Geloof me; in de Eifel een NB vinden is als zoeken naar een speld in een hooiberg. Dit is het platte land waar ze ongeveer 25 jaar achter lopen! Geldt dus ook voor clickeren. Als ik de namen Pete Ramey of Jaime Jackson noem is het
Haar voeten zijn nu min of meer gedaan, gelukkig hoefde er ook niet veel gedaan te worden omdat ik haar zelf bijhield dus nu hopen dat mijn hand binnen uiterlijk 2 maanden weer volledig bruikbaar is...

@Dani. Ja, welllicht helpt dit, al is mijn merrie niet zo 'speels'. Ze loopt verder gewoonlijk heel goed mee aan een los touw en past haar tempo aan mij aan. Alleen doet ze bij het verlaten van het terrein ineens of ze vanalles in de verte ziet (waarschijnlijk is dit ook zo) en dan gaat ze stil staan. Eenmaal in stilstand is het moeilijk haar weer in beweging te krijgen.

@Wil. Ik ben blij om te horen dat jij het ook zo doet Het is zeker niet ideaal en ik wil het ook anders maar als 'oplossing' is het wel handig.

Maria Delavega schreef op zondag 7 november 2010, 17:13:

Nee hoor, ik geef geen les, ik geef alleen commentaar
Ik heb twee paarden: een spaans paard (Cadiz) en een crusado (Buck), wildvang uit de Pyreneeën waarvan Peter Donck denkt dat er quarter in zit. Twee uitersten in alle opzichten, van hun leer ik het meest.
Ik beoefen de dressuur puur voor mezelf, om te kijken waar ik uitkom met mijn twee papierloze doorsnee e-ponies. Mijn kick is om mijn paarden te laten groeien, in alle opzichten. In verzamelkunst -ik blijf dat het belangrijkste van de hele rijderij vinden- maar minstens zo belangrijk in het groeien van zelfvertrouwen. Prachtig als je een paard zijn lijf zo kan helpen ontwikkelen en gebruiken dat hij een patser wordt.
Ik heb mijn ervaring opgedaan door de afgelopen 15 jaar heel veel clinics, demo's en trainingsdagen af te reizen en met mijn paarden aan deel te nemen, veel te lezen, raakvlakken te ontdekken, te praten, dvd's bekijken samen met instructiemensen en nabespreken. Zo ben ik terecht gekomen bij de klassieke dressuur, die de balans als uitgangspunt neemt en niet de sportdressuur die aanleuning als uitgangspunt neemt. Inspiratiebronnen zijn Oliveira, Beran, Luraschi, Wenen.
Sporen, bitten en zwepen boeien me niet, het gaat mij om de methode en niet het middel.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

mieke vd berg schreef :

Lekker toch voor hem en de merries?!
Volkomen normaal dus. Veel ruinen doen dit en veel merries lusten er maar wát graag pap van.
Als ze een ruin zien 'dekken' denken veel paardeneigenaars overigens dat ze met een klophengst van doen hebben maar ook ruinen kennen nog wel iets van sexuele behoeftes en merries al helemáál (de vraag is hoever ze gaan).

Het enige moment dat je er iets aan zou kunnen doen is als beiden van geen ophouden weten waardoor de merrie last van de rug krijgt door het vele springen. Je ziet ook wel eens dat de ruin pijn in de achterbenen krijgt van het vele opspringen, maar als dat niet het geval is; lekker hun gang laten gaan!

Groet, Pien