 2010, 21:34:


Wij zijn ook geen onderdeel van de kudde hé?


Geinig geschreven!

Peet schreef op woensdag 3 november 2010, 19:43:


Ik houd mijn ogen half dicht en kijk de andere kant op als ik toevallig in een manege beland (soms de enige horeca-stop halverwege een lange wandeling)..

Peet schreef op woensdag 3 november 2010, 18:14:




Vreselijk, echt vreselijk................................. Dat mensen het zelf niet zien begrijp ik niet.

Het valt me steeds meer op dat niet-paarden-mensen het wél begrijpen. Dat zegt toch wel wat. Als ik met collega's of kennissen in gesprek raak over paarden en over hoe ik dat nu allemaal doe, dan zeggen ze op een gegeven moment ook altijd zoiets als: "goh, zielig eigenlijk hé al die paarden die binnen staan..."

Groet, Dani

Ik geloof niet, dat er in NL enige polis te vinden is waar "dieren" of bepaalde zijn uitgesloten in de WA. Belgie kent dit wel (KBC) daar moet je een aparte polis voor afsluiten.
De enige bepaling is dat je de dieren (dus ook paarden) "onder controle" moet hebben.

Met een men- (of Koetsier) bewijs van de knhs-srr ben je wel altijd verzekerd (€ 35 per 2 jaar)

Nils en Olly
Wie de lat steeds lager legt, leert nooit springen