Ik lees hier ongelooflijke beschuldigingen! Uitingen waarvan ik denk, wacht maar tot jij er mee te maken krijgt. Hoeveel mensen roepen niet "ik nooit" over bepaalde behandelingen maar gaan tot het uiterste als het hen treft. Beslissen voor je dier dat alle lijden moet geleden worden??? Woorden als "is dat natuurlijk, hoever ga je" daar kan ik niet bij! Ik heb respect voor diegenen die durven bepalen dat het genoeg is geweest voor een dier ondanks de knagende factor of je goed handelt. Een dier laten lijden omdat je te laf bent om een beslissing te nemen hoor je meer dan andersom hoor. Ik zou alleen niet blijvend in de verdediging gaan omdat de zegen van heel de wereld immers geen belang heeft. Die kan je ook nooit krijgen want er zijn altijd tegens en altijd voors!
Myr

Merel Stoffers schreef op vrijdag 17 december 2010, 0:32:

Dat vind ik ook. Ze zouden ze beter allemaal rechtstreeks naar de slacht brengen ipv op de verkoopmarkt. Dit zijn geen beestjes om zelf te houden, dit zijn beestjes die ontzettend veel aandacht en tijd kosten en die het grote deel van paardhebbend nederland ze niet gaan geven. Dit zijn beestjes die van handelaar naar handelaar gaan leven, dat is pas zielig. ' Ow leuk, een wild paard om te temmen'...
Ik ben vreselijk blij met mijn 'natuurgebied beest', maar als hij bij iemand met minder tijd en geduld terecht was gekomen, durf ik niet echt te zeggen hoe het hem was vergaan. Zijn broertje was op een half jaar tijd al 4 keer van eigenaar gewisseld.

Merel Stoffers schreef op vrijdag 17 december 2010, 0:32:

Dat vind ik ook. Ze zouden ze beter allemaal rechtstreeks naar de slacht brengen ipv op de verkoopmarkt. Dit zijn geen beestjes om zelf te houden, dit zijn beestjes die ontzettend veel aandacht en tijd kosten en die het grote deel van paardhebbend nederland ze niet gaan geven. Dit zijn beestjes die van handelaar naar handelaar gaan leven, dat is pas zielig. ' Ow leuk, een wild paard om te temmen'...
Ik ben vreselijk blij met mijn 'natuurgebied beest', maar als hij bij iemand met minder tijd en geduld terecht was gekomen, durf ik niet echt te zeggen hoe het hem was vergaan. Zijn broertje was op een half jaar tijd al 4 keer van eigenaar gewisseld.

Ik lees mee en bedenk me dat volgens mij heel veel mensen tegen euthanasie zijn, ook al zou er een gegronde reden voor zijn. Dat niemand het recht heeft om te beslissen over leven en dood. Een gedachtengang waar ik me soms zeker kan vinden, en soms helemaal niet. Maar als we niet zouden mogen beslissen over leven, zou er geen overbevolking zijn (mensen, maar even goed paarden ed.) Het lot of soms de natuur beslist over dood en wij proberen alles en iedereen halstarrig in leven te houden.

Dan vraag ik nou gewoon even uit interesse naar de reactie's: wie geeft ons het recht om te beslissen over leven (soms koste wat kost), maar niet over de dood (indien het voor de persoon of het dier in kwestie enkel een kwestie van aftellen is).

Volgens mij is het maar goed ook dat we over leven kunnen/mogen beslissen, en in de gepaste gevallen ook over de dood. Maar wat gepast is, houdt voor veel mensen iets heel erg verschillend in, heb ik al gemerkt.

Sorry Piet dat bedoel ik zo niet dus excuses dat ik het achter/bij elkaar heb gezet!

Da's ook geen vergelijking.

Sandra van Bommel schreef op vrijdag 17 december 2010, 8:23:


Ik heb het nergens over in leven houden.
Ik heb het over dood maken. Dat zijn 2 heel verschillende dingen.

Mensen die in een situatie zitten die jij beschrijft, kan je je ook bij afvragen of ze überhaupt in zo'n situatie terecht hadden mogen komen?

Daarnaast, dat je over je eigen leven beslist, heb ik ook niks op tegen.
Het gaat er mij om dat er niks altruïstisch aan is, als je die beslissing denkt moeten nemen voor iemand anders.

Soms heb je gewoon geen keuze, dat weet ik ook wel.
Vorig jaar hadden we bij ons op stal een merrie met afgescheurde schouderspieren. (Bovenop een zware peesblessure. Ik ben 2 keer degene geweest die haar gevonden heeft.) Het dier kon dat voorbeen helemaal niet meer gebruiken en stond met haar volle gewicht op het andere been. Ze stond onder de pijnstillers maar stond nog steeds te trillen van de pijn. Je weet dan dat dat paard binnen afzienbare tijd bevangen gaat geraken op het andere, goede been, door overbelasting, dat haar verwondingen niet meer gaan genezen en dat als je haar in leven zou houden de zware pijnmedicatie haar ingewanden wel om zeep zal helpen. Maw, dat paard was ten dode opgeschreven. Dan was het gewoon de vraag hoe lang je het gaat rekken.
Tja, veel keus heb je dan niet.
En toch, had dat paard de kans gegeven. Volgens mij had ze er nog voor gevochten ook.
Het was vooral een opluchting voor de mensen die erbij betrokken waren om haar niet meer te moeten zien in de staat waarin ze was.

Maar de redenen die men soms noemt om zichzelf te rechtvaardigen.
En klein beetje artrose hier of daar of een ander mankement.
En het is al 'Hij kan niet zonder pijn leven en is beter af dood'.
Wie dat ooit verzonnen heeft?
Nou, ik kom ook niet elke dag fris en fruitig uit mijn bed gerold. Als jij chronisch last hebt van rugpijn, willen we er dan ook maar even een einde aan maken? Want tja, als je toch niet zonder pijn kan leven.
Mensen hebben schrikken van lijden en kunnen dààr niet mee om.
En bij een paard zijn er nog vaak andere redenen om een gehandicapt dier niet te willen houden.
En als je dan besluit om er een einde aan te maken heb ik daar eigenlijk ook nog niet echt een probleem mee. Als't jou dier is, moet je maar doen wat je niet laten kan.
Maar dat ze zich dan persé moeten voordoen als moeder Theresa en de nadruk erop willen leggen dat de hele beslissing genomen is uit humanitaire overwegingen.
Daar word ik inderdaad niet goed van.
Noem dat toch gewoon bij z'n naam!

Ik heb hier trouwens een pony die altijd pijn heeft.
Maar ze leeft er net zo goed mee.
Die zit al jaren op een punt dat 99% van de andere mensen waarschijnlijk een brug te ver vinden.
En de dag dat ze sterft is de dag dat ze niet meer zelfstandig kan gaan liggen en rechtstaan. En ja, ik ga daar dan ook verdriet van hebben en ik ga dat jammer vinden.
Maar de reden waarom ze dan doodgaat is een praktische.
Ik kan simpelweg geen pony houden die niet zelf kan op staan. Ik heb daar de accomodatie en de tijd niet voor om dat wel voor haar te voorzien.
Meer heeft daar niet mee te maken.

Ans

Ans Jondral schreef op vrijdag 17 december 2010, 9:43:


Ik vind eigenlijk niet echt dat dat 2 verschillende dingen zijn.
Als je beslist over leven, voorkom je de dood (die hoe erg dan ook, eigenlijk het lot is). Als je beslist een leven te reden of nog beter langer te behouden doe je dat niet altijd met de gedachte aan wat die ander zou willen op dat moment. Soms willen ze gewoon dat je ze laat gaan, soms zijn ze op dat moment ook heel onverschillig over het leven. Maar je wilt niet achtergelaten worden. Of je denkt dat zijn tijd nog niet gekomen is (schuldgevoelens, medeleven, ...). En geloof me in de meeste gevallen, maar goed ook dat je een leven redt of toch blijft proberen als het een positief verloop heeft.

Als je beslist over de dood, beeindig je een leven. Een kwalitatief goed leven beeindigen, zal 9/10 niet gebeuren. Zo zitten de meeste mensen niet in elkaar. Maar hoeveel keer denken we niet na dat het beter "zo" zou zijn, hoe veel keer wordt dat wel niet gezegd door de personen in kwestie zelf? Dieren kunnen niet praten natuurlijk.

Het zijn zeker geen twee verschillende zaken. Ze zijn het tegenovergestelde, maar als je over het ene kan beslissen wanneer gerechtvaardigd, zou je dat ook mogen doen over het andere wanneer gerechtvaardigd.