Anja S schreef :>

Het pompend remmen is inderdaad een soort van cruise control die je toepast om je paard langzamer te laten gaan, je vangt hem als het ware op hiermee. Iemend beschreef het als 'handen sluiten' maar het pompend remmen gaat net eenstap verder door de bewegingen van het paard in zijn geheel in je armen op te vangen, alsof je armen van elastiek zijn en het paard naar je toe halen. Hierbij niet voorover gaan hangen (wat wel vaak gebeurt als je geen onafhankelijke zit hebt).

Ik vind dus dat een paard nooit ongevraagd mag gaan draven, overigens ook niet ongevraagd gaan stappen als je in draf bent. Als een paard dat doet heeft-ie geleerd dat hij evoor beloond werd door hem zijn zin te geven (zie mijn verhaal aan Sandra). Hij moet willen wachten op jouw cue. En jij moet zuiver blijven in jouw cue qua timing, consequentheid. dat is voor veel mensen moeilijk.

Tevens zal het paard gelijk (binnen 3 seconden) in stap moeten gaan nadat je de cue gegeven hebt. Dus niet laten uitrollen als een goederentrein (wat veel mensen doen) maar gelijk, actief, opvolgen.
Ook bij het wegdraven verwacht ik dat het paard binnen 3 seconden reageert.
Hiermee krijg je alerte en goed reagerende, goed aan de hulpen lopende paarden.
Maar dan moet de rijder zelf het goede voorbeeld geven en zelf ook actief (alert) reageren. Helaas schort het daar nogal eens aan.

Overigens kun je een paard wel opvangen als hij wél ongevraagd wegdraaft. Dus niet door een ruk aan de teugels te geven maar door hem op te vangen in zijn bewegingen en hem op deze manier terug te halen. Dát te kunnen laat zien dat je zachtheid in je handen (en armen) hebt en de bewegingen van je paard goed kunt volgen. Dan heb je hem ook gelijk terug zonder te trekken. Inderdaad in combinatie met je zit. Ik schreef er in mijn vorige stukje niet over, maar het is wel een essentiëel onderdeel van je hulpen (én ademhaling, én focus etc).

Ook ben ik het met Karin eens dat je een paard altijd wel signalen geeft maar dat niet iedere ruiter deze oppikt. Als een paard ervandoor schiet heeft hij vlak daarvoor heus iets aangegeven, als is het maar met één oor naar achteren, staartzwiepen, rug bollen, opzij kijken, beetje scheef lopen, weetikwat.
Veel mensen zitten té ontspannen op hun paard, volgen diens bewegingen niet en zijn een beetje achter in de bewegingen. Ook als je lekker ontspannen zit te kletsen met je buurvrouw of zit te genieten van de natuur moet je voor minstens 40 % met je gedachten verbonden blijven met je paard. Dan kun je zijn signalen blijven volgen en hierop anticiperen dus hem een stap voor zijn en/of hem opvangen.
In een goede samenwerking met je paard is een geruststellend woord dan voldoende.

Groet, Pien

Excuses voor mijn slechte taalgebruik en tiepfouten, ligt een het toetsenbord van mijn laptop.

da in mijn eerste post over de voerzakken moest zijn daT

Pien

Ook ik heb geen problemen om mijn paarden in galop met mijn zit terug te rijden, twee van mijn paarden zijn daarin wat makkelijker dan onze andalusiermerrie, zij is wel heel goed op zit te rijden omdat ze erg sensibel is maar heeft ook last van "verlatingsangst" dus wil graag bij de rest blijven. Mijn eigen ervaring is dat hoe meer je je paarden "loslaat" en hoe beter ze op je zit reageren. Spanning (ook een heel licht contact) op de teugel werkt vaakt averechts en roept als reactie van het paard vaak "trekken" en harder gaan op.

In het bos rij ik meestal met mijn teugels in een boogje, geregeld doe ik ook wat dressuurmatig werk in het bos en dan rij ik wel met een lichte aanleuning.

Maar mijn paarden zijn super braaf in het bos, en wel of geen vreemde paarden mee maakt voor hun niet uit.

Het eerste waar ik naast het sturen in bos (en tot voor 3 jaar terug het strand) vanaf het begin aan werk is tempocontrole, dus ik bepaal het tempo (zowel voorwaarts als terug). En ook oefen ik vanaf het begin het rijden van de groep af en terug in alle gangen en inhalen en ingehaald worden.

Patricia van Baarlen schreef :

Het enige advies dat ik je zou kunnen geven is dat je man zelf ook moet willen dat het paard minder trekkerig wordt. zolang als hij er niet achterstaat en toch eigenlijk liever hard gaat, het geduld niet kan opbrengen om er consequent aan te werken zal alles wat ik schreef niet werken.

Sommige paarden zijn een slaaf van hun eigen temperament, dat zit in hun hoofd maar het kan er ook ingebakken zijn door voorgaande training ne de manier waarop zo'n paard gereden werd. Je wilt ook niet het temperament van zo'n dier veranderen, maar wel de manier waarop hij reageert. Zo'n paard moet zelf leren inzien dat rustgaan ook leuk kan zijn (inderdaad, elke keer de rust belonen). Pas als dat solide aanwezig is kun je het tempo weer wat opschroeven, terijl je steeds checky of het paard nog 'bij je' is. Feit dat het paard er dus vandoor schiet geeft mij aan dat je man (of een eerder iemand) hem de kans gegeven heeft alle remmen los te laten. Ik vind dat gevaarlijk en eerlijkgezegd ook roekeloos.
Bovendien, en dat is waaraan veel mensen niet denken, moet je zo'n dier tegen zichzelf beschermen want zo'n paard loopt zich letterlijk stuk als je hem maar laat begaan.

Maar nogmaals, je man moet dit zelf willen en er de noodzaak van zien, dáár begint het mee.

Groet, Pien