Komt bekend voor, heb ook zo eentje. Zet je goed, ontspannen, op het gemak en als hij aan het galloperen is en niet reageert op uitblazen, diep zitten teugels even opnemen, dan schort er iets aan je basis werk. Mijn paard heeft dat al van draven, dat ze dan meer problemen heeft om rustig te stappen. Terug naar het grondwerk. Vanuit de circel galoperen en veel overgangen maken, stemcomando, lichaamstaal.
Als het na wat consequent en rustig grondwerk nog niet lukt (het moet natuurlijk eerst lukken op de grond vooraleer je het op het paard probeert!), maak dan van zijn gedachte, jouw gedachte. Wil je rennen, fine, maar dan ren je door tot ik zeg dat het genoeg is. Galop en als hij geen teken geeft om te reageren op de eerste hulpen, doogalloperen, tot het moment dat HIJ wil stoppen, dan vraag je opnieuw nog enkele rondjes door. Wil hij opnieuw stoppen, nog een paar rondjes door. Dan vraag je opnieuw hetzelfde, om naar een tragere gang te gaan.
Zo iets kan niet. Ik vind dit gevaarlijk en eraan trekken om hem te doen stilstaan is nog gevaarlijker en heeft geen enkel zin, je paard kent blijkbaar nog gewoon de basis niet. Stel je voor dat je op wandel bent en dat hij niet wil stoppen voor een straat omdat hij wil blijven doorrennen...
When the student is ready, the teacher will appear

Zoals ik al zei geef ik NIET de voordelen van een stal, maar de NADELEN die een paddock kan hebben. Er wordt hier gewoon heel snel gezegd 'zet em in een paddock en het leven is prima'. En dat is gewoon grote onzin. Er zijn hier mensen, waaronder het grootste deel, die hier al jaaaaaaaaaaaren rondlopen en die allemaal hun zeer uitgebreide ideeen hebben over paarden in paddocks. Nieuwe mensen, zoals deze persoon die de vraag stelde (die weliswaar nu een andere kant op gaat maar kom), die denkt misschien echt 'buiten is prima. Die zou bij bovengenoemde stal op bezoek gaan en het als hemel op aarde ervaren want de paarden staan toch buiten?? En ik vind dat daar te gemakkelijk overheen wordt gestapt.
En kleine modderige paddock, helemaal waar het paard alleen in staat (ook als er paarden omheen staan), vind ik NIET beter dan een stal. Daarmee prijs ik een stal alles behalve aan, daar wil ik alleen mee aangeven dat er meer komt kijken bij 'buiten' dan gewoon de buitenlucht.

Hallo Steffi,

Soms verdwijnen deze dingen in het Forum wonderland, maar ik ben echt benieuwd hoe het met jullie gaat.

Chao Marianne

Maria Delavega schreef op zaterdag 13 november 2010, 9:31:


Mijn ervaring is dat grondwerk de basis is, maar dat die basis weer moet worden bevestigd vanaf het moment dat jij in het zadel gaat zitten. Ook heb ik ondervonden dat een paard heel braaf in de bak kan zijn, maar verandert in een racemonster zodra je buiten komt. Mijn Goke is daar een prachtig voorbeeld van. In de bak doet zij netjes wat haar gevraagd wordt ... een drafje, een galopje, noem het maar op. Een keurig opgeleid paard. Eenmaal buiten? Oren erop en de vraag "gaan we?" Niks geen gevaarlijk paard, maar wel een paard dat enthousiast is. Ik ga dat niet oplossen door haar te laten lopen wanneer ze wilt lopen, nee ze wacht op mij ... ook in de bak, wacht ze op mij.
Dat wachten leer je niet door getrek ... ik weet niet waar dat idee vandaan komt ... dat wachten leer je door lichaamshouding op het paard en subtiel contact maken ... constant druk op je teugels werkt averechts ... dit "contact" leer je in stap, vervolgens in "draf" en nog weer later in "galop" ... keer op keer bevestigen en keer op keer consequent zijn. Dat bevestigen is meer voor de ruiter dan voor het paard. De problemen zitten ook meer bij de ruiter dan bij het paard. Ruiter "grijpt" tevaak naar de teugels en dat is niet correct. Ik ben daar de afgelopen tijd volop mee aan het werk en heb gisteren tijdens mijn les bij Eddy echt het gevoel gekregen dat mijn muntje begon te vallen. Je hebt niets in je handen, maar wel licht contact en je kunt heel subtiel én heel zacht (bijna onzichtbaar) het signaal overbrengen "nee vent, dit tempo is goed, sneller doen we niet!" Je beloont dat met rust, oftewel ontspanning in het gewenste tempo. Bij calamiteiten bestaat er ook nog zoiets als een one rein stop ... ook dit wordt aangeleerd in alle gangen en niet alleen in panieksituaties, dan ben je veel te laat en dan wordt het pas echt linke soep!

Wij hebben betonklinkers in de inloopstal liggen. Ik vind het ideaal, makkelijk schoon te houden en de hoeven slijten erdoor. Een van mijn pony's is zo gek om een hele enkele keer toch uitgebreid op de klinkers te gaan liggen hahaha. Terwijl ze altijd de beschikking hebben over de hele rijbak waar ze normaal gesproken altijd in liggen.

Groetjes Jolanda

Had uitgebreid ontbeten en m'n krant gelezen, geen enkele ontbindende voorwaarde dus.
Sta 100% achter wat ik schreef.
We laten een paard gang minderen door pompend te remmen, dan heb je hem dus niet eerst voldoende leren luisteren. We roepen over zwepen, maar gebruiken er wel een touw voor in de plaats als we begot niet meer weten hoe we het anders kunnen oplossen enz.
Alleen maar omdat we geen andere manier dan de dominante manier, "je doet het want anders"!! kennen. En toch is er zo'n andere manier ..... al bijna honderd jaar

"Go to humans for opinions, but horses for answers"

Piet schreef op zaterdag 13 november 2010, 11:09:


En ik had dus nog niet ontbeten en ik heb geen krant maar sta 100% achter leadership met alle dieren, niet alleen paarden en eigenlijk ook niet alleen dieren. Met mensen gaat het ook op.

Ik wil dat jij doet wat ik zeg is m.i. controlfreakerij en wekt weerstand op - als een leader iets vraagt is het vrijwillig, als een dier in de ene situatie wel meewerkt en ineens in een andere niet, dan ben je nog geen 100% leader.
Heel moeilijk goeie en consequente leader zijn, toegegeven en moet aangeleerd worden en met foutjes maken.

Maar blijft dus wel de vraag nog steeds opkomen - Hoe doet de kuddeleider dit, door belonen of door de hoefjes laten zien..?? Wat verwacht een paard van de kuddeleider..??? Of verwacht de kuddeleider gewoon dat ze hem gehoorzamen en volgen..???
Clickert de kuddeleider op paard manier of slaat hij met zijn staart.......

Natasja Meersman schreef op vrijdag 12 november 2010, 10:01:


Hmm, volgens mij eet (en poept) een shet maar de helft van een IJslander, dus maar de helft meer werk als 1 paardje


De kosten van "op pension" staan lijken mij ander aanmerkelijk hoger, als dat je ze aan huis - in eigen beheer - hebt staan. Hooguit dat je de uitgaven meer spreid en het dan niet zo in de gaten hebt.


Een beetje voeding-deskundige, zal je vertellen dat granen eigenlijk ook niet het humane dieet thuis hoort. Toch niet half zo veel als dat we nu nuttigen.
Eet het zelfde (of verbeterd) dieet als je kindje en je zal je een stuk beter gaan voelen.

Nils en Olly
Creatief met IJzer,
maar niet aan mijn paard

Piet schreef op zaterdag 13 november 2010, 7:51:

Helemaal eens!

Groet, Dani

Ilma Meijer schreef op zaterdag 13 november 2010, 2:43:

Je beschrijft hier grotendeels ook Catcher hoor!

Cather idem dito. Coole kikker. Het maakt 'm niets uit.
Tijdens z'n basistraining, nu alweer jaren geleden, stond Conrad weleens een kwartier met de leadrope te zwaaien! Mijn tenen stonden dan gekruld in m'n schoenen en ik zal hier niet vertellen wat ik toen dacht!
Je zag gewoon z'n ogen zo halfdicht gaan... en hem denken: Doei!! Bekijk 't maar!
Hij vertikte het gewoon, deed het niet. Uiteindelijk... want je mág 'm er gewoon niet mee weg laten komen... deed ie dan wat je vroeg. Ging het vier rondjes goed... en ja hoor... stond ie weer. Gék werd ik ervan en ik had écht het geduld er niet voor.

Het zijn buien he?? Dit soort paarden heeft volgens mij wisselende stemmingen.
Zo lang je niets vraagt zijn het de liefste paarden, maar ow wee als er misschien gewerkt moet worden? Lui zijn ze echt niet... het is puur een blokkade om 'n bekend terrein te verlaten. Bij voorbaat geen zin of zo... Zijn ze eenmaal op weg dan marcheren ze als geen ander en lopen zichzelf nog hardstikke dood ook voor je...
Althans: Catcher.

Misschien heeft ie vroeger wat vaker 'gewonnen'.... en ook dat vergeten ze niet.

Weet ik niet hoor... ik denk dat je 'm aardig beschrijft. Voor mij heel herkenbaar in ieder geval. Ik heb met Catcher ook 'n fout gemaakt, of ben er ingestonken, net hoe je het noemen wilt. Had 'm bekapt.. maar misschien net ietsje té kort.
Paar dagen later, zadel erop, ik erop... en gaan met die banaan. Nog geen 200 meter van huis, Catcher staat ineens stil. En ik dacht ( ) oeps... heb 'm misschien ietsje te kort bekapt... gevoelig op steentjes?

Dus ik stap af!!! Ja, hoe stom kun je wezen he?? Voeten bekeken... zag helemaal niets. Dus stukje lopen... moet zeggen dat precies dát stukje wel het stenigste is.
En ik er later weer op. Dacht je dat ie 1 pas verzette? No way.
Schoolvoorbeeld van model standbeeld.
Benen erbij, teugels vrij.... niks. Geen enkele reactie. Volgens mij stond ie te slapen.
Toen ben ik de teugels gaan openen, dus heel overdreven naar links sturen... zodat ie z'n hoofd moest buigen.... en zwaar overdreven naar rechts. Geen beendruk, helemaal niets. Alleen de keuze om te gaan bewegen. En dat deed hij. Stapje naar links... stapje naar rechts... hehe... en uiteindelijk weer voorwaarts.
Pffffff........ Is hij eenmaal op weg... geen probleem. Dus stuk doorgereden, en uiteindelijk weer naar huis gegaan. Was een superkort buitenritje, maar ik kon hem er niet mee weg laten komen.

Idem dito heb ik nog steeds met b.v. bekappen. Het hem leren was een zware klus.... en nu, na al die jaren, flikt hij het heel soms nog steeds dat ie net doet alsof hij het niet snapt. Oh, uiteindelijk krijg ik die voet wel hoor... maar dat moet ik wel flink in z'n koot kriebelen... zodat ie weet dat ik hem écht niet met rust laat voordat ik die voet gekregen heb. En uiteindelijk geef hij dan maar toe. Als ie zo'n bui heeft... doe ik 2 voeten, dan issie braaf en mag hij weer terug naar z'n rust/beloning.
Eerder niet.
Een gevecht met hem aangaan??? Haha... niet doen. Hij wint.

Ik weet het niet wat het is met zulke karakters. Het is en blijft een uitdaging om er goed mee om te gaan.

Er is 1 ding bij Catcher wat goed werkt, en dat is heel overdreven positief belonen.
Daar maak je 'm helemaal blij mee.

En ik ben niet negatief over Catcher, want het is een uitstekend terreinpaard en beslist niet lui. Ook is hij vreselijk lief, aanhankelijk en echt superbetrouwbaar.
Alleen lijkt het wel alsof ze soms hun dag niet hebben, of ergens de fun niet van inzien. Daarom: wisselvallige karakters?

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Toch nog een vraag Egon - Hoe heb jij je paarden verzameld, ik lees hier zo vaak dat paarden niet met elkaar om kunnen gaan en vechten en rangorde moeten bepalen etc. , bokken, dwarsliggen en de draak steken met hun 'mens' leader en ik begrijp dat een harmoneuze groep de beste groep is. Dus kies jij je paarden uit op het karakter dat bij jou past en daarom heb je die eenheid, ook met de veulens die dat natuurlijk in de genen hebben of is het toeval? Kiezen de paarden jou? Of hebben de paarden dat door die rangorde toestand ook eerst zelf uitgevochten. Ben jij inderdaad ten alle tijde de kuddeleider en 'if so', wordt jij dan niet af en toe ge- 'challenged' en wat doe je dan?

Of heb je nu de ideale groep omdat het door de jaren heen met het verfijnen van de groep door aannemen en wegdoen van paarden zo tot stand gekomen is?

Zomaar een Knollie erbij omdat het zo zielig is voor een paard alleen, lijkt me ook een linke soep, stel je voor dat het knollie erbij een totaal etterbakje is en het rustige leventje van je eigen paard dat je daar een plezier mee wilt doen totaal mee naar de hupsakee geholpen wordt. En daardoor je eigen paardenplezier daar ook wel flink door aangetast wordt.

Of is het dat de recalcitrantelingen het gedrag van de eigenaar spiegelen, de eigenaar wordt nog meer onzeker/boos/gefrustreerd etc en het paard neemt de cue om nog lastiger te worden? Dus een etterbakje zou zich dan ook heel snel kunnen aanpassen en net zo lief als mijn Maya reageren of is dat dreamland?

Hoe werkt het?

Chao Marianne

Marianne Gomes schreef op zaterdag 13 november 2010, 8:02:


Anders denken moet je leren. En het is gewoon moeilijk Marianne.

Ook ik was een tradi en kom uit 'n tijd van bitten, vette westernsporen en ook zwepen.
En prachtige slidingshoes omdat m'n appaloosa zo leuk kon sliden.
Het is een proces van jaren om dat soort dingen al helemaal uit je eigen- en je paard z'n leven te bannen. Dan nog het opstallen en voedingsverhaal.... ook allemaal veranderen.
Als je dat allemaal gedaan hebt, en je wilt verder.... moet je totaal anders leren trainen.
Maar je moet het wél willen leren en zien!

We zijn zowat allemaal opgevoed met een tik op je vingers als je in de koekjestrommel zat. Of een pak op je kont als je zelfs de hele koekjestrommel had leeggegeten Ik zeg trouwens niet dat ik daar slechter van geworden ben.
Van de koekjes niet... en ook niet van het pak op m'n sodemieter.

Het gaat erom dat je weet dat je gestraft wordt als je 'slechte' dingen doet.
Maar ben je ooit weleens beloond geweest voor de goede prestaties?

Dát is nu precies waar het hele trainen met dieren omgaat. Sommige mensen zijn natuurtalenten hierin.... en sommigen, zoals ik, moesten dat leren.
En ik vind dat het behoorlijk ingrijpend is in je leven. Anders gaan denken...
Positief gaan belonen i.p.v. alleen maar straffen als het niet goed gaat.
Gaat trouwens op voor dieren, maar zeker ook voor mensen.

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.