Mijn ene paardje mag niet op het gras, maar ik zou haar toch in de weide willen laten zodat ze mee kan met het andere paard.

Ik dacht aan: -graasmasker, maar dan kan ze nog beetje gras eten...
-voederzak aan haar halster hangen met gehakt hooi in van agrobs zodat ze niet verwaterd en toch iets te eten heeft.

Dit is blijkbaar nergens te verkrijgen. Ik zag het op een foto voor jonge veulens die voer kregen op de weide:
#4" target=_blank>http://www.eifelopfok.com/#4

Deze is wel te groot, ik zag kleinere ook bij menpaarden die stonden te rusten.

Heeft iemand dit al geprobeerd? Wat is de naam eigenlijk van zo'n voederzak?

http://www.natuurlijk-ruiterschap.nl/magento/index.php/best-friend-voerzak.html

Dit is wat ik bedoel, maar heb zo m'n twijfels of dat wel een goed idee is....

jan seykens schreef op zondag 14 november 2010, 20:04:


ik denk dat dat toch exact is wat ik nu ervaar, na ondertussen een halfjaartje op lana (verzorg/rijpaardje). zo goed als alleen met de kanteling van je bekken, je zit/ beenhouding, je paard rijden.... eddy zei dat elke les weer, maar ik vond dat heel 'hard to believe' ... k heb t gewoon gaandeweg ontdekt/ondervonden ... en vele ruiters die voor me op lana reden en er stuk voor stuk afvielen, kijken met open mond en vol ongeloof toe! omdat lana (vooral in groep) zo moeilijk te 'houden' was, echt een hittepit, gewoon om te mogen 'gaan als een speer', heel 'opgefokt' als anderen voor of achter haar 'meer' mogen dan zij ... nu rijd ik ze alleen, met een klein groepje in een 'eddyles' en zelfs in een hele grote ongecontroleerde groep op dagtocht, net zoals ik dat wil ... vanaf de moment dat ik mijn teugels durfde loslaten en dus echt begon te ervaren dat als ik mijn bekken kantel en mijn rug recht en mijn benen lang maak (zal wel niet helemaal correct verwoord zijn, maar zo ervaar ik het) lukt t me echt, in een snelle galop achter de rest aan
net zo goed als in een kilometerslange draf of stap ... ik speel er zelfs op de moment echt bewust mee en ik ervaar het echt als in de auto, gas terugnemen, bijgeven, weer terugnemen en reactie op de seconde! vaak laat k de teugels ook letterlijk los om t nog beter te voelen ...
wel belangrijk : ik ben verre van een perfecte ruiter (ik heb zelfs een krukje/boomstam/bankje/whatever nodig om er op te geraken), lana zowel als ik hebben mindere dagen/hele slechte dagen (vraag maar aan eddy ). ik neem nog wekelijks les om te toetsen, bij te schaven, te ondervinden, van eddy en mederuiters te leren ... maar, ik zie/voel ook de vooruitgang, heb er enorm veel plezier in, lana ook denk ik, dus ... k denk dat t echt wel kan!
bij mijn dochter zie ik t trouwens ook, die doet t soms echt zonder teugels of wat dan ook, en die haar 'canaille' is nog net een iets ander 'hittepitje' dan lana!

grtz, lie.

carmen heeft heel de zomer -van april tot vorige week non- stop (nagenoeg toch) een graaskorf gedragen. Ze stond soms ook wel zonder dat ding op een klein stukje wei maar brak daar zodanog de omheining af dat ik het op den duur heb opgegeven. Blijkbaar liever met graaskorf mee op de grote wei dan een dag zonder korf op een beperkt stuk.
Gewicht is onder controle gebleven, zijzelf was er zo aan gewend dat ik het probleemloos aan en uit kon doen. We hadden er een gewoonte van gemaakt zolang we op de wei waren elke dag dat de korf dan uit mocht, als we weer weg gingen, moest hij weer aan. Ze liet het zo doen, zonder problemen te maken.
Wel schuurwondjes opgelopen, heb ik opgelost door er "bontjes' in te doen onder de kin en op de neus. (geknipt van zo'n wit bontje 'neusbeschermer')
Korf is wel versleten nu, de grootte van het gat is ondewijl verdubbeld dus heb tegen volgende zomer een nieuwe nodig. Was ook niet echt erg; het gat vergrootte naarmate het gras minderde dus bleef ze voldoende gras binnen krijgen

Jacqueline v d Berg schreef op maandag 15 november 2010, 10:15:


oei, weer slordig getypt, moet daar toch meer op letten

Maria Delavega schreef op maandag 15 november 2010, 9:50:


Ik ben zelf ook van plan te gaan werken met voerzakken maar ik mag toch aannemen dat je je paard er niet uren mee wilt laten rondlopen zonder da je zelf in de buurt bent?!
Wat voor nut heeft het om er een paar happen gehakseld hooi in te doen? Dat is binnen 10 minuten op, wat levert dat voor extra voordeel?

groet, Pien

Ik vind het een rotgezicht,maar dat vind ik ook van mijn graasmasker/muilkorf en die gebruik ik al jaren,want het werkt wel heel goed.
Het lijkt me alleen met een voerzak frustrerend voor het paard,omdat hij in het gras staat en niet kan eten.Met graasmasker kan hij wel gewoon grazen,alleen veel minder.

Anja S schreef :>

Het pompend remmen is inderdaad een soort van cruise control die je toepast om je paard langzamer te laten gaan, je vangt hem als het ware op hiermee. Iemend beschreef het als 'handen sluiten' maar het pompend remmen gaat net eenstap verder door de bewegingen van het paard in zijn geheel in je armen op te vangen, alsof je armen van elastiek zijn en het paard naar je toe halen. Hierbij niet voorover gaan hangen (wat wel vaak gebeurt als je geen onafhankelijke zit hebt).

Ik vind dus dat een paard nooit ongevraagd mag gaan draven, overigens ook niet ongevraagd gaan stappen als je in draf bent. Als een paard dat doet heeft-ie geleerd dat hij evoor beloond werd door hem zijn zin te geven (zie mijn verhaal aan Sandra). Hij moet willen wachten op jouw cue. En jij moet zuiver blijven in jouw cue qua timing, consequentheid. dat is voor veel mensen moeilijk.

Tevens zal het paard gelijk (binnen 3 seconden) in stap moeten gaan nadat je de cue gegeven hebt. Dus niet laten uitrollen als een goederentrein (wat veel mensen doen) maar gelijk, actief, opvolgen.
Ook bij het wegdraven verwacht ik dat het paard binnen 3 seconden reageert.
Hiermee krijg je alerte en goed reagerende, goed aan de hulpen lopende paarden.
Maar dan moet de rijder zelf het goede voorbeeld geven en zelf ook actief (alert) reageren. Helaas schort het daar nogal eens aan.

Overigens kun je een paard wel opvangen als hij wél ongevraagd wegdraaft. Dus niet door een ruk aan de teugels te geven maar door hem op te vangen in zijn bewegingen en hem op deze manier terug te halen. Dát te kunnen laat zien dat je zachtheid in je handen (en armen) hebt en de bewegingen van je paard goed kunt volgen. Dan heb je hem ook gelijk terug zonder te trekken. Inderdaad in combinatie met je zit. Ik schreef er in mijn vorige stukje niet over, maar het is wel een essentiëel onderdeel van je hulpen (én ademhaling, én focus etc).

Ook ben ik het met Karin eens dat je een paard altijd wel signalen geeft maar dat niet iedere ruiter deze oppikt. Als een paard ervandoor schiet heeft hij vlak daarvoor heus iets aangegeven, als is het maar met één oor naar achteren, staartzwiepen, rug bollen, opzij kijken, beetje scheef lopen, weetikwat.
Veel mensen zitten té ontspannen op hun paard, volgen diens bewegingen niet en zijn een beetje achter in de bewegingen. Ook als je lekker ontspannen zit te kletsen met je buurvrouw of zit te genieten van de natuur moet je voor minstens 40 % met je gedachten verbonden blijven met je paard. Dan kun je zijn signalen blijven volgen en hierop anticiperen dus hem een stap voor zijn en/of hem opvangen.
In een goede samenwerking met je paard is een geruststellend woord dan voldoende.

Groet, Pien

Excuses voor mijn slechte taalgebruik en tiepfouten, ligt een het toetsenbord van mijn laptop.

da in mijn eerste post over de voerzakken moest zijn daT

Pien

Ook ik heb geen problemen om mijn paarden in galop met mijn zit terug te rijden, twee van mijn paarden zijn daarin wat makkelijker dan onze andalusiermerrie, zij is wel heel goed op zit te rijden omdat ze erg sensibel is maar heeft ook last van "verlatingsangst" dus wil graag bij de rest blijven. Mijn eigen ervaring is dat hoe meer je je paarden "loslaat" en hoe beter ze op je zit reageren. Spanning (ook een heel licht contact) op de teugel werkt vaakt averechts en roept als reactie van het paard vaak "trekken" en harder gaan op.

In het bos rij ik meestal met mijn teugels in een boogje, geregeld doe ik ook wat dressuurmatig werk in het bos en dan rij ik wel met een lichte aanleuning.

Maar mijn paarden zijn super braaf in het bos, en wel of geen vreemde paarden mee maakt voor hun niet uit.

Het eerste waar ik naast het sturen in bos (en tot voor 3 jaar terug het strand) vanaf het begin aan werk is tempocontrole, dus ik bepaal het tempo (zowel voorwaarts als terug). En ook oefen ik vanaf het begin het rijden van de groep af en terug in alle gangen en inhalen en ingehaald worden.

Patricia van Baarlen schreef :

Het enige advies dat ik je zou kunnen geven is dat je man zelf ook moet willen dat het paard minder trekkerig wordt. zolang als hij er niet achterstaat en toch eigenlijk liever hard gaat, het geduld niet kan opbrengen om er consequent aan te werken zal alles wat ik schreef niet werken.

Sommige paarden zijn een slaaf van hun eigen temperament, dat zit in hun hoofd maar het kan er ook ingebakken zijn door voorgaande training ne de manier waarop zo'n paard gereden werd. Je wilt ook niet het temperament van zo'n dier veranderen, maar wel de manier waarop hij reageert. Zo'n paard moet zelf leren inzien dat rustgaan ook leuk kan zijn (inderdaad, elke keer de rust belonen). Pas als dat solide aanwezig is kun je het tempo weer wat opschroeven, terijl je steeds checky of het paard nog 'bij je' is. Feit dat het paard er dus vandoor schiet geeft mij aan dat je man (of een eerder iemand) hem de kans gegeven heeft alle remmen los te laten. Ik vind dat gevaarlijk en eerlijkgezegd ook roekeloos.
Bovendien, en dat is waaraan veel mensen niet denken, moet je zo'n dier tegen zichzelf beschermen want zo'n paard loopt zich letterlijk stuk als je hem maar laat begaan.

Maar nogmaals, je man moet dit zelf willen en er de noodzaak van zien, dáár begint het mee.

Groet, Pien