els... mooi omschreven. Ik herken daar ook wel dingen in.
Christel... ik zou zelf persoonlijk niet kiezen voor de click als quick fix. Kan me voorstellen dat het wel kan helpen, maar ik denk dat je dan de clue van het clickertrainen mist... met dien verstande...
Met clickeren leer je een paard na te denken en initiatief te nemen.
Werk je gelijkertijd ook met het systeem van druk vermeerdering (wat toch in zekere zin een dwangmiddel is)in de verdere omgang/africhting dan schiet je, denk ik, je doel voorbij.
Ik druk het misschien wat ongelukkig uit, maar ik denk dan dat het clickeren weinig toegevoegde waarde heeft.
Naar mijn idee dan, he...
Ik moet eerlijk zeggen dat ik toch nog al eens achter mijn oor moet krabben omdat ik hier en daar toch weer voor onverwachte situaties kom te staan.
Maar wat mij vooral opvalt is hoe verschrikkelijk 'licht' zo'n paard wordt. In die zin... het reageert op alles. (Rappa heeft dat dus heel erg) Een vingerbeweging is in haar ogen al een teken. Soms geweldig... soms verrekte moeilijk, want het valt verdorie niet mee om je 100% bewust te zijn van alles wat je doet.
En als je paard vervolgens een beetje gefrustreerd raakt, omdat je volgens haar een tegenstrijdig signaal geeft... kan dat wel eens voor een confrontatie zorgen (met mijzelf dan he)
Nu moet ik erbij zeggen dat Rappa het meest sensitive paard is wat ik ooit in handen heb gehad... en dat terwijl ze eigenlijk bekend stond als eigenzinnig...
Nu wilt ze te veel
Maar tegenlijkertijd kom ik ook alle issues van haar tegen, zoals toch nog wantrouwen met bepaalde dingen (ja... je zegt nu wel dat het allemaal goed is, maar als ik mijn rug draai, geef je mij vast een klap...) en heel veel moeite hebben met links van mij lopen, angst voor halster ed. etc...
Allemaal dingen die je eerst niet zag.
Ik heb momenten gehad waarbij ik het gevoel had steeds verder van huis te komen. Hoewel ze bepaalde oefeningen vliegensvlug oppakte (echt ongelooflijk), werd iets simpels als leiden opeens een probleem... Dat soort dingen.
Beetje voor beetje leer ik ook daaraan te werken. Niet zo simpeltjes maar goed...
we doen ons best
Maar iemand omschreef het eens als een ui, die wordt gepeld...
Iedere keer een schilletje eraf en er komt iets nieuws te voorschijn. En dat kunnen nog issues zijn die daar zaten en waar aan gewerkt moet worden. En dan gaat het volgende schilletje eraf en kom je weer wat anders tegen.
Totdat je de pure persoonlijkheid tegenkomt
Maar werkt het dus echt zo ?
Ik moest overigens wel lachen met silja. Ze heeft altijd een probleem met zomaar een halster op kopstuk omdoen. Touw om de hals gaat goed, maar haar hoofd... ze laat zich daar dus ook niet goed aanraken.
Omdat ik inmiddels ook steeds bijleer, weet ik nu wel dat ze dus gewoon laat zien waar werk aan de winkel is en dus heb ik daar vandaag aan gewerkt.
OK... ze doet wel veel voor een click, maar ze vond het best moeilijk. Toen ze het even beu was, ging ze keurig om mij heen rondjes lopen, zoals ze heeft geleerd (vrij longeren in stap, in de wei, zonder halster of touw of zo) en keek mij ook echt aan, zo van... kijk, dit kan ik... knap he? verdient toch zeker ook een bloemetje he?
Heb haar idd beloond en daarna kon ze het weer even opbrengen om met halster te werken. Kon het later zonder problemen aan en af doen, maar je ziet dat ze nog wat behoudend is, dus daar werken we nog even mee.
'
Zij is ook gevoelig en leert vrij gemakkelijk (en heeft best lange tenen...
) maar ze is niet zo extreem gevoelig als Rappa. Kan niet zeggen dat ik dat erg vind...
Warboel
